Knus

“Mijn kindertijd was heel fijn. Ik ben opgegroeid in een hele kleine en creatieve stad in Oekraïne en het land is zo mooi. Ik heb altijd gedacht dat het een redelijk tolerant en vooruitstrevend land was.” Tot Vitalina haar eerste protest omtrent lhbt-rechten had georganiseerd en uit de kast kwam. “Opeens werd ik gediscrimineerd en merkte ik dat het daar allesbehalve vooruitstrevend was.”

Emotionele chantage

“Mijn eerste coming-out was thuis, toen ik zeventien was. De reacties waren heel slecht, dus ik ging weer een beetje terug in de kast en dacht dat het vast een fase zou zijn die voorbij zou gaan. Dat bleek niet zo te zijn en op mijn 25e vertelde ik definitief aan iedereen dat ik lesbisch ben.” Ze had ongeveer tien jaar nodig om zelf te wennen aan haar seksualiteit. “Toen ik het op mijn zeventiende voor het eerst aan mijn familie vertelde, reageerden mijn ouders heel emotioneel en negatief. Ze sloegen me gelukkig niet, maar mijn moeder chanteerde me wel. Ze zei: ‘Als mijn dochter lesbisch is, hang ik mezelf op.’ Dat was heel zwaar”, zegt ze aangeslagen.

Activist

Ze vervolgt: “Op mijn 25e begon ik met activisme. Ik had ook suïcidale gedachten, maar dat bleef uiteindelijk maar bij gedachten gelukkig. Door rockmuziek te luisteren en mezelf op te sluiten in mijn kamer kwam ik door die moeilijke tijd heen. In Oekraïne wonen is leuk, totdat je erachter komt dat je lesbisch bent.” Ze zegt dat lhbt’ers gewoonweg niet worden geaccepteerd in hun eigen land. “Als je daar uit de kast komt krijg je alleen maar negatieve reacties. Mensen vinden je opeens afschuwelijk, terwijl ik voor mijn coming-out wel vrienden was met die personen. Je kunt zelfs door je buurman in elkaar worden geslagen, alleen maar omdat je lesbisch bent en híj dat niet accepteert.”

Aanval

“Tijdens een protestmars op 8 maart dit jaar werd ik aangevallen. Ik had het helemaal niet aan zien komen. Alles werd opeens rood en mensen renden alle kanten op, terwijl mijn gezicht en ogen bedekt waren met een chemische vloeistof.” De vloeistof stonk ontzettend en belemmerde het zicht van Vitalina. “Ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen zien. Op de achtergrond hoorde ik geschreeuw van kinderen die de chemische aanval zagen. Het gillen ging door merg en been. Gelukkig werd ik door omstanders geholpen, anders had ik een paniekaanval gekregen. Ik voelde me zo hulpeloos en angstig.”

Trots

“Nu ben ik in Nederland op uitnodiging van mensenrechtenorganisatie Amnesty International. Samen met mijn vriendin ben ik uitgenodigd om mee te doen aan Pride. We mogen op een geweldige boot staan.” Ze heeft geen enkele voorstelling van hoe onze Pride zal zijn, maar ze zegt er enorm veel zin in te hebben. “Een tijdje terug was ik bij een Pride in Oslo, maar voor mijn vriendin wordt dit de eerste keer. Ik probeer hier zoveel mogelijk van te genieten met mijn lieve vriendin, iets wat in ons moederland niet kan. De positieve ervaringen die ik hier zal opdoen neem ik daarna mee terug naar Oekraïne om daar voor meer positiviteit te zorgen. Ik ben daar namelijk nog lang niet klaar met strijden voor gelijke rechten.”

Lees ook
Pride Amsterdam dit jaar in teken van ‘helden’ (of ze nou wel of niet tot LHBTI-gemeenschap behoren)

Heb je last van suïcidale gedachten? Praat er dan over. Telefoon 0900-0113 of www.113.nl.