In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Tom (70) zijn zoon Tim, die aan de gevolgen van XTC overleed.
Geschreven door Tom Jansen, ter nagedachtenis aan Tim Jansen (03-08-1983 19-10-2013).
Ik herinner mij 19 oktober 2013 als de dag van gisteren. Het was zaterdagochtend. Ik was alleen thuis en stond nog bemodderd in de keuken na een barre mountainbiketocht met mijn fietsclub van acht personen. Een fietsclub die nog bestaat, maar ik ben alle vrienden daaruit verloren na de dood van mijn zoon, Tim (de tweede van rechts op bovenstaande foto). De deurbel ging en er stonden twee politieagenten voor de deur. Ik lachte nog. Ik zei: ‘Heb ik te hard gefietst?’. Al snel kreeg ik het bericht van het ongeval.
Tim bleek met zijn broer naar ADE te zijn gegaan, een feestweek in Amsterdam. Omdat hij iemand was die niet altijd makkelijk loskwam, heeft hij een pilletje genomen. Achteraf bleek die XTC-pil vervuild te zijn. Door een niet-verzonden appje weten we dat Tim na het feest een bus wilde nemen naar huis. Hij bleek alleen in de verkeerde te zitten en kwam op station Bijlmermeer aan. De volgende bus zou pas dertig minuten later arriveren, dus Tim werd ongeduldig.
Hij kreeg het warm en heeft zijn kleren uitgetrokken, op ondergoed na. Tim is over een lage reling heen gesprongen, want hij wilde naar water toe dat hij verderop zag. Deze afstand heeft hij verkeerd ingeschat en hij belandde op de straat. Zes meter lager, op z’n hoofd.
Tim en ik hadden veel van elkaar weg. We hadden een TimTom-relatie. Zelf ben ik uroloog en Tim was dat in opleiding. Tijdens onze spreekuren appten wij elkaar over van alles en nog wat, tussen de patiënten door. Zowel grappen als serieuze zaken. Beiden waren we altijd vlug, zowel in doen als denken. Een blik was voldoende elkaar te begrijpen.
Ik mis hem iedere dag nog. Ons gezin is nooit meer compleet. We hebben het vaak over hem en als aandenken staat er een urn in onze tuin met daarnaast een bankje met Tims naam er op.
