In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Minka herdenkt deze week haar moeder Wilma, die overleed aan slokdarmkanker.
Geschreven door Minka Maas, ter nagedachtenis aan Wilma (1958 – 2019)
Minka herdenkt moeder Wilma: 'Het missen wordt alleen maar erger'
Slokdarmkanker
‘Toen mijn moeder mijn zusje en mij appte dat ze slecht nieuws had, hadden we geen enkel vermoeden dat we haar vijf maanden later al kwijt zouden zijn. Ze had slokdarmkanker. Ik geloof niet dat ik er al eerder van gehoord had. Laat staan dat ik wist van de agressiviteit ervan.’
‘De band met een moeder is iets wonderbaarlijks. Karin Bloemen omschrijft het prachtig in haar lied over het verliezen van je moeder: je bent ineens geen kind meer. De dagen blijven mooi, maar er zit voor altijd een grijze rand aan.’
Oma
‘Die band zagen wij ook toen onze moeder afscheid nam van haar eigen moeder, die 96 was. Een ongelofelijk droevig en tegelijk mooi moment.’
‘Mijn moeder was altijd al ontzettend lief, maar zoals ze als oma was is niet eens te beschrijven. Ze kon uren met mijn kinderen als baby in haar armen zitten, weigerend ze los te laten. Ik raak enorm verbitterd als ik me realiseer dat mijn kinderen haar niet goed zullen herinneren, ze waren nog te klein. Van alle mensen moest juist de liefste vrouw zo snel van ons weg gaan. Ik zal er alles aan doen om de herinnering levend te houden, maar het had niet zo mogen zijn.’
Gemis
‘Het leven gaat verder, we glijden door de tijd en ineens is er bijna een jaar voorbij. Dat vind ik het ergste, dat alles gewoon door gaat. Dat het missen alleen maar erger wordt. Door dit te schrijven wil ik mijn moeder het monumentje geven dat ze verdient. Laten weten hoe mooi en lief zij was. En hoe erg ze wordt gemist.’
Lees ook
Zussen herdenken vader Niek: ‘Een man die genoot van het leven’
