In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Elian (34), moeder van Frenk.
Elian (34) kreeg een postpartum psychose: 'Dacht dat ik dood ging'
Verrassing, een bevalling
“Mijn zwangerschap verliep eigenlijk super voorspoedig, ik had weinig last van de bekende ongemakken. Ik had met mijn partner een ziekenhuisbevalling in gedachten, maar uiteindelijk kwam daar niets van terecht: ik beviel met 38 weken thuis. Het kwam op een zondagavond ineens waanzinnig snel op gang. Na twee keer keer goed persen was hij er.
Het ging allemaal zó snel. Eigenlijk had ik wat tijd nodig om bij te komen en te processen dat ik nu al moeder was, maar dat lukte natuurlijk helemaal niet met die kleine. Er kwam zo veel op me af: van borstvoeding geven tot hormonen en vooral ook alles goed willen doen.
Ik ging me enorm richten op regeltjes, schema’s en ‘hoe het moest’. Na de bevalling sliep ik eigenlijk amper. Ik was alleen maar bezig met informatie zoeken, malen en verwerken wat er allemaal op me af kwam. Mijn hoofd draaide overuren en mijn onderbuikgevoel liet ik helemaal los. Ik stond te ‘aan’ om nog te kunnen slapen en voelde niet aan dat mijn lijf juist die slaap zo hard nodig had.”
Postpartum psychose
“Zes dagen na de geboorte van Frenk begon ik gek verdrag te vertonen. Zowel mijn man als de kraamhulp herkenden me niet meer: ik was heel afwezig en bij vlagen ineens enorm emotioneel. De kraamhulp herkende een aantal signalen van een beginnende psychose en riep de huisarts erbij. Gelukkig maar, want de klachten werden alleen maar erger. Ik zat tussen dromen en de werkelijkheid in en was heel erg met de dood bezig. Ik reageerde nog wel op dingen die om me heen gebeurden, maar plaatste ze in een hele rare context. Echt een soort realiteitsverlies.
De arts besloot dat het beter zou zijn om me op te nemen, zodat ik de nodige medicatie – en vooral rust – zou kunnen krijgen. Met de ambulance ben ik die avond, samen met mijn baby, naar het ziekenhuis gebracht. Bij aankomst dacht ik dat ik dood ging: ik snapte niet goed meer wat er aan de hand was. Ik werd op een bed rondgereden en zag de lampen boven me, maar ik hoorde ook muziek. Dat kwam van een piano in de hal, maar ik dacht dus écht dat ik op weg naar ‘het licht’ was, dat dit mijn einde was.”
Behandeling
“Ik heb uiteindelijk vier weken in het ziekenhuis gelegen. Daar kreeg ik – naast de broodnodige slaap – medicatie en therapiesessies, samen met andere vrouwen die ook een postpartum psychose kregen. Soms zelfs voor de tweede keer.
Het voelde als een soort gevangenis: begeleiders houden je daar altijd in de gaten. Logisch natuurlijk, maar het voelt niet fijn. Je wilt eigenlijk in je eigen omgeving zijn, continu bij je kindje, maar ’s nachts zorgden de zusters voor hem. Dat je niet vrij kunt gaan en staan waar je wilt is heel naar in die eerste paar weken.
Langzaam begreep ik steeds beter wat er speelde. Ik wist eerst helemaal niet dat iets als een postpartum psychose bestond, joh. Nooit van gehoord. Het duurde even tot ik kon accepteren dat ik daar geen controle over had. En ik vond het verschrikkelijk dat ik mijn familie en gezin hiermee had ‘opgezadeld’, ik zag hun verdriet. Daar voelde ik me enorm schuldig over. Ten onrechte, want een psychose kies je niet. Dat overkomt je.”
Pittige les
“Met die gevoelens van verdriet, boosheid en onmacht heb ik nog wel een tijdje gekampt. Daar heb ik ook EMDR voor gehad, en ‘gewone’ therapie. Ik heb heel erg snel de neiging om het weg te duwen en te denken ‘We moeten dóór’, maar ik leer nu liever voor mezelf te zijn. De liefde die ik geef aan mijn man en kind verdien ik zelf net zo goed.
Het was pittig om dat op deze manier te moeten leren, maar ergens ben ik blij dat het is gebeurd. Het heeft me sterker gemaakt. Toch weet ik niet of ik een tweede kind aandurf. Ik zag in het ziekenhuis dat psychoses kunnen terugkeren en zowel mijn man als ik weten niet of we dit nog eens willen meemaken. We voelen van buitenaf soms wel druk om een tweede te ‘nemen’, maar ik denk toch echt dat we zo compleet zijn. We zijn enorm blij en dankbaar voor hoe het nu gaat.”
Deel jouw verhaal
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Marie's ex deed plotseling afstand van hun kind (3): 'Ik kreeg een mailtje'
