Onze borsten zijn van ons en van niemand anders. Lijkt simpel, maar toch zijn er nog altijd mensen die daar anders over denken, merkt Stella Bergsma (51).

Ik zweer het op mijn tepels. Hierna typ ik nooit meer een woord over tieten. Want daar gaat het hier natuurlijk over. Borsten, Bossche bollen, vrouwenfranje, vleesjuwelen, genotsheuvels, jetsers, airbags, bolletjes van plezier en meesterwerken van de evolutie. Ik heb een documentaire over ze gemaakt, artikelen en columns over ze geschreven, interviews over ze gegeven. Ik heb de mijne gefotografeerd en de beelden op internet geplaatst, en daar haatcomments over ontvangen. Kortom, ze houden me bezig. Omdat ik ze heb natuurlijk. En dát is het hem juist: ze zijn van mij. Ik bepaal wie aan ze zit en wie niet. Of ik ze optuig of laat hangen. Of ze vrij mogen dansen in de zon of juist op een door beugels ondersteund presenteerblaadje moeten pronken. Het zijn mijn beslissingen. Onze borsten zijn van ons en van niemand anders.