‘Ik maakte het uit, met pijn in mijn hart’

“Maandenlang leefde ik op een knalroze wolk. Ik stortte me er helemaal in; het geluk was zo intens dat ik zelfs mijn vrienden en werk liet versloffen. Ik zei: “Ik heb mijn man gevonden.” Zij zeiden: “Dit heb jij zó verdiend.” Ik rende, sprong, speelde. Was onoverwinnelijk. Het glitterboekje kreeg een ereplaats op mijn bureau. Vaak bladerde ik erin, uit pure blijdschap, om die fijne liefdesverklaringen te lezen. Het zwart-op-wit dat alles zei: ‘Ik wil jou. Ik kies jou. Nu en straks.’ Voor mij stond dat boekje symbool voor alles wat ik in een relatie nodig heb: uitgesproken intenties, richting en de zekerheid dat iemand niet alleen vandaag bij je wil zijn, maar ook morgen.

Maar langzaam vervaagden die woorden. Alsof de inkt lichter werd, elke dag een beetje. Soms bladerde ik er nog in, maar nu om het me te herinneren. De gesprekken werden korter, de plannen vager, en steeds vaker vroeg ik me af of we nog wel dezelfde kant opgingen. Wat eerst zo vanzelfsprekend voelde, werd steeds onbetrouwbaarder. Dat gevoel nestelde zich onder mijn huid. Ik probeerde het weg te duwen, maar het bleef terugkomen, op stille momenten, onderweg naar huis of als ik ’s nachts wakker lag. Dat knagende stemmetje dat vroeg: voel je je nog veilig?”

'Maandenlang leefde ik op een knalroze wolk, tot ik me afvroeg of we nog wel dezelfde kant opgingen'Lees ook

‘Ik mis mijn moeder’

“Ik dacht dat ik het achter de rug had. Het huilen, het rouwen. Maar ik mis haar. Op willekeurige momenten kan ik ineens volschieten. In de Action, als ik prullaria in mijn mandje gooi – iets waar zij ook verrassend goed in was. Als ik een filmpje maak van een duif die haar jong kropmelk voert. Zulke filmpjes stuurde ik haar, en dan reageerde ze altijd heel dankbaar. Of als ik terugdenk aan haar complimenten, wanneer ik een huishoudelijk klusje voor haar deed. “Keurig,” zei ze dan. “Wat ben je toch handig. Ik verbaas me elke keer weer over jou.”

En soms mis ik iets wat ik nooit heb gehad. Een moeder die mijn huiswerk nakeek. Een moeder die, toen ik eenmaal uit huis was, zei: “Kom lekker bij me eten, ik kook iets voor je.” In plaats daarvan had ik een moeder die vaak zei dat ze hoopte niet meer wakker te worden.”

‘Ik dacht dat ik het achter de rug had: het huilen, het rouwen - maar ineens, in de Action, schiet ik vol’Lees ook

‘Welkom in de perimenopauze’

Vroeger verloor je vrienden na een ruzie. Of omdat iemand iets had gezegd op een feestje wat ‘echt niet oké’ was. Tegenwoordig verdwijnen ze geruisloos. Omdat ik te laat reageer, niet terugbel of alleen in mijn hoofd antwoord geef. Een vriendin vroeg laatst: ‘Is er iets aan de hand tussen ons?’ Shit. Verjaardag vergeten. Een ander: ‘Heb ik iets verkeerds gezegd, ofzo?’ Oeps, haar als enige vergeten te taggen in een post – de anderen wel.

Nee hoor, het ligt niet aan jullie. Het ligt aan m’n hersenen, die langzaam in de spaarstand gaan. Groepsapps mijd ik sowieso. Niet omdat ik iemand niet aardig vind, maar omdat vijf vrouwen die tegelijk reageren tegenwoordig voelt als een aanval. Iedereen lult langs elkaar heen, en halverwege weet ik al niet meer waar het over ging. Tegen de tijd dat ik iets wil zeggen, is het onderwerp een maand oud. En mijn reactie vooral verwarrend.

Ik voel me een beginnende dementerende. En hoewel veel vriendinnen zich hierin herkennen, neemt dat niet weg dat sommigen het inmiddels hebben opgegeven om nog iets af te spreken. Ik geef ze geen ongelijk. Ook omdat ik dat mens ben geworden dat áltijd zegt: ‘Nee, ik doe lekker rustig aan dit weekend.’

'De overgang maakt meer kapot dan je lief is, niet alleen je geheugen, maar ook vriendschappen'Lees ook