Twee jaar geleden werd Sanne na een knallende ruzie met haar toenmalige vriend door hem op straat gezet. Ruim een halfjaar is Sanne daarna thuisloos geweest.
Sanne heeft een aangifte lopen tegen haar ex vanwege excessief geweld. Om die reden wil ze haar verhaal alleen anoniem doen aan LINDA.
Trigger warning: dit artikel bespreekt details van huiselijk geweld en mishandeling. Is dit heftig voor je, stop dan met lezen of neem contact op met een van deze hulporganisaties.
“Twee jaar geleden op 9 februari veranderde mijn leven voorgoed – en ik ook. Ik ben sindsdien een ander persoon”, begint Sanne te vertellen. “Ik en mijn ex zijn ongeveer twee jaar samen geweest. Toen ik hem leerde kennen, woonde ik nog in Rotterdam in een klein kamertje boven een kapper die dealde in alles waar hij maar geld aan kon verdienen. Het was niet de beste buurt zullen we maar zeggen.”
De ex van Sanne zat in de bouw. “Hij was handig en had net zijn eigen huis helemaal verbouwd en vervolgens met dikke winst verkocht. Daarvoor in de plaats had hij een groot nieuwbouwhuis gekocht. Hij zei: ‘Ik wil het hier gezellig maken en ik wil dat je bij me komt wonen jouw woning is toch al slecht’. Ik hoor nu pas de gebiedende wijs in die zin. Destijds was ik daar blind voor. Ik voelde me gezien, speciaal bijna.” En dus trok Sanne in bij haar vriend.
De eerste paar maanden hadden de twee het leuk, maar dat sloeg vrij snel om. “Hij begon me te commanderen. Een kopje met enige lawaai uit een kast pakken, was al te veel.” Hij begon haar ook te duwen of te knijpen als haar gedrag hem niet beviel. “Het dieptepunt was 9 februari 2021. We kregen een woordenwisseling en hij trok mij met kleding en al onder een loeihete douche, vervolgens kneep hij mijn keel dicht en smeet mij daarna op de grond. Tot drie keer toe beukte hij met zijn knie op mijn borstbeen. Terwijl ik lag te creperen van de pijn begon hij zichzelf heel rustig aan te kleden. Toen hij de deur dichttrok schreeuwde hij: ‘Vanavond ben je weg.’ Ik was doodsbang.”
Paniekerig gooide Sanne spullen in een tas. “Ik smeet er van alles in en strompelde vervolgens naar mijn auto. Pas toen ik in de auto zat, had ik door dat ik compleet bebloed was. Mijn hoofd was één en al mist. Ik kon niet meer denken.” Sanne reed naar een parkeerplaats in de buurt en ging op de achterbank liggen. Uren later werd ze weer wakker. “Ik ben naar een hotel gereden. Bij de receptie werd ik wel raar aangekeken vanwege al het bloed op mijn kleding, ‘of ik geen problemen wilde schoppen’, was wat ze zeiden.” Op de hotelkamer heb ik mijn vader gebeld.
“Hij is direct naar mij toegekomen. Hij schrok zich wild van hoe ik eruit zag. Ik kan me dat zelf niet meer herinneren, maar mijn vader heeft er foto’s van gemaakt. ‘Dat gaat nog van pas komen, let maar op’, zei hij. En dat klopt. Voor de aangifte had ik het nodig.”
Tientallen vrouwen in Nederland sterven jaarlijks door femicide, maar wat houdt dat in?
Ondanks de paniek en de totale chaos, kwamen de twee al snel tot een concreet plan over waar Sanne naartoe zou moeten. “Ik stapte bij mijn vader in de auto. Nadat we bij de huisarts waren geweest voor mijn verwondingen, reden we door naar zijn huis in Zuid-België. Werken zou de eerste weken toch niet gaan dus ik meldde me ziek.”
Na twee weken ging Sanne weer aan het werk. “Ik ging terug naar Rotterdam en kon de dagen dat ik werkte bij een vriendin blijven slapen. In de weekenden ging ik weer terug mijn vader. Zo heb ik het een aantal weken volgehouden, maar dat brak me al snel op.” Sanne had gedacht dat ze inmiddels al wel een huis zou hebben.
“Het viel zo tegen. Ik had totaal geen grip meer op mijn leven, ik wérd geleefd en elke keer als ik een moment even ergens rustig zat, zag ik 9 februari weer voor mijn ogen voorbij schieten en zat ik weer in tranen.” ‘Getraumatiseerd’ noemt Sanne zich. “Ik was de helft van zijn gewicht en nog ging hij door met trappen toen ik al op de grond lag. Ik was nooit een partij voor hem geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat ik het vertrouwen in heel veel dingen kwijt ben.”
Sanne besloot dat ze rust nodig had. “Ik huurde voor twee weken een vakantiehuisje in de buurt van mijn werk. Echt tot rust kwam ik niet, want twee weken is heel erg kort. Ik zat me constant druk te maken over waar ik na die twee weken naartoe moest.” Praktische zaken regelen zoals het kopen van een nieuwe telefoon lukte ook niet. “In de meeste gevallen moet je een telefoon tegenwoordig online bestellen. Ze leveren die dan af bij je huisadres, Maar zonder huisadres ben je nergens.”
De zwerftocht van Sanne ging door want er was geen geld om het vakantiehuisje nog langer te huren. En een gewone huurwoning zat er ook niet in. “Er is weinig aanbod en wat er is, is veel te duur. Je moet dan bruto het driedubbele van je huur verdienen, dat verdien ik natuurlijk helemaal niet.” Sanne sliep bij vrienden en zelfs op de bank van haar werk. Onder het mom van ‘overwerken’ bleef ik als laatste hangen waarna ik de luxaflex dichttrok en een deken uit mijn tas haalde.” Maanden gingen op deze manier voorbij, totdat Sanne’s vader het niet meer kon aanzien. “Hij had zijn huis te koop gezet en wilde daarvoor in de plaats een huis kopen in Brabant. Hij wilde dat ik dan bij hem in kwam wonen.”
Sinds een jaar is dat ook daadwerkelijk de realiteit. “Ik heb een eigen kamer net zoals vroeger. We eten een aantal keer per week samen en soms kijken we een film. Het is best gezellig.” Maar het allerliefste zou Sanne een eigen plek willen. “Ik ben 34, soms vraag ik me af hoe het zo ver heeft kunnen komen.”
Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) brengt jaarlijks cijfers naar buiten over het aantal daklozen in Nederland. Deze groep bestaat volgens de laatste cijfers uit 26.600 mensen. Dit is een schatting op basis van cijfers over onder andere het aantal verstrekte uitkeringen en mensen in de daklozenopvang. Het aantal jongeren en vrouwen dat dak-of thuisloos is, stijgt juist. Dat ontdekten onderzoekers van de Hogeschool Utrecht en het Kansfonds.
Lerares Denise is dakloos na haar scheiding: 'Ik ben tussen wal en schip geraakt'
