We gingen een borrel doen bij de ouders van klasgenootjes van onze dochters. Zij hebben ook twee meisjes en toevallig zitten ze allebei in de klas bij één van onze kinderen. En omdat je ook een beetje wilt integreren in het dorp, en het prima mensen leken, is dat dan wat je doet.
Zittend op hun terras, met uitzicht op het immense stuk grasland dat hun tuin is, begon de man des huizes, Philip, te vertellen over zijn recent aangeschafte zitmaaier. Begrijpelijk met zo’n stuk grond, maar hij doet het met zoveel enthousiasme dat ik ineens zeker weet dat hij in zijn midlifecrisis zit.
“Loop anders even mee naar de schuur, dan kun je hem zien.” Mijn vrouw, altijd te porren om mij iets te laten doen wat ik niet wil, moedigt me aan: “Ja, leuk lieverd, ga even kijken”, zegt ze met een sardonische glimlach. Ik sta op en volg hem gedwee.
'Een worst begraven voor mooi weer is net zo logisch als een eikel in je broekzak om er jong uit te blijven zien'
Nou daar staat ze dan, roept hij joviaal terwijl de schuurdeuren openzwaaien. Er staat een zwart met geel gekleurde machine ter grootte van een kart. Dat hij meer glimt dan de gemiddelde auto in de showroom zegt ook genoeg. Hier wordt regelmatig en zeer precies gepoetst.
“Hebben jullie ook zo’n grote machine?” Zijn jongste dochter is achter ons gaan staan en duidelijk al goed geïndoctrineerd door haar vader. “Nee”, zeg ik, “wij hebben gewoon een grasmaaier.” “Kan je daar dan niet op zitten?” Klopt, daar moet je achteraan lopen. Ze kijkt me aan alsof ik uit de prehistorie kom.
“Dit moet je echt even proberen,” zegt Philip, terwijl hij op het ding gaat zitten en de sleutel in het contact steekt.
Daar gaat het even wat minder, tenminste voor hem, want ik begin het nu juist leuk te vinden. De eerste vijf pogingen om het ding te starten resulteren in niets meer dan gerochel van de maaier. Het kucht en proest, maar start niet. Uit Philips mond ontsnapt een nauwelijks hoorbare “verdomme” en op zijn hoofd parelt het eerste zweet. Dit had zijn moment moeten worden en nu gebeurt er dit.
Als ik even terugloop naar het terras om een slok te nemen, slaat de machine toch aan. Het luide geronk van de motor valt in het niet bij zijn geschreeuwde JAAAA!
Vol gas, veel harder dan verantwoord, rijdt hij achteruit de schuur uit en het gras op. Hij kijkt als een kind dat zojuist een minuut gratis winkelen in de snoepwinkel heeft gewonnen. Hij stapt af en gebaart dat ik het even mag proberen. Na een korte, maar voor een apparaat met alleen een rem en gas veel te lange, uitleg kan ik van start.
Ik rij een paar keer heen en weer en kijk achterom om het resultaat van mijn werk te zien. Dat is het leuke van maaien, de banen die je trekt in het gras. Maar ik zie niks. Hij maait helemaal niet, roep ik naar Philip. Die schiet in de lach en zegt direct daarna bloedserieus: “Je moet eerst nog een paar keer komen oefenen, mag je daarna een keertje maaien. Dat kan je niet zomaar.”
Nu lijkt het ineens alsof ík dit allemaal zo nodig moest proberen. Ik rijd het ding terug naar de schuur, maar dan komt hij in volle sprint aangerend.
“Ik parkeer hem wel even, dat luistert nogal nauw.”
Als we later op de avond met z’n vieren op onze fietsen richting huis vertrekken, roept hij ons nog na: “Lang niet slecht voor een eerste keer!”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Twee uur later heeft mijn grote teen het formaat van een kiwi en voel ik elke hartslag er doorheen kloppen'
