Inmiddels zijn de kinderen van Monique Kuipers-de Goeijen (66) volwassen en is ze oma, maar de bevallingen van haar zoon en dochter zal ze niet snel vergeten. Beide keren was de verloskundige te laat.
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Het is al even geleden. Zoon Rick is inmiddels 32 en dochter Lisette 30, maar regelmatig denkt Monique terug aan het moment dat haar kinderen geboren werden. “Het zijn nog altijd de allermooiste momenten uit mijn leven.”
Ze blikt terug op haar eerste bevalling: “Het was een uur of zeven ’s avonds, toen ik me een beetje hummelig begon te voelen. Goede Tijden Slechte Tijden begon destijds nog om 19.00 uur en ik vroeg een vriendin om de soap samen met mij te komen kijken. Op een gegeven moment zei ze: het is nu weleens tijd om de verloskundige te bellen. Die kwam om kwart over acht. Mijn man was voor een vergadering aan de andere kant van het land, maar volgens haar was het niet nodig om hem te bellen. Voor 06.00 uur de volgende dag zou er geen kind geboren worden.”
Maar daar is haar vriendin het niet mee eens. “Zij zei: werk is niet belangrijk, hij moet hier zijn. Dus belde ik hem op en drie kwartier later was hij er – hij had iets harder gereden dan toegestaan – en mijn vriendin ging weg.” Het is half elf als Monique naar de wc moet. “Ik hoorde een waanzinnig mooie knal: mijn vliezen braken. Ik ben op bed gaan liggen en had mijn eerste perswee. Mijn man en ik hadden haptonomie gedaan, daardoor kon hij mijn bekken kantelen. Bij de tweede perswee werd Rick geboren.”
Dat de verloskundige nog niet is gearriveerd, vindt ze niet erg. “Ik maakte me nergens druk over. Ik had negen maanden gevisualiseerd dat we met zijn tweeën zouden zijn en dat het een jongetje zou worden. Ik was ontzettend ontspannen, tijdens de zwangerschap en tijdens mijn bevalling.”
Rick ligt op Moniques buik als de verloskundige aankomt. “Jan mocht de navelstreng doorknippen. Kleertjes moesten nog gepakt worden. Het was zo snel gegaan dat er niks klaar lag. Maar alles ging goed met ons.”
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
Het is feest als ze zo’n twee jaar later opnieuw in verwachting blijkt te zijn. “Ik noemde de baby Emmy, omdat ik op een meisje hoopte. Ook hoopte ik op dezelfde manier te bevallen als de eerste keer, lekker rustig en ontspannen, samen met mijn man. Al wilde de verloskundige er dit keer wel bij zijn.”
Alles ligt klaar als haar tweede bevalling begint. “De verloskundige was aanwezig, maar ze moest even naar een andere bevalling. Ik dacht de baby er wel even uit te gooien, maar merkte ook dat ik te gestrest was. Ik was té gefocust op hoe de bevalling moest gaan, dat het hetzelfde moest zijn als de vorige keer. Daarom liet ik het bad vollopen om te ontspannen, maar het bad was niet geaard, waardoor ik allerlei schokken kreeg. Ik verplaatste me naar het waterbed en sprak mezelf toe dat ik mijn rust moest zien te vinden en niet stoer moest doen.”
“Mijn braken vliezen braken direct. Er was geen tijd meer om naar het bed – dat op klossen stond – te gaan. Gelukkig kende ik de kraamverzorgster en heeft zij geholpen met het verschonen van het waterbed.”
Jan staat aan haar zijde als Monique hun baby er probeert uit te persen. “Ze bleef hangen en ondanks dat ze twee weken te laat was, zat ze onder het smeer. Jan maakte zich zorgen en belde 112. Hij werd doorverbonden en nog een keer doorverbonden. Ondertussen werd Lisette geboren. Jan legde haar op mijn borst en we zagen dat ze rustig ademde. Toen hij eindelijk de goede persoon aan de lijn had zei hij: ‘Nu is ze er al!’ Niet veel later kwam de verloskundige die de navelstreng doorknipte.”
Hoe ze op de bevallingen terugkijkt? “We hebben het met zijn tweeën gedaan en ik vond het heerlijk. Geen poespas, alleen wij twee. Ik dacht: als het goed gaat dan gaat het goed. Als het niet goed gaat dan zijn er genoeg signalen waardoor je weet dat je andere stappen moet nemen. Het hielp ook dat we samen haptonomie hebben gedaan. Daardoor had hij allerlei handgrepen geleerd om mij in mijn zwangerschap te ondersteunen. Zo hebben we het echt bewust samen gedaan, de zwangerschap en de bevalling. Dat vinden we allebei nog steeds erg bijzonder.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Anna verloor 2 liter bloed tijdens bevalling: 'Ik was de eerste weken lichamelijk ontzettend zwak'
