“IN DE ZAAL VAN ONZE KERK ZOCHT IK NIEUWSGIERIG NAAR DE VROUW DIE WE ZOUDEN OPVANGEN. Bij een kennis informeerde ik of ze wist wanneer Vera zou arriveren. Ze verwees me naar buiten, waar een blonde vrouw die ik eerder straal voorbij was gelopen ongeïnteresseerd kauwgom kauwend tegen de muur hing. Ik zag in deze verschijning in poepchic joggingpak absoluut geen zielig iemand die het financieel niet meer bol kon werken – ergens had ik voor mezelf het beeld gevormd van een hulpbehoevende, sjofele vrouw met doorleefd uiterlijk. Dat was de hoogblonde Vera zeker niet.
Als een nukkige puber stapte zij met haar kinderen bij ons in de auto. Eenmaal thuis veranderde er weinig aan haar houding. Ze was nauwelijks geïnteresseerd in alles wat ik voor haar had geregeld en gecreëerd. Ze haalde haar neus op voor de kleding die ik voor haar en haar twee dochters van destijds vier en vijf had geregeld. ‘Hoef ik niet’, liet ze weten. Ik was verbluft, maar weet het aan de stress die ze ongetwijfeld had. Het is ook niet niks, je zo moeten overgeven aan onbekenden omdat het privé allemaal enorm tegenzit.
Amper een week eerder was er een e-mail binnengekomen vanuit de gezamenlijke kerkenraad met daarin een oproep om tijdelijk een vrouw met twee kinderen in huis te nemen. Wij bezaten een riante zolder die we zouden kunnen ombouwen tot verblijf voor een moeder en kind. Bovendien zag ik het als een levensles voor onze kinderen. Wij leefden een vrij luxueus leven. Reden een dure auto, woonden in een huis met zwembad. Onze kinderen konden zo leren wat samen delen inhield.

HIJ ZOU VAST VERBETEREN
Daarbij zag ik de opvang van Vera ook als bliksemafleider. Marco en ik hadden pas ons 12,5-jarig huwelijksjubileum gevierd, maar hadden een moeizame relatie. Het was geen gemakkelijke man. Zeer dominant, streng. Vooral voor onze drie dochters: tweeling Sarah en Sterre (14) en Lindsey (8). De laatste tijd was hij verbaal steeds agressiever. Maar ook fysiek. Regelmatig pakte hij mij en de kinderen hardhandig aan, door middel van een corrigerende tik of keiharde duw.

Ik had bij de kerk aangeklopt voor hulp. Het pastoraat raadde aan om Marco bij de hand te nemen. Ik kende Jezus immers goed, ik moest voorleven. Door hem te blijven laten zien wat liefde inhield, zou zijn gedrag verbeteren. Ik hield me daaraan, ook al ging ik er bijna aan onderdoor als hij me weer kleineerde. Maar de kerk zou het wel beter weten. Marco verborg zijn gemene trekjes voor de buitenwereld. Familie en vrienden vonden hem juist de leukste echtgenoot en vader. Daarom hoopte ik dat iemand in huis hem zou helpen zichzelf in de hand te houden.
Toen de kerk ons vroeg om een van onze medemensen te helpen, twijfelde ik geen seconde. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om mijn steentje bij te dragen aan de maatschappij en het feit dat ons verzekerd werd dat we geen last van het gezin zouden hebben, telde ook mee. De kinderen gingen naar school en de vrouw zou overdag een opleiding doen om aan het werk te kunnen en weer financieel zelfstandig te worden. We gingen akkoord en stelden wat huisregels op die we uitprintten en ophingen. Dat betekende onder andere dat er niet met eten of drinken door het huis werd gerend en dat ze na tien uur ’s avonds boven moesten blijven, zodat wij ook onze privacy hadden.

VERA BLEEK NOGAL VEELEISEND
Er zaten vier dagen tussen de toezegging vanuit ons en haar aankomst. Ik werkte onafgebroken op zolder om het gezellig te maken. In de ene helft van de ruimte stonden de logeerbedden, het zitgedeelte fleurde ik op met allerlei gelukwensen in fotolijstjes. Bij Ikea kocht ik een kledingkast en vulde die met kleding van vriendinnen. Maar die kleren werden dus niet aangeraakt. Die waren niet stijlvol genoeg. Vera bleek redelijk veel eisen te hebben. Ze mocht dagelijks twee maaltijden bij ons gebruiken, maar ze weigerde onze Aldi-cola te drinken. Daarop gaven we haar vijftig euro, zodat ze haar eigen boodschappen kon halen. Kwam ze na een halfuur terug om nog eens vijftig euro te vragen, want ze had er haar nagels van laten manicuren.
Ze negeerde elke huisregel en gek genoeg accepteerde Marco alles. Onze eigen kinderen moesten muisstil zitten en eten wat de pot schafte. Als háár meiden hun groenten niet bliefden, liep Vera naar de keuken om een lik Nutella over de broccoli te smeren. Ik keek er met open mond naar. Haar dochters mochten ook zomaar van tafel rennen en op onze bank springen. Marco lachte erom. ‘Joh, je leeft maar een keer, ontspan’, zei hij tegen mij. Huh? Als een van onze kinderen ook maar een knie boven tafel had, werd daar al een ferme tik op gegeven, want dat hóórde niet. Maar deze twee onopgevoede koters kwamen overal mee weg. Ze gilden de hele dag. Zelfs zo, dat ik een keer mijn eigen dochters en mijn laptop mee naar Monkey Town nam, om te kunnen werken. Het was daar rustiger dan thuis.