Lucienne (31) had een zorgeloze zwangerschap en ook de bevalling ging helemaal goed. Toen de baby na het huilen begon te kreunen, bleek het echter helemaal mis.
Voor elke fase heeft Lucienne, medewerker burgerzaken, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Annefleur beviel met haar moeder als verloskundige: ‘Ze vond het moeilijk me te zien lijden’
“Ik leerde mijn vriend Jurjen (30) via Tinder kennen en het klikte meteen. Het ging al snel goed tussen ons, maar toen ik er na twee maanden achterkwam dat ik zwanger was, schrok ik wel. Dit was nog (lang) niet gepland.”
“Jurjen reageerde fijn. Hij moest het even laten bezinken, maar was ook enthousiast. We wilden beiden het kindje houden. Het bleef ook goed gaan tussen ons. Jurjen is na een half jaar bij me komen wonen, maar daarvoor waren we al veel samen.”
Lucienne drie maanden zwanger.
“Ik was tijdens de zwangerschap vaak extreem moe en bij ongeveer dertig weken bleek ik weinig vruchtwater te hebben. Omdat het bij elke controle net boven de marge ‘laag’ zat, werd er niet aan de bel getrokken. Wij hadden er geen kaas van gegeten, dus geloofden wat de mensen in de witte jassen zeiden.”
“Na 41 weken werd ik voor de tweede keer gestript en dat had effect: rond 16.00 uur kreeg ik krampen. Ik wilde graag thuis bevallen, dus de verloskundige en kraamhulp kwamen naar ons toe. De krampen werden weeën en rond 22.00 uur had ik het gevoel dat de onderkant van mijn lichaam wegbrandde: ik mocht gaan persen.”
“Persen op bed voelde onwennig: alsof je liggend moet poepen. De verloskundige haalde een baarkruk en toen was het na zo’n vier keer persen gedaan. Op 13 augustus 2017 werd onze dochter Suus geboren.”
“Het moment dat Suus op mijn borst lag en Jurjen naast ons stond, was zo onbeschrijfelijk mooi. We waren super gelukkig. Suus huilde en zag er goed uit. Ze kreeg dan ook een Apgar-score – deze geeft de toestand van de baby aan – van tien op tien.”
Suus, Lucienne en Jurjen net na de bevalling – dolgelukkig.
“Toen het huilen overging in kreunen, dacht de verloskundige dat er misschien vruchtwater in de longen zat. Na een test bleek dit niet het geval. Er werd besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Ik kon me nog wel even opfrissen.”
“Tijdens het douchen zag ik Jurjen met Suus op zijn arm en overlegde de verloskundige met een kinderarts aan de telefoon. Toen raakte Jurjen in paniek: ‘Ze valt weg!’ De verloskundige en kraamhulp kwamen meteen in actie en startten met reanimeren. Ondertussen schakelde de kinderarts hulp in. Jurjen en ik stonden aan de grond genageld terwijl agenten en ambulancepersoneel de slaapkamer in kwamen. Ook was er een traumahelikopter in de buurt geland.”
“We keken machteloos toe: we wilden helpen, maar konden niks. Ik had ook geen benul van tijd, alles leek lang te duren en ook snel te gaan. Ze kregen Suus stabiel, maar ze moest meteen naar het ziekenhuis. Terwijl wij daar in de wachtkamer zaten, werd Suus op de Intensive Care onderzocht.”
“Toen we bij haar mochten, zat ze aan allerlei draadjes, hoorden we constant piepjes en voelde ze koud aan. Hierna kwam het slecht nieuws-gesprek: Suus was zo ziek dat er niets meer voor haar gedaan kon worden. De grond verdween onder mijn voeten. Wat een hel was dit.”
Lucienne en Jurjen nemen afscheid van Suus.
“Terwijl we haar vasthielden, werden de slangetjes afgekoppeld en na ongeveer een half uur is Suus op 14 augustus 2017 rond 5.30 uur in onze armen overleden.”
“Eenmaal thuis heb ik de ogen uit mijn kop gejankt. Het was verschrikkelijk. De uitvaartverzorger kwam dezelfde dag nog: ‘Wilt u begraven of cremeren?’ Allebei niet. Die week kwam er een fotograaf van Make a Memory. Hoewel ik toen dacht: hou op met dat stomme geklik, is het resultaat nu een waardevolle herinnering.”
Foto ‘Make a Memory’.
“De afscheidsdienst werd in kleine kring gehouden en daarna begon de kille leegte. Gelukkig kregen we hulp van lieve familie en vrienden, want we konden niks. Je wil er ’s nachts uit moeten voor een volle luier, niet omdat je wakker wordt van je eigen gehuil.”
Het grafmonument van Suus.
“Na zes tot acht weken werd er meer duidelijk. Foetussen slikken normaal vruchtwater in en plassen het weer uit. Suus’ nieren functioneerden niet goed, waardoor ze niet goed kon plassen. Hierdoor was er minder vruchtwater en kreeg ze daar ook te weinig van binnen. Met dit proces ’train’ je ook de longen en doordat dit niet lukte, waren haar longen onderontwikkeld. Daardoor kon ze na haar geboorte niet goed ademen.”
“Het klonk voor ons alsof dit gezien had kunnen worden bij de echo’s. We zijn hier erg boos over geweest en hebben er met de artsen en verloskundigen over gesproken. Moeten die marges bijvoorbeeld niet veranderd worden? Er is echter niemand die hier schuld aan heeft. Iedereen handelde volgens de regels. En ‘wat als’-scenario’s leveren niks op.”
“Het gaat in grote lijnen goed, maar er zijn wel dipmomenten. We denken veel aan Suus. Ook hebben we een ‘Suus-tafeltje’ en een mooi schilderij met onze handen.”
Kunstwerk ter nagedachtenis aan Suus.
“Hoewel het vertrouwen volledig weg is, ben ik nu 24 weken zwanger – gepland deze keer. Omdat we óók dat ontzettend gelukkige gevoel kennen, willen we er graag weer voor gaan. Ik blijf wel sceptisch: het moet nog maar blijken of het dit keer goed gaat. Gelukkig worden we goed in de gaten gehouden.”
“Ter nagedachtenis aan Suus schreef ik het kinderboek Fluffy de Flamingo. Er ligt namelijk een flamingo-knuffel bij Suus in het grafje. Met dit boek wil ik de herinnering aan haar levend houden. Suus zal nooit worden vergeten.”
Lucienne bij verkoop Fluffy de Flamingo.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
