Het is van menig mens een droom: met een busje ‘vanlifen’ in Europa. Redacteur Jujube (22) maakte de reis van haar leven en crosste door Frankrijk, Spanje, Portugal en Italië.
Ik woonde en reisde 102 dagen met mijn vriend in onze Volkswagen T3 genaamd Lobster. Dit is wat ik daarvan leerde.
Voor onze reis waren Cas en ik al ruim zes jaar samen, waarvan bijna twee samenwonend. Het was al sinds we op de middelbare school zaten een gezamenlijke droom om een paar maanden samen op pad gaan. Deze reis zat dan ook al heel lang in het vat.
We maakten ons van tevoren niet zo’n zorgen over dicht op elkaars lip zitten., en dat ging dan ook meer dan goed. We genoten van elkaars gezelschap en waren hoe dan ook op elkaar aangewezen. Waar ik thuis nog wel eens kon denken dat ik het heus ook wel allemaal alleen zou kunnen als het zou moeten, weet ik nu dat dat niet hoeft, want ik heb een partner waar ik no matter what op kan bouwen.
Dat betekent niet dat ik hem niet af en toe achter het behang – uh, schelpenmuurtje – kon plakken. We gaan allebei niet zo lekker op temperaturen boven de 30 graden, dus we voerden discussies vaak letterlijk en figuurlijk oververhit.
Volkswagenbusje huren komende zomer? Boek ’m dan in één van deze maanden
We zijn meerdere keren geconfronteerd met autopech. Ik ken mezelf en ben dan ook blij dat ik niet achter het stuur zat toen de lampjes begonnen te knipperen. Cas zorgde dat we veilig op de vluchtstrook kwamen, ik belde de ANWB. Ik heb meerdere keren de hoop en positieve energie uit mijn tenen moeten halen, want als je auto mogelijk voor de tweede keer gerepatrieerd moet worden, zakt je de moed toch wel even in de schoenen.
Toen het slot van de schuifdeur brak – en we dus via de achterdeur en passagierstoel ons huis op wielen in moesten klimmen – zag ik het echt even niet meer zitten. Cas vond een oud Portugees mannetje die verstand had van sloten en die laste de boel weer in elkaar. Hij was echt onze redder in nood. We leerden: elk euvel kan verholpen worden, je moet alleen ‘even’ de juiste local treffen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ik had wel kampeerervaring, maar drie maanden aan één stuk, dat had ik nog nooit gedaan. In onze bus hadden we een poepkruk, maar die hebben we maar een paar keer gebruikt. De reden? Het is toch niet zo fijn dat je partner een rondje moet lopen zodat jij binnen je business kunt doen. Daarnaast is met je eigen poep in een zakje naar de prullenbak lopen alsof je een hond bent ook niet heel idyllisch.
We moesten dus uitwijken naar openbare toiletten. Als ik iets heb geleerd, is het wel schijt hebben. Letterlijk. Na drie keer naast iemand zitten die onbeschaamd luid zat te pruttelen, had ik de (grote) boodschap wel begrepen: hou geen rekening met je wc-genoten.
Teunisse woont sinds haar scheiding in een camperbusje: 'Ik hoef al die luxe niet'
We stonden voornamelijk op campings en kampeerplekken, maar hebben ook het wildkamperen een kans gegeven. Dat beviel an sich goed, maar je moet wel op een goede spot staan. Vooral in Portugal zijn de politie en de locals erg klaar met alle vanlifers. Op de verkeerde plek staan kan je niet alleen een boete opleveren, maar ook boze buurtbewoners.
De app Park4Night is de holy grail voor kampeerliefhebbers. Hierop staan alle insider kampeerspots, zowel betaald als onbetaald. Door de reviews te lezen kun je een goede inschatting maken van of het ergens veilig is om te staan. Volg altijd je buikgevoel en negeer de reviews van medereizigers niet. Wij hadden als vuistregel dat als iemand diefstal of een rare sfeer benoemde, wij er per definitie niet gingen staan.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ik kan het leven en reizen met een bus iedereen aanraden. De vrijheid, het kunnen gaan en staan waar je wil, is een grote luxe. Wij hadden geen toilet of douche en waren dus afhankelijk van openbare faciliteiten. Na meer dan drie maanden miste ik wel een douche zonder het haar van een ander, net als een slaapkamer zonder insecten.
We voelen ons gezegend dat we dit hebben kunnen doen en hebben de meest geweldige plekken gezien. We reisden van Valencia door Andalusië naar Lissabon en Porto. Toen terug, dwars door Spanje naar Barcelona, om daar de bus de boot op te rijden en in 20 uur naar Italië te varen.
Het was één groot avontuur. Een ervaring die we absoluut niet hadden willen missen, ondanks de uurtjes achter de vangrail, het vieze sanitair en onze persoonlijke beslommeringen. Wat heb ik geleerd? Om gewoon te gáán. Te vertrouwen op mezelf, op ons en op de bus. En hoe cliché het ook klinkt: go with the flow. Je weet toch nooit wat er op je pad komt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Lieve (24) woont in haar busje in Portugal: 'Ik plas op de mooiste locaties'
