‘Pauze in Portugal’

Na haar scheiding besluit Tara het roer om te gooien. Weg van de sleur, op naar avontuur. Maar haar eerste solostap richting vrijheid in Portugal strandt letterlijk langs de weg. Als haar elektrische huurauto ermee ophoudt, lijkt haar droomvakantie al meteen in duigen te vallen. Wat begint als een tegenvaller, ontpopt zich tot een onverwacht avontuur aan de Portugese kust. Een verhaal over losbreken, nieuwe kansen en jezelf herontdekken – met een flinke dosis romantiek, erotiek, humor en het azuurblauwe water van de Atlantische Oceaan als decor.

Luister hieronder de eerste aflevering ‘Nieuwe energie’ van Pauze in Portugal.

Genoten? De volgende aflevering luister (of lees) je op dinsdag 22 juli 2025.

Niet luisteren, wel lezen:

Niet in de gelegenheid om te luisteren? Geen probleem, hieronder vind je de leesversie van Pauze in Portugal.

Aflevering 1: Nieuwe energie

‘Nee, nee, neeeee! Dit kan niet.’ Tara sloeg met haar hand op het dashboard van de huurauto, alsof het een paard was dat gewoon wat aansporing nodig had. ‘Kom nou toch!’ Hoewel ze al een tijdje terug had gezien dat er nog maar weinig batterij over was in de elektrische KIA, had ze gedacht dat ze het net zou redden vanaf het vliegveld naar het huisje dat ze had gehuurd in de baai van Porto Covo. Dat was met benzineauto’s toch ook zo? Ze zou het redden. Net. Nou, net niet, dus.

Het was bijna sneu geweest hoe enorm ze uit had uitgekeken naar deze reis. Deze vrijheid. Voor het eerst in wist zij veel hoelang, zou ze in haar eentje op vakantie gaan. Geen zeurende kinderen, geen zeurende baas en vooral: geen zeurende man… nou ja, ex-man. Zij en Maikel waren nu een paar maanden uit elkaar, maar echt los van hem komen, lukte Tara nog niet. Er waren te veel dingen die ze nog samen moesten afhandelen. De overdracht van het huis, schooldingen van de kinderen, medische zaken, het verdelen van de inboedel, en ga zo maar door. Toen voor haar het grootste administratieve deel van de scheiding achter de rug leek, had ze de vakantie geboekt: twee weken naar het dorpje waar ze vroeger als kind met haar ouders ook eens was geweest. Een vakantie met niets anders dan eindeloos veel zwemmen in het heldere water van de oceaan, verse gamba’s eten en op avontuur gaan. Want dat was wat ze zo had gemist in de afgelopen negentien jaar met Maikel: avontuur. Ze zou hem altijd dankbaar zijn voor de twee geweldige dochters die ze samen hadden, maar met zijn voorliefde voor regelmaat en zekerheid was ze klaar. Helemaal. Klaar. Voor hem was een wilde avond: de hypotheekberekening drie keer controleren.

En nu stond ze hier, gestrand langs de weg. Ze kon zijn stem al horen: ‘Zie je nou wel, Tara? Dit krijg je ervan als je niet plant en voorbereidt. Je wilt altijd maar door, meer, verder – en kijk nou waar het je brengt.’

Lul.

Deze auto had net zo weinig batterij als haar huwelijk op het eind. En daar was ze ook te laat achter gekomen.

Tara stapte uit en keek om zich heen. In de verte zag ze de contouren van het dorpje waar ze moest zijn. Nóg verder weg schitterde het azuurblauwe water haar al plagend tegemoet. Even overwoog ze om haar koffer uit de achterbak te pakken en te gaan lopen, ze had stevige gympen aan, maar bij nader inzien leek het haar in deze hitte toch niet zo verstandig. Ze pakte haar telefoon uit het tasje dat op de passagiersstoel lag en wilde net de eigenaresse van het huisje bellen, toen ze achter zich het knisperende geluid van autobanden hoorde die tot stilstand kwamen op het bloedhete asfalt.

Het was een glanzende Audi E-tron, stil als een roofdier. Ze draaide zich om, voor haar verscheen een man die het best te omschrijven viel als… als… adembenemend: lang en atletisch gebouwd, met weerbarstige donkerbruine krullen die zijn scherpe kaaklijn omlijstten. Hij bewoog zich met de soepele zelfverzekerdheid van een man die gewend is om alle ogen op zich gericht te hebben. Het witlinnen overhemd dat hij droeg spande om zijn brede schouders terwijl hij rustig haar kant op kwam.

‘Hi, heb je problemen?’ vroeg hij in het Engels. Hij stak zijn rechterhand omhoog ter begroeting, terwijl hij voorzichtig lachte en zijn zonnebril afzette.
‘Ja, dat kun je wel zeggen.’ Tara grimaste ongemakkelijk. ‘Ik ben bijna bij mijn vakantiehuisje, maar ik heb geen batterij meer.’ Ze haalde haar schouders op, alsof ze ook niet wist waardoor dat kwam.

‘Wil je naar Porto Covo toe?’

‘Ja,’ knikte ze, terwijl ze zich langzaam voelde ontspannen.

‘Ik heb een powerbank bij me. Daarmee kun je je auto een beetje opladen. Niet genoeg voor een lange tocht, maar het dorp haal je makkelijk. Daar is een laadpunt.’

Ze voelde hoe de aarzeling van zich afviel. ‘Oh wauw, dankje.’
De man lachte zijn parelwitte tanden bloot. ‘Het is een gelukje dat ik net een nieuwe auto heb en dat ding er gratis bij kreeg. Niks voor mij eigenlijk. Ik ben ook meer het type dat de accu helemaal leegrijdt en dan aan volkomen vreemden hulp moet vragen.’ Hij draaide zich breed glimlachend om en haalde een soort koffer uit de achterbak die hij vakkundig in haar auto plugde.
‘Ik denk dat we er met een kwartiertje wel zijn. Ik ben trouwens Matteo.’ Hij stak zijn arm uit en zij pakte zijn stevige hand vast, de diepte van de bruine ogen in zich opnemend.

‘Hey, ik ben Tara.’

Nu ze wat dichter bij hem stond, zag ze dat hij jonger was dan ze eerst had gedacht – ergens eind twintig. Onder het stoppelbaardje, de zonnebril en de donkere krullen ging een gave, rimpelloze huid schuil. De vonk van een mogelijke vakantieromance die even in haar fantasie had geflakkerd, doofde net zo snel weer uit. Deze jongen zou vast uitgaan met modelachtige meisjes van zijn eigen leeftijd, niet met vrouwen van drieënveertig.

Toch zag ze dat hij haar met zijn bruine ogen op zijn beurt ook gretig in zich opnam. Zou hij nu ook pas zien dat ze ouder was? Mensen schatten haar vaak jonger in dan ze werkelijk was. Ze had van zichzelf een natuurlijke, bruine teint, mede mogelijk gemaakt door haar Spaanse opa.

‘Waar kom je vandaan?’ Hij leunde nonchalant tegen haar auto, alsof hij alle tijd van de wereld had.

Ze praatten over Nederland, over het feit dat hij weleens in Amsterdam kwam voor zijn werk. Ze vertelde hem dat ze twee weken zou blijven en dat het haar doel was om los te komen van thuis. ‘Ik ga alles en iedereen even helemaal negeren,’ zei ze stoerder dan ze zich voelde. ‘Dit is het begin van iets nieuws. Ik wil zelfs een tatoeage laten zetten,’ voegde ze er lachend aan toe. ‘Iets kleins, maar betekenisvols. Een symbool voor deze nieuwe fase in mijn leven.’ Ze zag hoe zijn wenkbrauwen geamuseerd omhoog schoten. Voor ze het wist waren ze ruim een kwartier verder.

‘Volgens mij kan ik weer door.’ Ze wees op de mobiele accu, die aangaf dat er inmiddels 20% van zijn energie haar kant op was gegaan.

‘Ah, ja.’ Hij greep de slang van de powerbank vast en ontkoppelde die. De spieren in zijn onderarm spanden zich aan terwijl hij de koffer weer optilde.

‘Oké. Nou, bedankt.’

‘We zullen elkaar nog weleens tegenkomen,’ riep hij terwijl hij terugliep naar zijn auto. ‘Ik heb een strandhuis bij Porto Covo.’ Hij stak zijn arm op. ‘Goede reis.’

Tara zwaaide hem na en stapte beduusd in de auto, haar hart nog steeds licht bonzend van de ontmoeting. Ze reed richting de zee, richting haar huisje voor de aankomende twee weken. Deze kleine test met de huurauto had haar niet uit het veld geslagen, sterker nog, los van de initiële domper was dit precies waar ze naar verlangde: spontane ontmoetingen, verrassingen. Ze deed alle ramen naar beneden en liet de warme Portugese wind met haar lange haren spelen. De geur van zilte zeelucht en zongedroogde kruiden stroomde naar binnen. Uit de speakers van de radio hoorde ze ‘Freedom’ van George Michael komen. Ze zette hem harder, ademde diep in en begon mee te zingen: All we have to see/Is that I don’t belong to you and you don’t belong to me, yeah yeah.

Ze liep met haar koffer de stenen trap op naar haar huurhuisje. De auto stond op de kleine parkeerplaats naast het dorp op te laden en Tara kon eindelijk gaan genieten van de plek waar ze in haar hoofd al een paar boeken had gelezen en meerdere flessen koude witte wijn had gedronken.

Het voormalige vissershutje lag op 5 minuten lopen tegenover het dorp in de baai, trots bovenop een heuvel. Volgens de beschrijving op de website kwam het zeewater bij vloed tot aan de rotsen onder het verblijf, maar bij eb liep je zo via het trappetje het strand op. Tara duwde tegen een lichtblauw geschilderd hek dat kreunend openging en stapte de kleine achtertuin met buitendouche in. Toen ze de hoek om liep om het terras aan de voorkant te bewonderen, viel haar mond bijna open van het uitzicht. Naar links strekte de zee zich eindeloos glinsterend uit in de namiddagzon. Recht tegenover zich had ze uitzicht op het idyllische dorp en daaromheen niets anders dan kliffen, pijnbomen, kurkeiken en wilde rozemarijn.

Ze haalde de sleutel onder de bloempot tevoorschijn om ook de binnenkant van het huis te bekijken. Het was een simpel onderkomen, maar gezellig ingedeeld, met uitnodigende open keukenkastjes, een ronde tafel in het midden van het vertrek en in de hoek een bank om tijdens regenachtige dagen op weg te dromen. Er lag een briefje op het aanrecht: ‘Geniet van je verblijf. In de koelkast vind je een zelfgemaakte lasagne en een flesje witte wijn voor je eerste avond. Liefs, Valeria.’ Ze was de eigenaresse van het huisje. Op internet had ze geweldige reviews gekregen en nu snapte Tara helemaal waarom. Via een klein halletje bereikte ze haar slaapkamer, dat eigenlijk niets meer was dan een groot bed en een paar planken om haar kleding op te leggen.

‘Perfect,’ zuchtte ze.

Haar koffer gooide ze op het bed en ze besloot om de reis van zich af te spoelen. Ze keek om zich heen, benieuwd waar de badkamer zich bevond, maar kwam al snel tot de conclusie dat de buitendouche ook meteen de enige was. Met een glimlach liet ze haar kleren op de grond glijden en liep in een handdoek naar buiten. De douche was zalig warm en gelukkig keurig afgeschermd van mogelijk geïnteresseerde dorpelingen. Terwijl ze zich inzeepte, dwaalden haar gedachten af naar de knappe man die haar net zo goed had geholpen. Die sterke armen, die donkere ogen die haar in zich hadden opgenomen… Zou ze hem inderdaad weer tegenkomen deze vakantie? Zo groot was het hier niet.

Een rilling trok door haar lichaam toen haar vingers langzaam over haar heupen gleden, omhoog naar haar gevoelige borsten. Ze stelde zich voor hoe hij haar zouden verkennen, hoe zijn lippen haar hals zouden strelen, zijn handen over haar borsten zouden gaan. Met gesloten ogen kantelde ze haar hoofd achterover, haar lippen licht geopend, terwijl het warme water een poeltje in haar mond maakte om vervolgens in stroompjes over haar naakte lichaam te glijden. Ze voelde haar tepels hard worden toen ze er met haar duimen overheen ging, haar borsten zachtjes knedend.

Jezus, wat was het lang geleden dat ze echt was aangeraakt. Dat de handen van een man haar hadden beetgepakt met de intentie om háár te plezieren en niet alleen zichzelf. Haar hadden aangeraakt op haar meest gevoelige plekje, de tijd hadden genomen haar lief te kozen. Steeds intenser, steeds heftiger, tot ze het niet meer zou houden… Haar hand gleed verder naar beneden, verlangend naar echte ontlading.

Ze voelde dat ze nat was geworden tussen haar benen, en niet alleen van de douche. Voorzichtig masseerde ze zichzelf daar. Een kreun ontsnapte aan haar lippen terwijl ze zich weer voorstelde hoe de sterke handen van deze vreemdeling haar zouden vasthouden, hoe zijn lippen haar borsten zouden verwennen. Haar ademhaling versnelde. Wat had ze dit gemist. Dit gevoel van pure lust, van verlangen. Met tegenzin opende ze haar ogen en draaide de douche uit. Het zou wel weer komen. Echt komen.

Ze pakte de handdoek en wikkelde zichzelf erin. Nog nadruipend en blozend van haar fantasie stapte ze het terras aan de voorkant op. Twee weken op deze plek. Wat een genot. Wat wilde ze eruit halen? Helemaal ontspannen terugkomen, dat sowieso. En zich beetje bij beetje een beeld gaan vormen van haar gewenste toekomst. Langzaam opende ze haar handdoek om de late middagzon haar lichaam te laten drogen. Weer sloot ze haar ogen in een moment van overgave. Ja, dit zou ze ook willen: vrijer worden in haar lichaam. Zich laten zoenen door de zon. Topless lezen, naakt ontbijten, masturberen.

‘Boa tarde.’

Shit. Snel sloeg ze haar handdoek dicht en draaide zich om naar de stem achter zich. Praktisch naast de douche waar ze zichzelf net had aangeraakt, stond Matteo.

De volgende aflevering luister (of lees) je op dinsdag 22 juli 2025. Meer ontdekken van Rouze? Dat kan hier. 

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

'Terwijl ze zoenen, kan ik m’n ogen niet van ze afhouden. En dan ineens vragen ze of ik mee wil doen'Lees ook