Dankbaar “Ondanks dat ik in Congo een onveilige jeugd had en ik mijn vader door de oorlog al jong verloor, voel ik me niet gebroken. Al geef ik toe dat mijn brein me helpt door sommige herinneringen te blokkeren of te vervagen. Af en toe heb ik flashbacks die niet fijn zijn, maar daardoor ben ik juist extra dankbaar en blij dat ik nu in een situatie zit die zoveel beter is. In het asielzoekerscentrum in Alkmaar hadden we allemaal veel meegemaakt. Toch hebben we daar kunnen lachen, omdat we ons weer veilig voelden.”
Worsteling “Tijdens de pandemie ging het niet goed met me. Zeker toen we niet naar school konden en ik sommige vrienden niet meer zag. Op datzelfde moment had mijn zus liefdesverdriet. Ik zag haar tranen en huilde met haar mee. Nadat ik depressieve gevoelens kreeg, stuurde ik mijn mentor een lange app. Dat was voor mij een hele stap, want om hulp vragen deed ik nooit. Kort daarna appte hij me met de vraag of ik thuis was. Toen ik daar met ‘ja’ op reageerde, appte hij: ‘Doe open dan.’ Stond hij voor de deur. Geweldig, dat vergeet ik nooit meer. Alleen al door met hem te wandelen en praten, voelde ik me zó veel beter.”