Dierbaar

Nico was een echte Bourgondiër die van eten, een goed glas wijn en gezelligheid hield. Maar hij was ook een eigenwijs type dat wist wat-ie wilde en zijn gekozen pad niet snel losliet. We werkten samen en werden gaandeweg vrienden. Na een paar jaar bekende Nico dat hij mij leuk vond, maar daar moest ik eerst niets van weten. Uiteindelijk ging ik overstag, omdat ik besefte dat hij me erg dierbaar was geworden.

Julie

Ik had enorme lol met hem en merkte dat ik graag bij hem was. Ik heb hem toen gevraagd of hij bij me kwam wonen en nog datzelfde jaar hebben we een nieuw huis gekocht. We waren aan elkaar gewaagd, we hielden elkaar in balans. Soms heel rustig, soms vuurwerk. We reisden veel, gingen er vaak op uit en in september 2014 bleek ik zwanger. Iets wat ik al uit mijn hoofd had gezet omdat ik net veertig was geworden. Nico was door het dolle heen toen onze dochter Julie in 2015 werd geboren. Het ging al zo goed met ons en nu hadden we ook nog eens een fantastische dochter gekregen.

Ardennen

Omdat we hard hadden gewerkt, waren we toe aan een vakantie en gingen we een weekje naar de Ardennen. Lekker eten, boekje lezen, zwemmen, beetje kletsen. De eerste avond hadden we het erover wat een rare wendingen we in ons leven hadden meegemaakt. Dat wij hier nu samen waren met een dochter, dat was werkelijk niet te voorspellen geweest. We hadden het die avond over de toekomst en wat onze verwachtingen daarvan waren.

Noodlot

Maar om drie uur ’s nachts sloeg het noodlot toe. Julie gilde: ‘Papa!’, en toen ik boven het licht aandeed om te kijken wat er aan de hand was, zag ik Nico onderaan de trap liggen. Hij had een vrije val gemaakt. Het was meteen duidelijk dat het niet goed was. 112 gebeld, naar het ziekenhuis midden in de nacht met regen, op de Belgische wegen, achter die ambulance aan en kind achterin. Een nachtmerrie. We moesten wachten in het ziekenhuis tot de boodschap kwam. “Il va mourir, madame”, zei de arts. Hij gaat dood.

Afscheid

De afscheidsdienst vond in de avond plaats op 1 maart 2017. Het was donker buiten en er stonden fakkels in het gras naast het pad naar de kerk. Het licht scheen door de glas-in-lood-ramen. Er waren zo’n driehonderd man, maar toch was het doodstil in de kerk toen wij binnenkwamen. Geen kuchje. Aan het eind van de dienst vormden de aanwezigen een haag, waar Nico langs werd gedragen. Zo nam hij afscheid van ons, in plaats van andersom.

Heimwee

Onze toekomst zág er rooskleurig uit. Die van mij moet ik nu opnieuw gaan vormgeven samen met Julie. Ik heb er vertrouwen in en ik ben dankbaar dat ik Nico toch omarmd heb in mijn leven. Hij was intelligent, sociaal, gezellig, lief en… soms onuitstaanbaar. Ik probeer dankbaar te zijn voor wat hij mij heeft gebracht maar soms heb ik enorme heimwee naar de toekomst die ik voor ogen had.

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.