In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Esther (39). Dankzij hoogtechnologisch draagmoederschap verwachten zij en haar partner Jurre (33) een tweeling, die schoonzusje Ellen (37) voor haar draagt. Ze vertelt hoe ze dit hele proces ervaart.
“In een eerdere relatie kreeg ik een zoon en dochter (nu 12 en 9 jaar oud). Omdat mijn kinderwens hiermee vervuld leek en ik bijna continu te maken had met ernstige krampen en bloedverlies door endometriose, besloot ik na een paar pijnlijke jaren mijn baarmoeder te laten verwijderen. Ik lag gewoon negentig procent van de tijd in foetushouding de pijn weg te puffen, niet te doen. Dit leek de enige juiste oplossing.
Vlak na die ingreep liep mijn huwelijk ten einde en ontmoette ik Jurre. Hij had een grote kinderwens, maar verkoos een relatie met mij daarboven. Tóch kriebelde het en keken we soms samen naar de mogelijkheden. Eigenlijk was hoogtechnologisch draagmoederschap onze enige optie: bij mij eicellen halen, die in een lab bevruchten met Jurres zaad en dan het embryo plaatsen in de ‘logeerbuik’ van een draagmoeder. Maar waar vind je zo iemand?
Nou, via mijn schoonmoeder dus. Zij liet vallen dat Ellen zelf geen kinderen meer wilde, maar dolgraag nog eens zwanger wilde zijn. Moest ik haar niet eens berichten? Dat liet ik toen gaan, maar een paar maanden later heb ik tóch een bericht gestuurd. Uiteindelijk besloten we in november 2020 het avontuur aan te gaan.”
De kinderwens van Ariana: 'Ben na mijn dochter nooit meer zwanger geraakt'
“Soepel ging het niet. Na een eerste afwijzing konden we bij een tweede ziekenhuis wél terecht, waar vervolgens negen maanden aan voortraject plaatsvond. Pas op de valreep van 2021 konden we de eerste terugplaatsing doen. Toen die eerste poging uitliep op niets kwam dat best hard aan. De tweede en derde keer ook. Daarna ga je je toch wapenen: je wordt voorzichtiger, soms moet je het even uitschreeuwen op een verdrietig nummer, maar daarna ga je – in goed overleg – wél door.
Ook Ellen vond het soms moeilijk: voor haar voelde dit als falen, terwijl het natuurlijk helemaal out of her hands was. Gelukkig konden we daar met z’n vieren goed over praten, want verder vertelden we zo min mogelijk mensen dat we hiermee bezig waren. We waren bang voor ‘continu updates moeten geven’, maar uiteindelijk kostten alle smoesjes en kleine leugens ook veel energie. Nu ik erop terugkijk had ik het proces misschien met meer openheid in gewild. Het is al moeilijk genoeg, zeker als je er niet echt over kan praten.”
“Uiteindelijk was het bij de zevende IVF-poging raak. En goed ook: tijdens de eerste echo kwamen we erachter dat het teruggeplaatste embryo in Ellens baarmoeder nog is gaan doordelen. Ellen bleek zwanger van niet één, maar twee meisjes. Een totale verrassing voor ons, maar ook voor de artsen.
Inmiddels zijn de meisjes 24 weken onderweg en gaat alles hartstikke goed. Ik had ergens wel verwacht wat jaloezie te voelen richting Ellen, omdat zij de kleintjes mag dragen en ze voelt schoppen. Ik verwachtte me leeg te voelen, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo: bij elke controle ben ik aanwezig en moet ik huilen als ik de hartslagen hoor. Als Ellen voelt dat ze schoppen, pakt ze meteen mijn hand om het te laten voelen. Tuurlijk is het ánders zonder eigen dikke buik, maar ik ben net zo verliefd op de echobeelden als bij mijn oudste twee kinderen.”
“Daarnaast vind ik het heel bijzonder hoe dit avontuur onze band met Ellen en Jos (haar partner) heeft versterkt. Ik vind het echt ontzettend waardevol om dit te kunnen doen met hen. Ook hebben we zoveel mogelijk aspecten al afgesproken met elkaar. Jurre en ik zijn bij de bevalling en als Ellen en de baby’s naar huis mogen, spendeert ze de kraamweek bij ons thuis. Daarna past ze één dag in de week op de meisjes. We gaan de baby’s als ze oud genoeg zijn vertellen hoe ze zijn verwerkt, tot die tijd vinden we het belangrijk dat ze een band kunnen ontwikkelen met Ellen.
Natuurlijk is er ook nog het juridische gedeelte. De Raad van Kinderbescherming moet toestemming geven dat wij straks de kinderen mee naar huis mogen nemen. Volgens de wet is Ellen de moeder, want zij draagt de baby’s. Daarom zijn we bezig met een traject waarin Jos meteen uit het ouderlijk gezag wordt gezet en Jurre die vaderrol overneemt. Na een jaar mag ik dan de meisjes adopteren als moeder. Minder romantisch om mee bezig te zijn, maar wel heel belangrijk.”
“Ik wil ons verhaal delen omdat er waarschijnlijk veel meer mensen zijn die hoogtechnologisch draagmoederschap overwegen om een kindje te krijgen. En ik wil niet te moeilijk doen over hoe zwaar het soms was, maar ik heb veel avonden met tranen in mijn ogen gezeten omdat ik niet wist of ik het nog wel vol zou houden. Al die teleurstellingen en dan ook nog de papierwinkel erbovenop… het is veel. Het proces zou naar mijn mening nog veel menselijker kunnen, want je hebt doorgaans geen idee wat je te wachten staat.
Daar moeten we ook gewoon eerlijk over zijn, het is zwaar. Maar wat ik juist wil zeggen is: stop niet, zet door. Het is mogelijk, het kan écht lukken. En de blijheid en dankbaarheid die dat oplevert, gun ik heel veel anderen ook.”
Nancy (36) verloor haar Dani (3) aan leukemie: 'Zijn hele lijfje zat vol'
