Sharon Blijd-Limon (51) voelt zich goed tijdens de zwangerschap van haar zoon, maar zijn geboorte is traumatisch. Het jongetje komt ter wereld tijdens een spoedkeizersnede. Hij blijkt een longontsteking te hebben en dezelfde avond nog begint ze plotseling enorm te bloeden.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een goede zwangerschap”, vertelt Sharon, destijds 33 jaar. “Alleen aan het einde had ik bekkenklachten, en ik was best wel veel aangekomen, maar dat belemmerde me niet. Het was alleen wat ongemakkelijk.”
Ze is al overtijd als blijkt dat ze een zwangerschapsvergiftiging heeft. “Ik werd opgenomen in het ziekenhuis.” Maar de bevalling lijkt niet aanstaande. “Mijn kindje liet op geen enkele manier merken dat hij eruit wilde. Hij was tien dagen te laat, toen de artsen besloten de bevalling op te wekken. In eerste instantie gebeurde dat met gel op de baarmoedermond. Daarna kreeg ik weeënopwekkers, maar dat werkte allebei niet.”
Als blijkt dat haar zoon in het vruchtwater heeft gepoept, zit er niets anders op dan een spoedkeizersnede. “Dat ging allemaal heel snel: zowel de ruggenprik als de keizersnede. Ze schrokken dat mijn baby zo groot was. Hij woog bijna vijf kilo.” Heel even krijgt ze het kindje op haar borst.” Daarna werd hij meegenomen omdat hij moest worden gecontroleerd en gewogen. Mijn man gaf hem zijn flesje, terwijl ik werd gehecht. Hij kreeg het benauwd, bleek longontsteking te hebben en moest naar de couveuse-afdeling.”
Sharon kan niet goed bevatten wat er precies gebeurd is. “Ik was nog redelijk verdoofd, daardoor kreeg ik niet alles goed mee, maar ik maakte me veel zorgen. Ik was bang. Doordat ik net een keizersnede had gehad, kon ik niet naar hem toe. Ik heb veel gehuild. Wat gebeurde er? Waarom overkwam ons dit? Zou het wel goed komen?”
Verdrietig ligt ze in bed, als ze plotseling begint te bloeden. “Er kwamen bloedproppen naar buiten, zo groot als tennisballen. Mijn man en ik keken elkaar aan. Dat kon niet de bedoeling zijn. De verpleegkundige kwam erbij en er werd onmiddellijk actie ondernomen. Er kwamen doktoren, ik kreeg een injectie en uiteindelijk zelfs een bloedtransfusie.”
Voor Daphne's bevalling werd een Zuid-Afrikaanse arts ingevlogen: 'Overal lag bloed'
Hoeveel bloed ze heeft verloren, weet ze niet. Ook is het niet helemaal duidelijk wat er precies is gebeurd. “Volgens mij hadden ze mij een stollingsmiddel moeten toedienen en is dat niet gebeurd, waardoor ik heftige bloedingen kreeg. Bij het ontslaggesprek een paar dagen later hebben ze hun excuses aangeboden en gevraagd of ik een klacht wilde indienen, maar dat hebben we niet gedaan. Het was zo’n rollercoaster geweest en met ons kind ging het weer goed, dus we wilden gewoon naar huis.”
Sharon is neerslachtig en doordat ze veel bloed is verloren, voelt ze zich moe en slap. “Gelukkig heb ik een behulpzame man. Hij ontlastte me en heeft heel veel gedaan. Ook kregen we hulp van familie en vrienden. Dat maakte dat ik goed kon herstellen.”
Maar ze heeft tijd en energie nodig om de bevalling te verwerken. Daarnaast komt dat ze de komst van hun zoon erg ingrijpend vindt. “Ineens waren we verantwoordelijk voor zo’n klein hummeltje. Dat maakte me – ondanks dat we negen maanden de tijd hadden gehad om aan het idee te wennen – onzeker.”
Sharon doet wat ze kan en na zo’n drie maanden – als ze fysiek weer is hersteld – gaat ze weer aan het werk. “Ik heb veel gehuild, maar ben ook gewoon doorgegaan. De bevalling van mijn dochter was ook traumatisch. Toen kwam ook de bevalling van mijn zoon weer terug. Ik heb er jarenlang last van gehad en ben vier jaar na de geboorte van mijn zoon in therapie gegaan.”
Dat heeft er voor gezorgd dat ze de gebeurtenissen een plekje kon geven. Ouders die een zelfde soort ervaring hebben gehad, drukt ze op het hart om het niet alleen te verstouwen. “Het is belangrijk om dit soort verhalen te delen. Als we het over geboorte hebben, gaat het vrijwel altijd over ‘de roze wolk’, maar veel mensen hebben die ervaring niet. Als dat het geval is, is het belangrijk dat je erover praat. Dat moet je doen binnen je relatie, maar ook met familie en vrienden en schakel professionals in. Ik weet hoe ingrijpend en machteloos je je kunt voelen, maar weet wel dat er altijd hulp is.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Loïs wilde natuurlijke bevalling thuis, maar moest per ambulance naar het ziekenhuis: 'Helse rit'
