Toen Nikita (30) aan het begin van haar zwangerschap buikpijn kreeg, zei iedereen dat het ‘bandenpijn’ was. Ze wilde geen aansteller zijn en legde zich erbij neer, maar niet veel later bleek het helemaal mis.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 Ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn man Jeroen (26) en ik waren een jaar samen toen we stopten met anticonceptie. We gingen er vanuit dat het zeker een halfjaar zou duren voordat ik zwanger raakte, maar een maand later moest ik zo opvallend veel huilen tijdens een film, dat ik toch maar een test deed. En ja hoor: ik was zwanger. Jeroen heeft een kwartier gelachen en ik huilde van blijdschap.”
“Vijf dagen later kreeg ik buikpijn, maar familieleden stelden me gerust. Het was vast bandenpijn: pijn die wordt veroorzaakt door het uitrekken van de spieren rond de baarmoeder. Ook de verloskundige en huisarts dachten dat dit het was, dus we konden met twaalf weken zwangerschap gewoon op vakantie. Ik wilde me ook niet aanstellen; het ‘hoorde er immers bij’. In Griekenland werd het één en al ellende. Ik heb alleen maar op bed gelegen van de pijn en was constant misselijk. Maar ook de Griekse arts was duidelijk: het hoorde erbij.”
“Twee dagen na thuiskomst – ik was vijftien weken zwanger – kreeg ik zoveel pijn, dat ik opnieuw naar de verloskundige ging. Met de baby was gelukkig alles in orde, maar ik moest door naar de spoedeisende hulp. Daar bleek niets te zien aan mijn bloed en ik had geen koorts. Conclusie: er was niks aan de hand. Het maakte me verdrietig, omdat ik het gevoel had dat ze me niet serieus namen. Gelukkig was er een internist die zich toch zorgen maakte om de baby. Dankzij hem mocht ik de volgende dag terugkomen voor een CT-scan.”
“Om de baby tegen de straling van de scan te beschermen, moest ik een zware, ijzeren band om mijn buik. Die maakte de pijn echt verschrikkelijk. Huilend ging ik door de CT-scan. Nog geen tien minuten later riep de arts ons op: ‘Het is mis. Je hebt een blindedarmontsteking en wordt over tien minuten geopereerd.’ Toen zakte de grond onder mijn voeten vandaan.”
“Ik heb een baby in mijn buik, dit kan niet, dacht ik alleen maar. Toen ik vroeg of de baby het zou overleven, zeiden de artsen niet meer dan: ‘We doen ons best.’ Ik was zó bang. Vijf minuten voor de operatie belde ik met mijn broer, die naast zijn vrouw in de auto zat. Opeens hoorde ik een klap op de achtergrond. ‘We hebben een ongeluk’, zei mijn broer, waarna hij de verbinding verbrak.”
“Ik maakte me al zorgen, en nu ook nog om mijn broer en schoonzus. Gelukkig bleken die zorgen onterecht. Nadat mijn blindedarm was verwijderd, werd ik wakker en stond mijn broer ongeschonden aan mijn bed. De operatie was goed gegaan en de baby ongedeerd. Ik had volgens de arts geen dag langer moeten wachten. Dan was mijn blindedarm geknapt en had de baby het waarschijnlijk niet overleefd.”
“De rest van mijn zwangerschap werd ik niet meer de oude. Ik had veel pijn van de hechtingen en kreeg veertien blaasontstekingen – waarschijnlijk door een niet goed schoongemaakte katheter. Ik was altijd sportief, maar nu kon ik niks. Ik kwam 35 kilo aan en voelde me totaal niet mezelf.”
“Toen bij 35 weken mijn vliezen braken en ik twee weken in het ziekenhuis belandde, voelde ik me ook nog eenzaam en depressief. Ik werd bang dat ik niet van mijn kind zou houden en een slechte moeder zou zijn. Ik was er zo slecht aan toe, dat ik de verpleegkundigen vroeg om de ramen op slot te doen, omdat ik bang was dat ik er anders uit zou springen. Jeroen heeft me er doorheen gesleept. Als hij in mijn depressieve gevoel was meegegaan, had het heel anders kunnen aflopen.”
“Toen ik 37 weken zwanger was, werd ik ingeleid. Een ‘ballonnetje’ zorgde voor twee centimeter ontsluiting en daarna ging het snel. Na een flinke weeënstorm, werd op 19 januari 2017 om 13.03 uur onze dochter Yolée geboren. Alles waar ik bang voor was, vloeide op dat moment weg. Ik had meteen een enorm moedergevoel. Ook anderen zagen het: ‘Jezus, wat zie jij er goed uit’, zei iemand. Terwijl ik net een bevalling achter de rug had.”
“Helaas liep het in het begin niet lekker met de kraamhulp, maar met ons ging het heel goed. Ik had energie voor tien en Yolée deed het super. Van tevoren dacht ik: hoe ga ik dat doen, voor een baby zorgen? Maar toen Yolée er was, wist ik alles precies. Absurd hoe dat werkt. Ik was ook enorm trots dat ik dit geflikt had.”
“Achteraf bleek dat ik een chronische blindedarmontsteking had. Door de zwangerschap drukte mijn baarmoeder op de blindedarm, waardoor de ontsteking erger werd. Het was dus niet te voorkomen. Dat ze niets in mijn bloed zagen, blijft wel vreemd. Zonder zwangerschap hadden ze het nooit op tijd ontdekt.”
“Ik ben inmiddels vijftien weken zwanger van de tweede en deze keer kan ik echt genieten. Ik volg mijn gevoel en zal niet snel meer denken dat ‘het erbij hoort’. Het feit dat uiteindelijk geen dag later ingegrepen had moeten worden, blijft me altijd bij. Toch was mijn dochter het allemaal waard. Voor haar zou ik de ellende nog tien keer opnieuw doorstaan.”
Lees ook
Myrthe moest tijdens bevalling per reddingsboot naar het vasteland
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
