In Madurai, een stad in het zuiden van India waar ik ben voor de opnames van een nieuw programma, gaat een wereld voor me open. Zowel professioneel als privé dacht ik toch best een stukje van de planeet te hebben gezien, maar op een plek als deze was ik nog nooit. Veel dingen die hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld zijn, waren mij compleet onbekend.
Een aanzienlijk deel van de mensen hier loopt de hele dag op blote voeten, alles wat je niet meer nodig hebt flikker je naast je neer op straat en het ruikt er in principe overal naar een open riool. Daarnaast gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat de mensen ongekend vriendelijk zijn, ik zelden zulke lekkere curry at en je al voor omgerekend vijftien cent een kopje koffie bestelt. Het is niet alleen maar kommer en kwel.
'We maakten ons uit de voeten voordat iemand kwam controleren hoe we wilden betalen'
Maar hoe lang ik hier ook zou zitten, het is inmiddels bijna twee weken, aan sommige dingen zou ik nooit kunnen wennen. In de zoektocht naar een supermarkt om een nieuwe tandenborstel te kopen, die ik in het vorige hotel ben vergeten, spreek ik een meneer aan die bezig is een hek te verven. Hij spreekt nauwelijks Engels, al is het een stuk meer dan ik het Tamil beheers, en wijst naar twee mannen die verderop staan te praten om het, vermoed ik, hen maar eens te vragen.
Terwijl ik vriendelijk naar hem knik om hem te bedanken trekt hij zonder dat ik al weg ben gelopen zijn broek naar beneden. Hij hurkt en gaat zitten poepen. Gewoon midden op de stoep! Totaal onvoorbereid op deze actie blijf ik even verstijfd staan, hetgeen hem geenszins lijkt te deren. Zelf voel ik me er wat minder prettig bij, dus ik maak me maar uit de voeten.
Als ik bij de twee heren aankom naar wie ik eerder verwezen werd zie ik hem in mijn ooghoek zijn broek weer omhoog trekken en rustig weer de kwast ter hand nemen om verder te gaan met zijn werkzaamheden. Er is niet geveegd, in ieder geval niet met papier, en de drol blijft liggen waar hij ligt. Het meest aparte is nog dat we niet de enige mensen op straat zijn. Het is hier overal druk en deze straat vormt geen uitzondering. Toch kijkt niemand op of om naar het schouwspel dat zich hier zojuist heeft afgespeeld.
Stel je voor dat je dat in Nederland zou doen. Je loopt op straat, voelt aandrang en denkt: joh, dat doe ik gewoon lekker hier! Bij ons krijg je al een boete als je de ontlasting van je hond niet opraapt, in een zakje doet en daarna tot de volgende prullenbak bij je houdt.
Enigszins beduusd start ik een nieuw gesprek in de hoop mijn broodnodige toiletartikel nog te vinden. Ik geef namelijk wel iets om mijn persoonlijke hygiëne. Gelukkig weet één van de twee mannen me verder te helpen en die avond kan ik weer heerlijk mijn tanden poetsen. Als ik daarna in bed ga liggen voel ik me ineens heel erg ver weg van huis. India, laten we zeggen dat het me verrast heeft.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Plots hoorde ik lange klagerige uithalen die deden vermoeden dat er iets vreselijks aan de hand was'
