RICHARD NOEMT HIJ ZICHZELF VANDAAG, maar via het bureau weet ik dat hij Wichert heet. Hollands welvaren: halflang peper-en-zoutkleurig haar, vijftien kilo te zwaar, bootschoenen zonder sokken en een roze Hilfiger-polo met opstaande kraag. Hij ligt tussen mijn gespreide benen, kust de binnenzijde van mijn bovenbenen en pretendeert dat hij ’s werelds beste minnaar is. Met een bijna droge tong likt hij me en giechelt als hij opzettelijk ruw mijn clitoris raakt en ik daardoor ongecontroleerde spierstuipjes maak. Zijn handen schuiven onder mijn billen en knijpen erin. Het voelt niet prettig, maar als ik me probeer om te draaien, duwt hij me terug. Een langgerekte “mmm” komt als een kreun door zijn gesloten mond. Hij knijpt steviger in mijn kont, kijkt me uitdagend aan. Strakke blik. Ik ben de klant en de koning.

Ik til mijn onderlijf op, duw het dieper richting zijn kin. “Zal ik er een kussen onder schuiven?” Het is niet wat hij wil horen en eindelijk draait hij me om. Het is vast de stress. Daarnet, bij een glas wijn uit de minibar, vertelde hij me dat hij vandaag iemand heeft ontslagen.