“NIETSVERMOEDEND LIEP IK OP EEN PAD DAT VRIJ DICHTBEGROEID WAS MET STRUIKEN. Net voordat ik een bocht om ging, zag ik ineens twee bruine grizzlywelpjes uit het bos komen lopen. Eentje liep voorop, de andere volgde. We waren dicht bij de rivier, waarschijnlijk waren zij op zoek geweest naar bessen die daar groeien. Meteen toen ik de welpen zag, gingen mijn nekharen overeind staan. Ik besefte dat ik te dichtbij was. En wat ik ook meteen wist: de moederbeer is in de buurt. Die zijn namelijk nooit ver weg van hun kroost. Mama komt eraan. En ik was in levensgevaar.
Zeventien jaar geleden verhuisde ik met mijn ouders vanuit Limburg naar Canada. We hadden hier al familie wonen en de natuur trok ons aan, met de bossen, meren en bergen. Ik heb hier mijn leven opgebouwd en ben getrouwd met Kris, een Canadees. We wonen in de bergen met ons zoontje. Vissen, jagen, hiken, daar houden we van. Het buitenleven is hier fantastisch. We hebben 95 hectare grond aan een rivier, bizar dat dat onze achtertuin is. De vrijheid en ruimte, daar geniet ik van.
Iedere avond maak ik een wandeling over ons terrein, een route van een uurtje langs de rivier. Zo ook vorig jaar augustus. Het was rond half zeven, de kleine lag al op bed. Na al die jaren in Canada was ik zeker niet naïef. Ik wist dat ik een beer of eland kon tegenkomen. Een paar jaar eerder stond er een beer een paar meter van ons huis, die viel toen een van onze pony’s aan. Mijn man en ik zijn naar buiten gegaan met een geweer en hebben de beer weggejaagd met een paar schoten. Zoals altijd nam ik op mijn wandeling voor mijn veiligheid een geweer en berenspray mee. Het was hoogzomer, meestal zijn beren dan niet agressief. Dat is meer vlak na de winterslaap of tegen de herfst, als ze veel vlees en vet nodig hebben. Erg veel zorgen maakte ik me dus niet, ook omdat beren meestal niet dichtbij komen.

JE MOET ME KOMEN HALEN
Maar die avond ging het dus wel mis. Toen ik de welpen zag, greep ik snel mijn telefoon en belde ik Kris die thuis was, ongeveer anderhalve kilometer bij mij vandaan. ‘Er is een beer in de buurt, je moet me komen halen’, zei ik. Kris snapte de urgentie niet meteen. Hij zei dat hij even zijn biertje opdronk en er dan aankwam. ‘Nee, nú!’, riep ik. Ik was absoluut bang. Ik voelde mijn hart zakken toen ik de moederbeer tevoorschijn zag komen. Fuck, dacht ik. Ik pakte mijn geweer om te schieten, maar uitgerekend op dit cruciale moment haperde dat. Voor de berenspray had ik niet eens tijd. Ik bleef als bevroren staan. Instinctief wist ik dat ik niet moest gaan rennen. Als ik dat deed, zou ik het zeker niet kunnen navertellen. Het ging allemaal zo snel. De beer ging achter me staan. Ik draaide me om en zag dat ze op haar achterpoten stond. Zeker twee meter lang was ze. Ze was aan het kijken wie ik was; ik zag dat ze onzeker was over of ik een bedreiging was of niet.
Plots rende ze weg. Even was ik opgelucht en dacht ik er goed mee weg te zijn gekomen. Dat was helaas niet het geval. Ze kwam terug en keek me boos aan, de oren plat naar achteren.Toen kwam de aanval. Dat begon met een paar meppen. Steeds haalde ze uit met haar poten en dook ik opzij of achter een bosje. Na de derde uithaal had ze er blijkbaar genoeg van en sprong ze op mij. Details daarvan weet ik niet meer precies. Ik herinner me dat ik op mijn zij lag. Ik voelde haar nagels op mijn huid. Even deed ze niets, het was alsof ze keek of ik nog leefde. Ik speelde dood op dat moment, in de hoop dat ik dan niet meer interessant was voor haar. Mijn eerdere angst was op dat moment verdwenen, mijn overlevingsinstinct had het overgenomen. Gedachtes had ik uitgezet. Een seconde later nam ze een grote hap uit mijn rug. Je zou verwachten dat dat gruwelijk veel pijn deed, maar gek genoeg was dat niet zo door de adrenaline. Het gaf vooral een trekkend gevoel met veel druk.
Ineens rende de beer weg. Twintig seconden later was Kris op de quad bij mij, waarschijnlijk hoorde de beer hem aankomen. Kris heeft alles gehoord via de telefoon, voor hem was dat afschuwelijk. De aanval duurde voor mijn gevoel wel een kwartier, maar later zag ik op mijn telefoon dat ons gesprek – dat de hele aanval doorliep – twee minuten en veertig seconden heeft geduurd. Na de aanval was ik te bang om op te staan. Kris hielp me uiteindelijk overeind en zette me op de quad. Thuis pakten we de auto om naar het ziekenhuis te rijden.
In eerste instantie dacht ik dat de beer een stuk van mijn rug had afgetrokken. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Wel had ik in mijn rug een beet van zo’n zesenhalve centimeter diep. Mijn arm deed pijn en hing slap langs mijn lichaam, waarschijnlijk heb ik die als bescherming voor me gehouden toen ze op me sprong. Door het gewicht van de beer was deze zwaar gekneusd. In het ziekenhuis bleek dat de beer er ook in gebeten had. Daarnaast had ik wat gaten in mijn benen en op mijn schouders. Na achttien hechtingen, een tetanusprik en een antibioticakuur mocht ik naar huis.