WE VIEREN MET DIT NUMMER EEN  HEERLIJK JUBILEUM: LINDA. magazine ­bestaat twintig jaar. My God, twee decennia. Is het echt al zo lang geleden dat ik tijdens de lancerings­party het eerste exemplaar in ­ontvangst nam uit handen van Viggo Waas en Peter ­Heerschop? Dat mijn lieve moeder de aller-, állereerste LINDA.-abonnee werd? En ik nog dacht dat het misschien wel wegens slechte verkoop­cijfers bij die ene uitgave zou blijven? Ja, zo lang geleden is het dus. En als ik bedenk wat er in die twintig jaar allemaal gebeurd is in mijn leven, moet het ook wel zo lang zijn. Julian was vijf, Noa drie, ik was nog samen met hun vader en werkte me een slag in de rondte omdat ik het woord ‘nee’ nog niet had leren zeggen. En ik zag stiekem een beetje op tegen veertig worden. LINDA. groeide en groeide (ikzelf ook trouwens, al slonk ik tussendoor ook weleens) en werd een serieus ­bedrijf, waar inmiddels 75 mensen in vaste dienst zijn, voornamelijk vrouwen. We maakten spraakmakende nummers en covers: met Arie Boomsma in een Speedo op de L’HOMO. (hij verloor er zijn baan bij de EO mee). Voor de cover met Mark ­Rutte ­kregen we een kwartier de tijd en toen dat een topfoto ­opleverde, ­durfden we George Clooney wel te beloven dat we het in tien minuten ook zouden redden. We kregen zelfs Michelle Obama exclusief. We gaven een gigolo cadeau bij een abonnement – wat discussie opleverde – maar uiteindelijk bleken de meeste nieuwe abonnees gewoon de tas te prefereren.