Van prachtige stranden tot natuur: na een reis door dít land wil je eigenlijk nooit meer naar huis

Het boeken van een ticket naar Sydney – op zich een klusje van niks – blijkt achteraf een levensveranderend klusje van niks. Tegen de tijd dat we in Cairns weer op het vliegtuig richting Amsterdam stappen, is de stad (en het land) in ons bloed gekropen. Met het zout van Manly Beach in ons haar, de street jazz van onder de Harbour Bridge in ons hoofd en de smaak van de zalige acai bowls in onze monden arriveren we thuis. We hebben heimwee, pure heimwee.
Vier weken lang maken we een roadtrip langs de oostkust in een ­campertje vol zonnebrand, bananenbrood en eindeloze Spotify-­deuntjes. We beginnen in Sydney, waar we turen naar het Opera House. De schelpvormige daken, knap bedacht door architect Jørn Utzon, zijn bekleed met duizenden witte tegels. Alsof het grote scheepszeilen zijn. Elke kant van het gebouw biedt een nieuw geweldig perspectief, het lijkt wel of het pand leeft. En dat komt niet door de prosecco die we drinken op een terras aan het water. Onderwijl klinkt binnen Mahler, naast ons jazz. Hardlopers passeren, andere voorbijgangers zijn chic gekleed voor een aanstaand avondje uit. ‘Opera House, nothing quite like it’, kopt het theaterboek. En verdomd, zo is het.
We eten de eerste van vele big fat sushi rolls (extra-extra royale rolls) aan Circular Quay en vragen ons af waarom dit nergens anders ter wereld een ding is. Net als het bananenbrood dat we later zullen proeven. Die zoete snack is overal verkrijgbaar en het allerlekkerst als het voor je getoast wordt en besmeerd met een laagje boter. Na de sushi zóúden we in theorie in beweging kunnen komen. De Sydney Harbour Bridge telt 1332 treden en het uitzicht is de klim waard. Durfals die zich eraan wagen, doen er onder leiding van een gids ongeveer drieënhalf uur over. We halen bakzeil, kiezen voor de milde variant en bestijgen ­tweehonderd treden naar de Pylon Lookout, het uitkijkplatform in de zuidoostelijke toren.