In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenken Lynette, Sabine en Kaj hun moeder Carla, die 55 jaar is geworden.
Geschreven door Lynette (29), Sabine (30) en Kaj Kalkman (26), ter nagedachtenis aan hun moeder Carla Visser (8 oktober 1960 – 8 maart 2016).
Lees ook
Het zusje van Martine had drie trouwdata gepland, in de hoop te blijven leven tot de laatste
Onze moeder had de mooiste lach, een lach die zoveel dankbaarheid uitstraalde. Ze had een twinkel in haar ogen die de levendigheid en vrolijkheid van haar ziel representeerde. Ze was een echte knuffelbeer; haar warme en stevige knuffels gaven je het gevoel alsof je thuis kwam. Voor iedereen stond ze klaar, dag en nacht. Zo liet ze je bijvoorbeeld nooit in het donker alleen weggaan, dan bracht ze je thuis.
Ze was een alleenstaande moeder, werkte 40 uur per week en volgde meerdere opleidingen. Ze had een doel voor ogen en dat was om gelukkig te worden samen met ons, een bedrijf met ons te starten en ze had de wens om in het buitenland te gaan wonen met zijn allen. Nu we terugkijken op ons leven samen, had haar dat allemaal niet uitgemaakt zolang ze maar nog bij ons had kunnen zijn.
Op 12 februari 2015 kregen we het naarste nieuws ooit te horen: onze moeder had uitgezaaide kanker. We weten nog heel goed dat er zoveel ongeloof bij kwam kijken, want ze was nooit ziek. Het klopte niet, zij was de rots in de branding, degene bij wie wij ons het veiligst voelden. Hoe kon degene die ons altijd bij elkaar hield, degene die altijd het sterkst was, nu zo ziek zijn? Ondanks alle angst en verdriet zijn we vanaf het begin keihard gaan vechten, we moesten en zouden het allemaal overleven.
We hebben zoveel verschillende behandelingen geprobeerd. Ook al was het erg pijnlijk, beangstigend en duurde het lang, ze deed het allemaal met zoveel kracht en vechtlust. We kunnen alleen maar zeggen dat we zo extreem veel respect voor haar hebben. Niet alleen voor hoe ze om ging met haar ziekteproces, maar ook voor alles wat ze voor ons en anderen heeft gedaan en de persoon die zij was. Zij maakte het leven leuk met haar vrolijkheid, wijsheid en positiviteit. Zij was een echte mama, in onze ogen alles wat een moeder hoort te zijn en nog veel meer.
Carla met kinderen Kaj, Lynette en Sabine.
Het breekt nog steeds ons hart dat we haar niet hebben kunnen redden en dat we haar wens niet hebben kunnen vervullen. Haar laatste en enige wens was om bij ons te blijven. Na een intense en heftige dertien maanden is onze lieve moeder op 55-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van slokdarmkanker, op 8 maart 2016. Dat ze op de achtste geboren is en op de achtste overleden is, doet ons denken aan het infinity-teken. Een teken dat ze voor altijd zal blijven bestaan en dat onze liefde voor eeuwig is. Ze is overleden op Internationale Vrouwendag en dat past precies bij haar, want ze was een supervrouw, onze held.
Op haar afscheid hebben we de kist zelf gedragen, maar in het leven droeg zij ons. In het jaar dat ze ziek was, zei ze: “Het voelt alsof jullie om me heen staan, mij beschermen en dragen.” Het was fijn dat we haar tot het allerlaatste moment hebben kunnen dragen. We hebben gekozen voor een lichtblauwe kist bedrukt met vlinders en bloemen, omdat dit de enige kist was die bij haar paste: vrolijk en vol kleuren.
Bij ons huis zat al jaren een roodborstje in de buurt en onze moeder zei dan altijd: ‘Dat is opa’. Toen er tijdens de toespraak bij haar graf ineens roodborstje kwam zitten, voelde dat dan ook als een teken van onze moeder. In de middag zijn we naar het strand geweest en hebben daar samen gegeten en veel over haar gepraat. Aan het einde van de dag hebben we nog voor haar vuurwerk afgestoken. Omdat ze gek was op vuurwerk, vonden we dit een mooi eerbetoon.
