In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Nancy (36), moeder van drie jongens. Haar oudste is 10 jaar oud, haar jongste 10 maanden. Dani had leukemie en was 3 toen hij overleed tijdens zijn behandeling.
“Dani had al twee weken lichte verhoging en was huilerig, heel ongewoon voor hem. Ik dacht er niet veel van, tot hij ineens heel bleek werd en er een flinke zwelling ontstond bij zijn oog. Ik bracht hem voor een check naar de huisarts, die ons direct doorstuurde naar het ziekenhuis vanwege die zwelling. Spiritueel zou ik mezelf niet noemen, maar ik voelde meteen dat het foute boel was. Ik zei het zelfs nog tegen mijn moeder die middag: ‘Ik denk dat hij kanker heeft’.
Dani kreeg een reeks onderzoeken en scans. Nog diezelfde avond kregen we te horen dat hij inderdaad een kwaadaardige kanker had, maar dat nog niet bekend was welke vorm. Daar sta je dan, met je kind op je arm. Ik raakte in een soort shock en kon alleen maar denken: hij gaat dood.
Dani werd meteen opgenomen voor verder onderzoek en een ‘algemene’ chemokuur, tot we tien dagen later hoorden we om welke kankersoort het ging. Het was leukemie, AML M7. Een ontzettend agressieve vorm: zijn hele lijfje zat vol. Een situatie zo uitzonderlijk als de zijne hadden de artsen in 25 jaar nog niet gezien. Dat zorgde bij mij natuurlijk voor extra zorgen: kunnen ze een zeldzaam geval wel goed behandelen?”
Marijns zwangerschap was verschrikkelijk, acht maanden vol onzekerheid
“Dat bleek gelukkig te kunnen. Beenmergtransplantatie was niet mogelijk, maar hij kreeg wel vijf chemokuren voorgeschreven. Na elke kuur werd hij ontzettend ziek: de ene keer een bacterie, dan weer een schimmel of hersenvliesontsteking. Hij kon nooit even naar huis. Er was altijd wel iets, maar de chemokuren sloegen in ieder geval wél aan.
Ik en mijn partner zagen elkaar amper: de een was thuis met onze oudste, de ander zat in het ziekenhuis. ’s Middags wisselden we elkaar af en zagen we elkaar een kwartier voor de overdracht van de oncoloog. Het was overleven op alle fronten.”
“Na afloop van de kuren bleek dat hij schoon was. Een zegen. We besloten wel mee te doen aan een onderzoek naar dit type leukemie, in de hoop andere kinderen na Dani te helpen. Hiervoor moesten we maandelijks naar het Prinses Máxima Centrum voor bloedonderzoek. Wat voor ons ook doodeng was: zou alles nog oké zijn? Bij type AML M7 is de kanker namelijk zo kwaadaardig dat-ie vaak binnen drie maanden alweer terug is.
Bij Dani ging het tien maanden goed, in maand elf was het foute boel. Hij moest weer aan de chemo, een veel zwaardere variant die eigenlijk niet aan kinderen wordt gegeven. De artsen keken opnieuw naar mogelijkheden voor stamceltransplantatie. Als moeder praat je jezelf moed en hoop in, maar breakdowns waren er natuurlijk heel vaak. Toch probeerden we niet in de angst te leven. De zware behandeling sloeg aan en Dani deed het boven verwachting goed: hij fietste rondjes door de ziekenhuisgangen.”
“De artsen besloten hem daarom dezelfde kuur nog een keer te geven, zodat we daarna konden beginnen aan het stamceltraject. Ik vond dat heel spannend, want hoe blij Dani ook leek, ik zag aan hem dat het zijn lijf heel veel kostte. Ik wilde hem eigenlijk wat ademruimte geven, maar daar was te kanker simpelweg te agressief voor.
Tijdens de tweede kuur schoot zijn situatie achteruit. Dani had eerst ontzettende dorst, daarna braakte hij bloed en kreeg hij het benauwd. Hij was gewoon op aan het raken. Dani werd voor 24 uur in slaap gebracht om even zoveel mogelijk energie op te sparen en opgenomen op de intensive care. Tijdens die slaap liep de chemo gewoon door en dat bleek te zwaar voor hem. Het ene na het andere orgaan viel uit, dan weer een virus… Het ging niet goed.
Na vijftien dagen vol ups en downs werd duidelijk dat ons zoontje het niet zou halen. We hebben onze familie gebeld om samen afscheid te kunnen nemen en de artsen koppelden hem af van alle machines. Binnen een minuut was hij weg.”
View this post on Instagram
“Ik kon het verlies bijna niet dragen. Je voelt zo’n oerpijn als moeder… het eerste jaar heb ik overleefd, maar vraag me niet hoe. Ademen was al te veel gevraagd. Natuurlijk was er veel steun vanuit mijn partner en omgeving, maar de dagen waren heel lang heel donker. Maar op een gegeven moment vroeg ik me af: had Dani dit zo gewild? Nee. Sterker nog, hij zong altijd heel hard mee met het liedje Leef!, ga ik dan écht nog vijftig jaar depressief in mijn bed liggen?
Ik besloot professionele hulp te zoeken en klopte aan bij een psycholoog, omdat er in mijn omgeving geen rouwtherapeut beschikbaar was. Alleen rouwcoaches, en dat is niet echt mijn ding. Het bracht me op een idee: moet ik niet zélf een opleiding tot rouwtherapeut volgen?
Inmiddels zit ik in mijn laatste jaar en kan ik bijna aan de slag met een eigen praktijk. Ik hoop een lichtpuntje te bieden voor anderen. Ik hoop mensen te laten weten dat er specifieke hulp bestaat voor rouw. Het gooit werkelijk waar álles in je leven overhoop, maar je kunt er doorheen komen. Ik ben na het verlies van Dani een nieuwe Nancy geworden, maar het is me wél gelukt. Dat gun ik anderen ook.”
De kinderwens van Ariana: 'Ben na mijn dochter nooit meer zwanger geraakt'
