Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom je een burpee zou moeten kunnen. Ik kan geen enkele situatie bedenken waarbij het handig is als je vanuit een push up razendsnel omhoog kan springen.

Ja, misschien bij een surpriseparty, waarbij je je net iets te laat achter een lage tafel hebt verstopt (met je armen evenwijdig aan de poten) waardoor je zo snel als je kan – ’tadaaaaa, verrassing!’ – meteen ook weer juichend omhoog moet komen. Noem mij praktisch, maar ik verstop me dan net zo lief achter de gordijnen. We kunnen per slot van rekening toch niet met z’n allen op de grond gaan liggen.

Toen ik vorig jaar onverwacht werd getrakteerd op een lesje bootcamp sloeg bij mij dan ook de paniek toe. Het werd gegeven door een fitgirl die sporten zó leuk vindt dat ze oprecht niet begreep dat je bootcampdingetjes ook níet leuk kunt vinden. Godzijdank hoefden we geen burpees te doen. Wel moesten we met een autoband boven ons hoofd squatten. WAAROM? Terwijl ik de band zwoegend boven me uit duwde, heb ik gezworen dit alleen nog maar te doen als ik met pech langs de A2 sta, om de aandacht van andere automobilisten te trekken. (Wat trouwens ook niet waar is, omdat ik meteen de wegenwacht zou bellen)

Wat ik wel doe: ik borstcrawl drie keer per week. Daarvan kun je ook zeggen dat het vrij zinloos is om honderd keer van de ene naar de andere kant te zwemmen, laat staan dat je er op surpriseparty’s wat aan hebt, en toch voelt het goed omdat ik ergens naar toe ga. En ik kan altijd nog iemand uit het water redden.

Natuurlijk kun je ook met één welgemikte worp een reddingsboei naar de drenkeling slingeren. Maar dat is waarschijnlijk alleen weggelegd voor de enthousiastelingen die squatten met een autoband wèl leuk vinden.