Onze columnist van ‘Op Het Schoolplein’, Aki Watano, is terug van weggeweest. Als moeder van een brugpieper schrijft ze nu ‘Op De Middelbare’.
Aki houdt haar hart vast als haar dochter uit de brugklas op schoolkamp gaat terwijl het noodweer is en er op de paklijst expliciet staat: ‘Geen alcohol, geen drugs en geen mobiel’.
Lees ook
Aki vindt ze fascinerend: moeders die hoge eisen stellen aan hun kinderen
Ze knikt naar me en trekt een heel zielig hoofd. “Oh nee. Gaat ‘t toch door?!” hoor ik mezelf door de kamer roepen. Het is ’s ochtends vroeg en mijn dochter belt naar school om te checken of haar schoolkamp doorgaat. Net werd door het journaal code oranje afgegeven vanwege de gierende storm. Helaas, de school blijft erbij om de brugklassen erop uit te sturen. Hoofdschuddend prop ik nog wat truien in de weekendtas. “Ik haat lopen en we gaan alleen maar lopen,” jammert mijn dochter terwijl ze haar gympen aan doet.
Begin dit schooljaar ben ik naar een informatieavond geweest over het kamp in Limburg. De brugklassers worden met de bus gedropt, om vervolgens met de ‘benenwagen’ vijf dagen van camping naar camping te lopen. Een soort survivaltocht. De school doet dit al jaren onder leiding van de leraar Frans, die ook nog eens Frans heet. Hij neemt zijn taak enorm serieus en elk item werd tijdens de informatieavond getackeld. Daarbij werd ook ‘poepen in de berm’ niet onbesproken gelaten.
Op de paklijst staat: geen alcohol, geen drugs en geen mobiel. Uhh, maar spreekt dat dan niet voor zich? Plotseling herinner ik me een moeder van de basisschool die na een telefoontje acuut met slippende banden naar het kamp van haar puberdochter afreisde. Haar dochter was gesnapt met een jointje. “Wacht maar tot ze zestien zijn,” lacht mijn vriendin Margot. Haar oudste dochter zit in de vierde en zij kon kiezen uit drie Europese steden. Iedereen koos massaal voor Berlijn. “Omdat je daar als zestienjarige zonder veel gedoe alcohol kunt bestellen,” zucht Margot. Oh. Spontaan verlang ik terug naar de kleutertijd, toen mijn kinderen met de klas een dagje naar Artis gingen. Een beetje turen naar sombere beren en een ijsje eten.
Als mijn dochter en ik bij school aankomen, staan alle brugklassers in de stromende regen te wachten. De wind fluit en door de luidspreker roept Frans-die-ook-Frans-geeft dat dit een ‘bon’ reisje gaat worden en ‘geen bericht is goed bericht!’ Frans is niet de enige die meegaat, ik zie nog een mentor voorbij strompelen. Op krukken. Ze vertelt dat ze gisteravond een zweepslag heeft opgelopen ‘maar dat mag de pret niet drukken’. Achter haar sjokken de brugklascoaches: leerlingen uit de vierde klas die het kamp begeleiden. Wat zei Margot ook alweer over die leeftijdscategorie? Zestien en veel drank…
Daar gaat ze dan. Ik geef mijn dochter nog een knuffel en zwaai de bus lang na met de andere ouders. De rest van de dag lees ik nieuwsberichten over omvallende bomen. Het dringende advies van het KNMI: blijf binnen. ‘Geen bericht is goed bericht’ herhaal ik hardop als een mantra.
Gelukkig komt er de volgende dag via de groepsapp voor ouders een berichtje binnen. Verwachtingsvol open ik het. Een foto met daarop platte en ingezakte tenten. Mijn hemel. Oh wacht, het is een filmpje van Frans-die-ook-Frans-geeft en hij doet verslag. “U vraagt zich af wat hier is gebeurd.” Vervolgens loopt hij naar een ingezakte tent waar hij het zeil van omhoogtrekt en warempel. Daar liggen de kinderen in hun slaapzak gewoon te slapen. “Nog heerlijk in dromenland. Ja mensen, het was een korte woeste nacht, maar het ging prima. Tot over een paar dagen,” gaat Frans vrolijk verder.
Aan het einde van de kampweek stapt er een uiterst vermoeide puber uit de bus. Zo hees als een corpsstudente na een heftig jaarclubuitje. Maar wat kijkt ze blij: “Het was ge-wel-dig!” Thuis vertelt mijn dochter, schor en wel, smeuïge verhalen aan de keukentafel. Sommige dingen blijven hetzelfde zoals het eeuwige geklaag over het eten en leraren die helemaal gek worden van pubers die weigeren te slapen.
“Nog lamme coaches in je tent?” vraagt mijn zoon haar. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn oren extra spits.
Mijn dochter lacht: “Nee joh. Eén zo’n brugklascoach wees tijdens het lopen naar een uithangbord: ‘Gulpener, wat betekent dat? Overal staat ‘t er. Wat bedoelen die Limburgers daar toch mee? Oh wacht. Bier. Het is bier van hier!’ Kapot grappig.” Ah gut. Opgelucht begin ik aan de gigantische was. Bon, Frans. Très bon.
Lees ook
Haar puberende kinderen maken zooi en columnist Aki wil niet ‘chillen’
Journalist Aki Watano (46) is getrouwd en heeft drie kinderen (13, 12 en 10 jaar) waarvan er twee op de middelbare zitten. Haar middelste is een brugpieper, een mijlpaal die zich leent voor een reeks grappige en herkenbare columns. Eerder schreef ze voor LINDAnieuws columns over alles wat ze op het schoolplein van de basisschool meemaakte.
