Niemand wil eenzaam zijn. Naast dat het ongezellig is, kan het voor ouderen ook gevaarlijk zijn. Want wat nou als iets je in huis overkomt, maar er is niemand die er vanaf weet? Daarom gebruiken veel instanties een telefooncirkel.
Die van Woerden bestaat deze maand veertig jaar. En dat wordt groots gevierd, met taart en natuurlijk een advocaatje met slagroom.
Deelnemers van de telefooncirkel van Woerden bellen elkaar iedere dag op een vast moment om in te checken of het goed gaat met elkaar. Is dat het geval, dan belt de persoon die net gebeld is, de volgende op de lijst. Net zo lang tot de telefooncirkel rond is en iedereen gesproken is. Gaat het niet goed met iemand of wordt er niet opgenomen? Dan komen de vrijwilligers van de telefooncirkel meteen in actie.
Meestal gaat het gelukkig om loos alarm, vertelt vrijwilliger Trudy tegen RTV Utrecht. “Ik heb wel eens meegemaakt dat de politie voor de deur stond, maar dat de mevrouw in kwestie de telefoon niet had gehoord omdat ze haar gehoorapparaatje niet in had.”
Dagelijks vindt het eerste belletje rond negen uur in de ochtend plaats door een vrijwilliger. Het telefoontje geeft de veelal oudere deelnemers niet alleen een gevoel van gezelligheid, het is voor hen ook een vorm van veiligheid. De 88-jarige Nies beaamt dat bij RTV Utrecht. “Het is zo belangrijk, tegen de eenzaamheid. En er als er wat met mij zou gebeuren lig ik geen week in m’n flat, maar hooguit 24 uur.”
Dat is dan ook wel eens voorgekomen, vertelt Trudy. “Het is wel eens voorgekomen dat een mevrouw dood aan tafel zat, met haar bord eten nog voor zich. Dus ze was de avond ervoor overleden. Ze is door ons de volgende dag gevonden.”
Op kamers tussen de ouderen en rolstoelen: Anouk (24) woonde in een bejaardentehuis
