Niets onthecht me zo veel van de dagelijkse beslommeringen en politiek als reizen. Het is alsof de fysieke afstand een buffer opwerpt waardoor het nieuws later aankomt, misschien zelfs zachter landt. Hoewel sommige nieuwsberichten, de verschrikkingen in de wereld, nooit zacht kunnen landen.
Dit is de laatste week van de ramadan en de afgelopen weken heb ik op diverse plekken verschillende moslims ontmoet die in de arctische kou, bruisende wereldsteden of juist in de hitte de vastenmaand doorbrengen,
Hun verhalen verschillen, de manier waarop ze het vasten (of niet vasten) beleven eveneens, maar er was steeds één gedeelde factor: de ontspannen en gastvrije manier waarop ze mijn collega’s en mij ontvingen.
Niet-moslims worden altijd gewaarschuwd dat ze niet moeten drinken of eten waar vastende mensen bij zijn; ik heb dat altijd onzin gevonden. Wie wil vasten, moet anderen daarin niet belasten. Wie gevrijwaard wil worden van verleidingen, kan net zo goed niet vasten. Het gaat juist om de uitdaging, om de volharding.
Maar goed, de realiteit is altijd anders. Waar we ook kwamen, mijn collega’s kregen overal drinken en eten aangeboden. Zelfs in een moskee waar vrouwen de iftar aan het voorbereiden waren. “Jullie vasten toch niet? Hier, proef eens.”
'Wanneer mensen eensgezind opstaan, is hun macht niet te onderschatten'
In een islamitisch land, waar de regelgeving strikt is en drinken en eten in het openbaar verboden, bleek de realiteit een stuk vriendelijker: mensen vroegen me bezorgd of mijn collega’s genoeg drinken en snacks hadden en boden uitvoerig hun excuses aan wanneer ze te laat eraan dachten hun wat aan te bieden.
En zo hebben we een goed deel van de maand doorgebracht, bij mensen in huis, op zoek naar verhalen, maar vooral in het besef dat de mensen die we ontmoet hebben ontspannen in het leven staan en op geen enkele manier voldoen aan het stereotype beeld van moslims.
Dat wist ik natuurlijk al, maar het is fijn erin bevestigd te worden. Er is heel weinig om optimistisch over te zijn als je kijkt naar alle politieke ontwikkelingen en de ellende waar niks aan gedaan wordt. Maar als je het grote overzicht verlaat en inzoomt op individuele mensen, dan is er hoop.
Hoop die ik ook voelde toen ik foto’s en beelden zag van de massale demonstratie afgelopen zaterdag. En ontroering. Dat zoveel mensen de moeite namen hun stem te laten horen. Voor de ander en voor elkaar. Kleine sprankjes licht die bij elkaar al het negatieve kunnen overstemmen en te boven kunnen komen.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Juist nu hebben we leiders nodig die niet bang zijn'
