Nog een baby?

“Ik wilde heel graag een derde kind, in mijn hoofd zat altijd dat plaatje. Er was alleen één ding: mijn man vond twee wel voldoende. Hij kwam daarbij vooral met praktische bezwaren. Lastig met de auto, weinig ruimte in huis, dat soort dingen. We spraken af om het even te laten rusten, maar ik vroeg hem wel om er nog eens goed over na te denken.

Een paar maanden later, tijdens een weekendje weg, kwam het weer ter sprake. Hij was van gedachten veranderd en uiteindelijk besloten we samen om toch voor een derde te gaan. Onze dochter kwam gezond en wel ter wereld in september 2020, echt een corona baby. We waren enorm blij met haar. Maar man, wat werd het pittig.”

Pandemie

“In de eerste lockdown was ik nog redelijk positief en creatief, ook met de kinderen. Maar in de zomer was ik hoogzwanger en zat ik mezelf enorm in de weg: ik kon niet wachten tot het achter de rug was. Maar toen kwam de volgende hobbel. De bevalling vond plaats tijdens een opleving in de pandemie: mensen mochten naar buiten, dingen doen. Dat heb ik volledig gemist door de kraamtijd.

Net toen ik boven kwam drijven, gingen nieuwe maatregelen in en zat ik nog steeds vast in huis. Je hoort wel eens mensen zeggen dat je de derde ‘er een beetje bij doet’, maar dat was bij ons totaal niet het geval. Onze dochter had echt een gebruiksaanwijzing. Ze is nu anderhalf en het gaat gelukkig steeds beter, maar ze sliep lange tijd enorm slecht en huilde veel.

Tel daar nog twee jonge kinderen en fulltime thuiswerken bij op, en de rek is er zo uit. Ik was ontzettend moe en jaloers op mijn partner, die wél voor zijn werk de deur uit mocht. Ik betrapte mezelf meermaals op de gedachte: als de baby er niet zou zijn, was dit gemakkelijker geweest. Daar voelde ik me dan meteen schuldig over. Want ja: ik was degene die zo graag een derde wilde.”

Long covid

“Het werd nog zwaarder toen ik en mijn man tegelijkertijd corona kregen in maart 2021. Mijn man was compleet uit de running en had het zwaar te pakken, ik was minder ziek. Maar we waren enorm voorzichtig: niemand was nog gevaccineerd. Mijn man lag twee weken op zolder, ik en de kinderen bleven beneden – en binnen. Heel netjes, qua besmettingsgevaar, maar ik voelde me nog meer opgesloten dan normaal.

Ik merkte dat ik steeds vaker wilde doen alsof ik er niet was. Waren de kinderen in de woonkamer? Dan trok ik me terug in de keuken, en hield ik mezelf heel stil tot de baby me nodig had. Dat had ook te maken met de lange termijnklachten die ik ervoor ná corona: geen prikkels kunnen verdragen, slechte concentratie, beroerd geheugen. Mentaal is het echt zwaar geweest, ik ben nog steeds niet helemaal hersteld. En ja, dan is het gewoon zwaar als je fulltime thuis werkt én drie kinderen volledig afhankelijk van je zijn.”

Geen spijt

“Ik ben niet heel open geweest over mijn gevoelens. Mensen denken dan al snel dat ik spijt heb van onze derde, maar dat is het niet. Ik hou hartstikke veel van haar en kan me niet inbeelden dat ze er níet zou zijn. Maar er zit ook een soort schaamte achter. Ik wilde nog een baby, dus dan ‘mag ik er ook niet over zeuren’ als het zwaarder is dan verwacht, toch?

Ik ben heel gelukkig en blij met mijn gezonde kinderen en houd heel veel van ze, maar in alle eerlijkheid is de keerzijde soms gewoon echt pittig. Soms mis ik tijd voor mezelf. Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die dat ook ervaren, maar zich ervoor schamen. Of je nou een, drie of vijf kinderen hebt maakt niet eens uit. Laten we vaker uiten dat je je ook zo kunt voelen, dat het niet meteen betekent dat je je kind liever niet had gehad. Het is een zware tijd geweest door corona, voor iedereen. Laten we daar eerlijker over praten.”

*Erica vertelt haar verhaal anoniem, haar echte naam is bekend bij de redactie.

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Elian (34) kreeg een postpartum psychose: 'Dacht dat ik dood ging'Lees ook