Laura (29), begeleider gehandicaptenzorg, werd samen met Bart (33) in augustus 2017 ouders van hun eerste kind Lemmy. Een half jaar later heeft de bevalling nog steeds veel invloed op haar dagelijks leven.
In Werpsterren ‘recenseren’ moeders hun bevalling. Deze keer Laura. Voor elke fase heeft ze vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Annemarie heeft zeven kinderen, maar vindt een tweeling het zwaarst: ‘Bijna onmenselijk’
“Voordat ik zwanger raakte van Lemmy, had ik een zware miskraam. Er zaten drie maanden tussen het moment dat het hartje niet meer klopte en het moment dat de baby er helemaal niet meer was. Het was een moeilijke tijd die ik zo snel mogelijk wilde vergeten en ik dacht dat dat het beste zou lukken als ik zo snel mogelijk weer zwanger zou zijn.”
“Al na de eerste poging was het raak, in november 2016. Door wat we hadden meegemaakt, was het ‘wauw gevoel’ er vanaf. Er was nu een grote angst dat het niet goed zou gaan. Toch waren we natuurlijk ook blij en dat lieten we onze omgeving – op 1 januari 2017 – trots weten.”
Laura en Bart met hun aankondiging op 1 januari: ‘Happy New Baby‘.
“De zwangerschap verliep goed. Wel had ik last van rusteloze benen, een ‘kwaaltje’ dat wordt onderschat. Ik moest mijn benen constant bewegen en daardoor sliep ik slecht. Bij 26 weken kwam daar bekkeninstabiliteit bij. Ik kreeg hier zoveel last van dat ik vanaf 32 weken in de ziektewet ging.”
Laura, 40 weken zwanger.
“Ik moest veel rusten, maar ik plande mijn dagen zo dat ik daarnaast nog genoeg kon doen. Ik ben erg ondernemend en verzon altijd wel weer iets om me mee te vermaken. Zo bleef ik bijvoorbeeld sporten – iets dat ik altijd fanatiek gedaan heb. Daarna moest ik dan wel rusten en kon ik geen afspraken meer plannen.”
“Na veertig weken en zes dagen voelde ik een ‘plop’ in mijn buik en merkte ik dat er wat vloeide. Het deed me denken aan mijn miskraam en ik was bang dat het toch nog fout zou gaan. Gelukkig was dit niet het geval: de weeën waren begonnen en die liepen in hoog tempo op.”
“Twee uur later kwam de verloskundige naar ons huis en zat ik al op acht centimeter ontsluiting. Drie kwartier daarna kon het persen beginnen. Toen is het één en ander misgegaan. Achteraf bleek Lemmy aan de grote kant. Wanneer dat eerder gezien was, zou er geadviseerd zijn om in het ziekenhuis te bevallen. Daarbij lag hij met zijn schouder onder zijn oor, waardoor de zijkant van zijn hoofd samen met zijn schouder voor de uitgang lag.”
“Twee uur lang heb ik geperst, maar het was voor Lemmy op deze manier niet mogelijk om eruit te komen. Eigenlijk hadden we naar het ziekenhuis moeten gaan, maar dat wisten wij natuurlijk niet. De verloskundige wist na twee uur ook niet meer wat ze moest doen. We voelden haar onzekerheid, maar Bart en ik zijn altijd relaxed gebleven.”
Lemmy in Laura’s handen, net nadat ze uit de narcose kwam.
“Er werd een andere verloskundige opgeroepen die wel wist wat ze moest doen. Lemmy werd op 10 augustus 2017 geboren en met hem ging het helemaal goed. Met mij minder: de placenta kwam niet en ik verloor veel bloed. Ik viel twee keer flauw en ging in een ambulance naar het ziekenhuis. Daar werd ik onder narcose gebracht en is de placenta weggehaald.”
De zussen van Laura, op kraambezoek in het ziekenhuis.
“Ik heb vijf jaar geleden hersenletsel opgelopen. Door het slaapgebrek rond de bevalling raakte ik mijn spraak daardoor korte tijd kwijt. Dat klinkt akelig, maar Bart en ik herkenden het dus ook hier bleven we rustig onder. Na drie dagen rust in het ziekenhuis, mochten we naar huis. Helaas was ik toen nog niet helemaal hersteld. De eerste maand heb ik vrijwel volledig liggend doorgebracht, door de pijn in mijn bekken. Lemmy deed het gelukkig super goed, maar ik kon weinig met hem doen. Wel kon ik hem de fles geven – daar genoot ik dan ook extra van.”
Lemmy aan de fles bij Laura.
“Ik had last van afschuwelijke nachtmerries, waarin ik telkens zag dat Lemmy doodging. Er werd een posttraumatische-stressstoornis geconstateerd. Toen voelde ik me zo’n loser. PTSS was iets voor soldaten die leed en verderf hebben gezien, vond ik. Niet voor een vrouw die bevallen is – zoals zoveel vrouwen. Toch blijkt de combinatie van de miskraam, de angst tijdens de zwangerschap, de zware bevalling en het moeilijke herstel, voor deze stoornis gezorgd te hebben. Ik blijf altijd lekker nuchter en ben daarin blijkbaar wat te hard voor mezelf geweest.”
Laura, Lemmy en Bart twee maanden na de bevalling.
“Het is nu zes maanden later en als gevolg van die bekkeninstabiliteit en twee uur persen kan ik nog steeds maar één uur per dag lopen. Ik wil veel, maar ik kan het niet allemaal en ik heb het gevoel dat ik dat moet bewijzen aan de buitenwereld. Als ik een vrolijke foto op social media wil plaatsen, hoor ik mijn collega’s denken: ‘Als ze leuke dingen kan doen, kan ze ook komen werken.’ Het is een druk die ik mezelf opleg en zo heb ik een schuldgevoel ontwikkeld. Naar mijn werkgever, naar mensen die ik af moet zeggen en naar Lemmy, omdat ik niet altijd de moeder kan zijn die ik zou willen zijn. Met Lemmy gaat het gelukkig nog steeds heel goed.”
“Ik heb zo’n drie tot zes medische afspraken per week. Naast die afspraken moet ik vooral rust nemen, maar ook nu plan ik alles weer zo goed mogelijk om het toch leuk te hebben. Helaas is dat niet altijd makkelijk. Om dat te laten zien, heb ik een foto op Instagram gepost, met daarbij een verhaal over de lastige kant van mijn bevalling. Ik had de behoefte om alle vrouwen met ‘bevallingsperikelen’ eens de aandacht te geven.”
https://www.instagram.com/p/BfB4bO2ADnJ/
“Er zijn veel vrouwen die het niet altijd makkelijk hebben gehad rondom hun bevalling. Zulke verhalen van krachtige moeders mogen wat mij betreft vaker verteld worden. We hebben het allemaal maar mooi geflikt en proberen er ondanks alle klachten wat van te maken. Ik hoop dat ik snel het leven als moeder kan leiden dat ik vóór de zwangerschap in gedachten had: een goede moeder voor Lemmy mét een leven daarnaast.”
Laura en Lemmy nu.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
