In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Daniëlle (37), moeder van een zoon (1).
Daniëlle (37) bleef maar ziek na haar bevalling: 'Ze ontdekten een tumor'
Bevalling
“Tot 30 weken had ik een zwangerschap uit het boekje. Daarna kreeg ik een te hoge bloeddruk, waardoor de situatie medisch werd. Veel controles, ziekenhuisbezoekjes en monitoring volgden, maar gelukkig konden we het volhouden tot 37 weken. De afspraak was om dan in te leiden, omdat het risico op pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) te groot was.
Nou, de weeënopwekkers werkten niet, de anesthesist prikte acht keer mis en ik werd alsnog enorm ziek door pre-eclampsie. Na zo’n dertig uur had ik nog steeds geen volledige ontsluiting en besloten ze over te gaan op een keizersnede.”
Spannende start
“Toen onze Seb geboren was en ze hem omhoog hielden, boven het blauwe operatieschermpje, schrok ik enorm. Hij had een enorm punthoofd en huilde ook niet. Ik weet niet meer precies wat ik allemaal dacht en voelde, maar zeker niet de liefde en blijdschap die ik had verwacht. Meer paniek. Ik zag de tranen van mijn vriend en voelde me schuldig: waarom moest ik niet huilen?
Ze namen Seb mee voor onderzoek, gelukkig begon ook hij al snel te huilen. Toch lag ik daar alsnog volledig gestrest terwijl ze mij dichtmaakten. Een supervisor kwam naast me zitten en liet, heel lief, foto’s zien van de bevalling. Dat kalmeerde me een beetje.
Na een paar dagen bleek dat zijn punthoofd waarschijnlijk veroorzaakt was door het vastzitten in mijn bekken, tijdens de zwangerschap. Na een aantal onderzoeken bleek gelukkig dat enkel de vorm afwijkend was. Hij moest wel zo’n helmpje dragen en het kostte tijd, maar alles kwam goed met hem.”
Wat doet zwangerschap met parkinson? Gynaecoloog Annelien gebruikte zichzelf als proefkonijn
Tumor
“Met mij ging het een stuk minder goed. Ik bleef erg ziek na de bevalling: hoge bloeddruk, snelle hartslag en ademhaling, koortsaanvallen en nog meer vage klachten. Na een paar dagen in het ziekenhuis haalden ze de internist erbij, omdat sommige klachten atypisch waren voor een zwangerschapsvergiftiging. Ze deden extra onderzoek en maakten voor de zekerheid een longfoto en CT-scan. Ik verwachtte niet dat ze daar iets op zouden vinden, maar toen kwamen de artsen drie man sterk mijn kamer binnengelopen.
Ze vertelden me dat ze iets hadden gevonden waar ze niet naar op zoek waren: een tumor in mijn rug, 4 centimeter groot. Het eerste wat ik dacht was: ik heb kanker. Verder kon ik weinig informatie verwerken op dat moment, ik was natuurlijk hartstikke ziek en voelde vooral angst en verdriet. Die dag was gewoon vreselijk, ik dacht echt dat ik doodging.”
Onderzoeken
“De dagen daarna bestonden uit veel onderzoeken en heen en weer geslingerd worden tussen artsen. Ze wisten niet wat voor tumor het was en of-ie te maken had met mijn andere klachten. En ondertussen lag ik daar naast mijn zoontje in die ziekenhuiskamer. Ik zag anderen naar hem kijken en zich verwonderen, maar ik voelde dat allemaal niet. Daar voelde ik me schuldig over. Het leek alsof ik een primair gevoel ‘miste’, wat juist ík zou moeten hebben als moeder.
Na ruim twee weken waren mijn aanvallen zo goed als weg en mochten we eindelijk naar huis. Ik begon meteen aan een nieuw onderzoekstraject, ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk weten wat er in mijn lijf groeide. We zijn nu ruim een jaar verder en weten we nog steeds niet precies wat het is. Het goede nieuws: het lijkt in ieder geval goedaardig te zijn en er is geen groei meer geconstateerd.
De tumor zomaar verwijderen is lastig: het zit vlak bij mijn ruggenmerg, dus als daar iets fout gaat raak ik misschien verlamd. Dat vind ik een te groot risico voor iets wat misschien nog jaren redelijk veilig kan blijven zitten.”
Niet zo rooskleurig
“Mijn connectie met Seb groeide overigens wel, vanaf het moment dat we thuiskwamen. De eerste shock was voorbij en er was meer ruimte om te genieten, in plaats van alleen maar onderzoeken en medisch gedoe.
Ik voelde me eerst heel schuldig over die twee weken waarin ik weinig voelde, maar achteraf vind ik het helemaal niet gek. Er wordt altijd maar geroepen ‘het is de mooiste dag van je leven’, het is bijna een plicht om het zo te voelen. Terwijl er heel veel verschillende situaties zijn. Als er niet meteen een roze wolk is, is dat oké. Mijn start als moeder was niet zo rooskleurig, maar dat hoeft niets af te doen aan de liefde die er zit.”
Deel jouw verhaal
Heb jij ook een ervaring die je wil delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Moeite met moederschap: 'Wil mijn vrije tijd en niet ingeknipte vagina terug'
