Jongens met een migratieachtergrond hebben twee keer zo veel kans verdacht te worden van een misdrijf: etnisch profileren. Voor Walid betekent dit dat hij regelmatig wordt staande gehouden, opgepakt of zelfs zomaar in de cel gezet.
Jasmina (44) is docent. Ze is getrouwd en heeft vijf zoons (23, 19, 17, 10 en 6). Walid is haar tweede, hij zit op het volwassenenonderwijs. In LINDA.212 delen ze hun ervaringen met journalist Laura van der Burgt.
Jasmina: “Van al mijn kinderen wordt Walid het meest aangesproken door de politie. Zijn oudere broer heeft een Nederlands uiterlijk, hem overkomt het zelden. De jongste drie zijn nog niet vaak alleen buiten.”
Walid: “Toch wil ik niet meteen the race card trekken. Ze zien ongetwijfeld meer dan mijn huidskleur: mijn kleding, leeftijd of uitstraling zullen ook meespelen. Ze vragen meestal of mijn fiets wel echt van mij is, ik moet me ook vaker dan mijn vrienden legitimeren. Het zij zo. Ik ben eraan gewend.”
Jasmina: “Ik wil niet dat Walid de deur uitgaat zonder ID. Het voorkomt een hoop gedoe; bijvoorbeeld dat hij door controleurs uit de tram wordt gezet of mee moet naar het bureau, zonder dat ik het weet. Gelukkig blijft hij altijd rustig. Hij is welbespraakt, daardoor loopt het meestal goed af.”
Walid: “Toch ben ik altijd een beetje nerveus als de politie me aanspreekt. Dat komt waarschijnlijk door die keer dat ik op mijn dertiende met twee vrienden op straat werd opgepakt, omdat ze ons verdachten van stenen gooien. De echte daders waren weggerend. Voor we het wisten, sloeg de politie ons in de boeien. Ik zag de agenten al twijfelen toen ik naar de auto liep: door een aandoening loop ik moeilijk, ik kón dus niet zijn weggerend. Maar ze namen ons toch mee. Ik zat de hele dag alleen in een cel, wetende dat ik het niet verdiende. Het duurde zo lang voordat jij er was.”
Jasmina: “Toen ze mij belden, zat hij al een paar uur vast. Ik was zó kwaad: al dat machtsvertoon tegenover een duidelijk onschuldig kind, noem je dat dienstbaar en waakzaam? Gelukkig kregen we excuses, dat maakt deze ervaring niet alleen maar slecht. Het heeft hem wereldwijzer gemaakt.”
Walid: “Tot mijn dertiende was ik ervan overtuigd dat agenten altijd weten wat ze doen. Nu besef ik dat het ook maar mensen zijn – mensen met de macht om anderen op te sluiten. Daarom gedraag ik me altijd voorbeeldig als ze mij iets vragen. Ik wil het vooroordeel over Marokkaanse jongens graag ontkrachten.”
Jasmina: “Als er toch iets vervelends gebeurt, ga ik naar het bureau om erover te praten. Ik verwacht van de politie hetzelfde als mijn leerlingen van mij mogen verwachten: conflicten lossen we op, daarna beginnen we met een schone lei. Ze moeten Walid behandelen als onschuldig, tot het tegendeel is bewezen. Mijn zoon redt zich wel uit zo’n situatie, maar er zijn ook jongeren die communicatief minder sterk zijn en wél protesteren. Ook zij verdienen een eerlijke behandeling.”
Walid: “Protesteren werkt averechts en met zelfmedelijden schiet je ook niets op. Het is een gegeven dat ik mezelf vaker moet verklaren. Als we praten, krijgen ze vanzelf een beter beeld van mij.”
Meer lezen? Je vindt nog twee reportages over ethnisch profileren in LINDA.212 ‘IK BEN DE BAAS’. Verder in dit nummer: Bibi Breijman vertelt over extreme zwangerschapsmisselijkheid en Gijs Staverman deelt zijn ervaringen met het pleegouderschap. LINDA.212 ligt nu in de winkel, mis ‘m niet.
Djeden (13) werd ten onrechte opgepakt: 'Ik trilde toen ik agenten in mijn slaapkamer zag staan'
