In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Charifa (44), moeder van twee zoons (15 en 13). Haar man Said overleed toen zij hoogzwanger was van hun jongste.
“Ik kende Said ongeveer een jaar toen ik zwanger raakte. We waren toen al getrouwd – samenwonen is door ons geloof geen optie – en waren dolgelukkig toen ik in verwachting bleek van ons eerste kind. Het was magisch om mee te maken, voor ons allebei. Mijn zwangerschap verliep als een soort droom, net als de bevalling: nergens last van, weinig pijn, hij was zó geboren.
Zes maanden later raakte ik zwanger van onze tweede. Ongepland, maar hartstikke welkom. Said werkte toen expres wat harder, zodat hij later iets vaker thuis kon zijn. Hij was een ontzettend betrokken vader. Als het kon, stak ie tijdens de werkdag even zijn hoofd om de hoek, en buiten werktijd om hielp hij me met álles. Hij was gewoon zo’n vader die je in films ziet.”
'Tijdens je zwangerschap struikel je over cursussen, maar waar is het vangnet ná de bevalling?'
“Halverwege mijn tweede zwangerschap begon Said zich minder goed te voelen. Hij ging van een gezonde, sportieve man naar iemand die zich steeds vaker benauwd voelde en daardoor afspraken moest afzeggen. Hij kwakkelde door, tot hij zich met kerst helemaal niet goed voelde. Na een bezoek aan de huisartsenpost werd hij opgenomen: vocht in zijn longen. Met drains probeerden ze dat te verhelpen, maar de boel keerde maar niet terug naar ‘normaal’.
Begin februari werd hij overgeplaatst naar een specialistisch ziekenhuis, waar ze hem konden vertellen wat mis was: longkanker. Twee dagen overleed hij. Ze hadden hem al in slaap gebracht, dus ik heb hem helemaal niet meer kunnen spreken. Nergens over. Ineens stopte mijn leven, ik belandde onderin de diepste put.”
“Mijn kinderen waren – en zijn – mijn alles, maar ik heb in de maanden en jaren daarna zo vaak gedacht: wat moet ik met jullie? Toen ik twee maanden na Saids dood beviel van mijn jongste, wilde ik hem eigenlijk niet meer. Ik dacht: wat kan ik je nog bieden? Twee zoons die moeten opgroeien zonder vader, ik vond dat idee simpelweg verschrikkelijk.
Natuurlijk zijn er veel meer kinderen die maar één ouder hebben of kennen, en die komen vast allemaal goed terecht. Maar omdat Said zo’n fenomenale vader was, deed het ouderschap na zijn overlijden gewoon te veel pijn: ik had gezien wat ons leven had kúnnen zijn, met hem. En dat valt dan ineens weg.”
“We zijn inmiddels bijna veertien jaar verder, maar nog elk jaar wil ik tussen december en februari het liefst mijn huis niet uit. Ik wil niet zien hoe iedereen gezellig met hun gezin aan tafel zit, terwijl ik dat verlies heb moeten incasseren. Mijn zoons zijn gelukkig twee fantastische pubers geworden, die van me houden zoals ik ben. Ik leef voor hen, zij zijn mijn alles, en dat zien ze.
Wat ik van dit alles geleerd heb? Dat wij vrouwen ondanks alles heel sterk zijn. We zijn ontzettend sterke wezens, die na elke down ook wel weer een up weten te vinden. Inmiddels kan ik dankbaar zijn dat ik er nog wel ben, en mijn zoons ook. Maar het moederschap is voor mij wel een totaal andere uitdaging geworden dan gehoopt.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
3x Zeg Eens Eerlijk: 'In coma op de intensive care, met mijn baby in mijn armen'
