Dat gezamenlijke vrienden G. en N. uit elkaar gingen hing al langer in de lucht dan dat ze het zelf aan zagen komen. Eigenlijk kan je zeggen dat het alsnog lang geduurd heeft, gezien de hoeveelheid liefde waar ze mee begonnen.
Ze waren in totaal elf jaar samen, waarvan er zeker zeven lastig te noemen waren geweest. Natuurlijk, het eerste jaar waren ze dolgelukkig, maar iedereen weet dat het eerste jaar niet telt. Als je dat niet fluitend doorkomt, dan moet je jezelf sowieso afvragen waar je mee bezig bent. Daarna volgden er al snel haarscheurtjes, toen scheuren en uiteindelijk verschoven er hele tektonische platen en was het altijd hommeles.
Maar, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, toen de kogel eenmaal door de kerk was kwamen ze er met zijn tweeën prima uit. Zonder tussenkomt van advocaten regelden ze schema’s voor de kinderen, gingen samen kijken bij nieuwe woningen dicht bij elkaar in de buurt en bepaalden wie welk deel van de huisraad kreeg. Ze waren meer vrienden nu dan ze ooit in hun huwelijk waren geweest. Als je ze soms zag lachen dacht je dat je naar een gelukkig stel keek, maar de waarheid was dat ze allebei opleefden omdat ze elkaar hadden losgelaten.
Op een avond kwam N. eten en kwam de huidige stand van zaken ter sprake. “Weet je wat me altijd aan hem gestoord heeft en waar ik zo blij mee ben dat ik er niet meer mee hoef te dealen? Zijn gierigheid”, zei ze. “Hij is altijd maar bezig hoe het goedkoper kan, of iets de lol wel waard is en hoeveel er aan het einde van de maand overblijft. Weet je waar hij me vandaag voor belde?”
Ik wist het niet, maar met zo’n inleiding kreeg ik meteen zin in het vervolg van het verhaal. “Hij belde om te vragen hoe het zat met de Airmiles.” De Airmiles?! Bestaat dat nog? De punten die je bij van alles kon sparen ken ik wel als iets uit mijn jeugd, maar ik had geen idee dat het nog een ding was. “Ja, hij zei dat we daar nog niet naar gekeken hadden en dat het hem eerlijk leek als we die gelijk tussen ons tweeën zouden verdelen.” Met moeite hou ik de slok wijn die ik in mijn mond had binnen. Dat G. een enorme schriep is, is algemeen bekend, maar dit is toch wel de absolute bodem raken.
“Toen ik hem zei dat ik daar nieuwe handdoeken mee had gehaald, omdat hij zo nodig onze, net nieuwe, handdoeken wilde houden, was hij daar niet blij mee. We hadden de punten immers ook samen gespaard.” Op mijn vraag hoe ze dit nu ging oplossen, had ze een duidelijk antwoord: niet. “Ik heb hem aangeboden om alle handdoeken in tweeën te knippen en dat hij dan de helft van elke handdoek op kon komen halen.” Hierna had hij er, gelukkig, ook wel de absurditeit van ingezien en hadden ze er samen om kunnen lachen. En hoe bevallen de handdoeken eigenlijk? “Ze zijn heerlijk dik en ontzettend zacht, ik ben er heel blij mee.”
Nou is ons badtextiel ook wel aan vervanging toe, maar ik wist niet dat dit nog bestond, dus als er iemand nog Airmiles heeft die liggen te verstoffen, dan hou ik me warm aanbevolen.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ineens weet ik zeker dat het hier gaat om een midlifecrisis'
