Depressie

Het was 2013 en vier jaar later ontstonden de eerste scheurtjes. Ik was zwanger van ons tweede kind toen mijn man steeds meer last kreeg van sombere buien. We hadden afgesproken dat we de taken in huis eerlijk zouden verdelen. Dat wil zeggen: als hij een vroege dienst had, moest hij ’s middags de kinderen van school halen en met hen eten. Op dat moment heeft hij me dat nooit verweten, dat kwam later pas.  In het begin was niets bespreekbaar en ontkende hij zijn depressie. Er was niks met hem aan de hand, vond hij, hulp zoeken was dus onnodig. Ik probeerde hem te helpen door praktische oplossingen te zoeken voor praktische problemen.

Een tijd lang ben ik hoofdkostwinner geweest en klaagde hij dat hij geen idee had wat er aan geld binnenkwam en waaraan het werd uitgegeven. Daarop heb ik allemaal aparte rekeningen geopend, waardoor alle uitgaven geordend werden, hij een eigen betaalrekening kreeg en dus onafhankelijker werd. Om hem verder te ontzien nam ik vanaf de geboorte van ons oudste kind één dag in de week ouderschapsverlof, want ik zag wel dat hij het moeilijk had. Te vaak stonden er als het zijn kookbeurt was kipnuggets en frites op tafel en lagen de vieze luiers als ik thuiskwam nog op de grond.

Teruggetrokken

Maar mijn praktische oplossingen waren natuurlijk niet afdoende. De kern van wat hem dwarszat hebben we nooit samen kunnen tackelen. Hij kende zelf de oorzaak niet eens, wilde die niet kennen; zelfreflectie was niet zijn beste eigenschap. ’s Avonds na het eten trok hij zich terug in de schuur. Dan ruimde ik het huis op en bracht de kinderen naar bed, en zat hij op een stoel in de schuur te bellen met zijn broers. Dat heeft zo’n twee jaar geduurd. Veel te lang, maar op dat moment zag ik het gevaar niet zo.

We hadden nog steeds heel leuke momenten, onze vakanties waren bijvoorbeeld super. Er waren genoeg redenen om te kunnen blijven geloven dat zijn neerslachtigheid, zijn op zichzelf gerichtheid, het weinige plezier dat hij beleefde aan verzorgende taken, tijdelijk waren – een fase waar hij doorheen moest. Ook omdat dit alles zich vooral manifesteerde in de winter, als de zon niet scheen en hij zijn Tunesische levensstijl nog meer miste.

Scheiding

Geen moment, echt geen seconde was ik bang dat zijn onvrede zou uitlopen op een scheiding. Elke relatie heeft toch weleens een mindere periode? Onze had geen culturele oorzaak, hij was gewoonweg niet in staat te dealen met de chaos van een jong gezin. Onze kinderen waren anderhalf en bijna vier toen hij op een dag aan het begin van het nieuwe jaar liet weten dat het leven waartoe hij met mij veroordeeld leek, hem niet langer zinde. Hij vond mij niet meer aantrekkelijk, hield niet meer van me en ons gezin was hem veel te druk.

Het was 2 of 3 januari, midden op de dag. De kinderen speelden in de huiskamer, wij stonden in de keuken toen hij plompverloren de scheiding aankondigde. De oudejaarsavond ervoor hadden we samen doorgebracht, maar hij was meteen om twaalf uur gaan slapen met zijn rug naar me toe. Ik was nog even naar de bedjes van de kinderen gelopen, had hen allebei een kus op het hoofd gedrukt en gedacht: nou, dit is het dan, mijn oudejaarsavond.

Spijkers met koppen slaan

Op het moment dat hij de stekker eruit trok, was ik letterlijk met stomheid geslagen.  Pas een dag later kon ik reageren. Meende hij wat hij gezegd had? Wilde hij echt dit leven met ons vieren beëindigen? Alles overhoop gooien wat we in elf jaar hadden opgebouwd? Wat moest er met deze gelukkige kindjes gebeuren? Nu hadden ze nog elk een eigen kamertje, maar waar zouden ze straks terechtkomen? Moest ik weer naar mijn ouders? Met zijn drieën in de logeerkamer?

Het gekke is: mijn kinderen waren mijn belangrijkste focus. Niet dat hij niet meer van me hield baarde me zorgen, maar de continuïteit van het gezin, de kinderen die toch ook de zijne waren, hoe kon het dat híj zich daar niet druk over maakte? ‘Goed,’ zei ik, ‘als je er zo over denkt, gaan we spijkers met koppen slaan. Jij wilt uit elkaar, dan gaan we het regelen.’ Of ik nog van hem hield, vroeg ik me niet af, want wie wil er nou bij een man blijven die zegt dat hij je niet langer aantrekkelijk vindt? Twee maanden heeft hij nog op de kamer van mijn zoon geslapen, toen was hij weg.

Opgelucht

Die eerste avond plofte ik op de bank, en voor het eerst in de drie jaar dat die daar stond kon ik me erop ontspannen. Het leven met een depressieve man had me meer uitgeput dan ik in de gaten had. Pas toen hij weg was begreep ik hoe slopend dit huwelijk ook voor mij was, ondanks de geweldige vakanties en de knusse dagjes uit. Ik heb hem kunnen uitkopen en met behulp van mijn grote vangnet kon ik in mijn huis blijven wonen. De kinderen behielden hun eigen kamertjes. Ik ben vier dagen in de week gaan werken en in korte tijd opgeklommen van medewerker tot assistent-manager tot manager. De kinderen eten drie dagen per week bij mijn ouders, maar op woensdagmiddag ben ik bij hen en er blijven nog vier avonden over dat we met zijn drietjes eten.

Ik ben gelukkig, bevrijd, opgelucht. En schaam me een beetje dat ik nooit heb ingezien dat scheiden helemaal niet altijd de slechtste optie is. Al weet ik natuurlijk dat loyaliteit en doorzettingsvermogen ook goede eigenschappen zijn. Nadat hij negen maanden alleen had gewoond, kreeg hij spijt van zijn besluit. ‘Is de deur echt dicht?’, vroeg hij op een dag. ‘Ja. Dat is ‘ie’, antwoordde ik resoluut. En ik twijfelde geen moment.”

Dit artikel verscheen eerder in LINDA.

'Ik werd benaderd door een vrouw die zei te weten dat mijn man vreemdging'Lees ook