De zwangerschap van Yelena Myshko verloopt voorspoedig. Alle controles zijn goed en ze kijkt uit naar de komst van haar baby. Maar met 31 weken beseft ze dat ze het kindje al twee dagen niet gevoeld heeft.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik was 34 jaar oud toen ik mijn man ontmoette en in verwachting raakte”, vertelt Yelena. “De zwangerschap verliep prima. De controles bij de verloskundige waren goed. Alleen zwollen mijn voeten op een gegeven moment op. Ik ging ermee naar de dokter, omdat ik niet zo goed wist waar ik terecht moest met welke klachten. Ik ging heen en weer tussen de huisarts en de verloskundige.”
De huisarts controleert haar urine op eiwitten. “Er werd niks gevonden. Ook verloor ik bloed. Volgens de verloskundige was het niets om me zorgen te maken. Dat deed ik wel. Niet lang daarna – ik was 31 weken zwanger – besefte ik dat ik de baby al twee dagen niet had gevoeld. Eindelijk kwam de verloskundige in actie. Ze kwam langs en luisterde naar het hartje. Ze kon geen hartslag vinden. Ik dacht: oh shit, dit is niet goed. Uiteindelijk hoorde ze een hartslag, maar moesten we toch naar het ziekenhuis. Ze bracht mijn man en mij omdat het te lang duurde om op een taxi te wachten.”
In het ziekenhuis worden Yelena en haar man opgewacht door zorgpersoneel. “Ik mocht niet meer plassen en kreeg een katheter. Wat gebeurde er allemaal? Na onderzoek bleek dat onze dochter was overleden. Ik vermoed dat de verloskundige het al wist, maar het niet tegen ons durfde te zeggen. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ze was nieuw en onervaren.”
Een groot verdriet maakt zich van het stel meester. “Het was surrealistisch, ik kan het gevoel niet omschrijven. Ondertussen lag ik in een kamer met felle lichten en stonden er veel mensen om me heen. Ik ben psychosegevoelig, daar maakte mijn man zich zorgen over. Hij begon de situatie te managen. De lichten werden gedimd en de rust in de kamer keerde terug.” Nog voordat ze beseft wat er gebeurt, komt de arts met een tweede mededeling. “Ik had een ernstige zwangerschapsvergiftiging. Ik besefte het niet. Het was te veel: de schok, de rouw en ook nog ziek.”
In het ziekenhuis zetten ze alles op alles om Yelena er zo snel mogelijk bovenop te helpen. Ondertussen staat ze voor ogenschijnlijk onmogelijke beslissingen. “We hebben mijn schoonmoeder gebeld. Zij schakelde iemand in van ima afscheidszorg, een organisatie die gespecialiseerd is in baby- en kinderuitvaarten.
Daarvan kregen we heel veel informatie: over de uitvaart, maar ook over de bevalling en de tijd daarna. Zo kreeg ik het advies om zoveel mogelijk herinneringen te maken. De baby op mijn borst te nemen en ermee om te gaan alsof het een levend kindje was. Ik deed wat er gezegd werd, omdat ik zelf geen idee had waar ik goed aan deed.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Stichting Rouwkost lanceert Parelkoffer voor ouders die baby of kind verliezen: 'Ik geloof dat er licht is ín de tunnel'
De volgende dag wordt de bevalling opgewekt. “Ik kreeg een zetpil. Toen ik de aandrang kreeg om te poepen, mocht ik gaan persen. Ik had geen weeën en dacht: als het maar goed gaat. Al maakte het in principe niks meer uit. Ons kindje was toch al dood. Na twintig minuten persen werd Feetje geboren. Ik kreeg haar op mijn borst. Onze baby, een levenloos popje. Instinctief wilde ik me niet aan haar hechten. Ik liet haar niet echt toe. Daar heb ik achteraf wel spijt van gehad.” Een uur na de geboorte komt er een fotograaf van stichting Make A Memory. “Zij heeft foto’s gemaakt.”
Yelena krijgt medicatie voor haar bloeddruk en vrij snel na de bevalling mogen zij en haar man Hinco naar huis. Hun dochter wordt thuis opgebaard in een kom met water.
Een week later is de uitvaart. “In een stoet met familie en vrienden zijn we naar de begraafplaats gelopen. Daar hebben we afscheid genomen, er werden gedichten voorgedragen en we hebben naar muziek geluisterd. Mijn man en ik zaten diep, maar het was fijn om omringd te zijn door mensen die zich over ons ontfermden en stichtingen en ervaringsdeskundigen die ons op verschillende manieren hielpen.”
Als alles achter de rug is, belandt Yelena in een zwart gat. “Het leven voelde uitzichtloos en leeg. In de supermarkt vroeg een caissière of de baby er al was. Ze zag dat ik geen buik meer had. ‘Nee, de baby is dood.’ Ook buren zagen me ineens zonder buik en zonder baby wandelen. Hoe leg je dat uit? Ik was bang dat mijn man me zou verlaten, maar dezelfde maand nog vroeg hij mij ten huwelijk. Dat heeft me gered. We gingen niet uit elkaar. Ik kreeg weer hoop en een half jaar later was ik opnieuw zwanger.”
Dochter Lotta is inmiddels drie jaar oud. “Ik ben ook tegenover haar heel open over haar doodgeboren zusje. In ons huis hangen foto’s van Feetje en ik heb een boekje gemaakt over Feetje en Lotta. Ze snapt het niet helemaal, maar wel een beetje.” Ook met Yelena en Hinco gaat het weer beter. “Ik nam destijds gelijk afstand. Ik denk dat het daardoor niet heel diep is gaan zitten. Tegelijkertijd blijft het verdriet er altijd. Ik heb twee kinderen, waarvan er een dood is geboren.”
Dit artikel kwam op 7 januari 2025 voor het eerst online op LINDA.nl.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Aukje van Ginneken is zwangerschapsdocent: 'Bij mijn laatste bevalling liet ik de controle los'
