Myriam verloor haar moeder, haar broer raakte vermist en overleed in de Sahara en tot overmaat van ramp kreeg haar man kanker. ‘Ondertussen wilde ik ook trouwen. Ik wilde een gezin, ik wilde leven. Dat deel zat ook nog in mij.’
Om alles te verwerken schreef Myriam van den Engel-Gilsing het boek: Morgen word ik wakker.
Voordat Myriam met tegenslag te maken krijgt, geniet ze een onbezorgde jeugd. “Ik had een lieve familie waarin ik opgroeide, een fijne relatie en veel vrienden, ik ging goed op school, maakte lol en plezier.”
Maar als ze 22 jaar is, slaat het geluk om. “Mijn moeder werd ziek; ze kreeg darmkanker. Dat was meteen heel ernstig.” Ze geneest, maar de kanker komt terug. “De eerste keer was schokkend, maar toen hadden we nog hoop dat ze zou herstellen. De tweede keer was bijzonder zwaar, omdat we wisten dat ze het niet zou overleven. Ik zou mijn moeder verliezen op het moment dat ik zelfstandig zou worden. Ik woonde net samen en we dachten na over kinderen.” Uiteindelijk overlijdt haar moeder na een ziekbed van drie jaar als ze 51 jaar is; Myriam is dan 25.
Maar intens verdriet volgt de rouwperiode op. “Aan het einde van het jaar diende het volgende zich aan.” Haar broer Marc is dan op reis in de Sahara; samen met zijn goede vriend, Peter. Ze wilden met de auto de Sahara doorkruisen. Ze hadden een oude Peugeot op de kop getikt en in juli vertrokken ze met z’n tweeën. “Half augustus kwamen we erachter dat ze vermist waren.”
Het is de familie van Peter die alarm slaat. Ze laten een artikel in het Algemeen Dagblad schrijven in de hoop dat de jongens dit zullen zien en zelf contact opnemen. Zodoende komt Myriam er ook achter. “Ik las in de krant dat er twee Arnhemmers vermist waren. Een vriendin attendeerde me erop en vroeg me of het om mijn broer ging.” Achteraf blijkt dat de twee al overleden zijn op het moment dat het artikel in de krant verschijnt.
Drieënhalve maand later worden de jongens gevonden. “We leefden tussen hoop en vrees. We waren dan ook opgelucht dat ze gevonden waren.” Marc en Peter waren gestrand met de auto en wisten dat ze door gebrek aan water in combinatie met de hitte geen schijn van kans hadden om dit te overleven.
Daarop namen ze de tijd om afscheidsbrieven te schrijven, waaronder ook een brief aan Myriam. “Nog steeds, als ik het lees, is het zo onwerkelijk. Het is echt een geschenk dat hij dit voor me heeft achtergelaten. Het was zo moedig dat zelfs wanneer je weet dat je het niet gaat overleven, je nog steeds aandacht hebt voor degenen die achterblijven. Hij had ook enorm veel spijt dat hij ons dit had aangedaan. Dat vind ik nog steeds superheftig.”
Foto van de familie toen ze nog compleet waren. Tekst loopt door onder de foto.
In de brief beschrijft Marc hun broer-zus-band: “Hij schreef dat hij wist dat ik wel eens twijfelde over onze band. Maar dat hij juist geen twijfels daarover had, dat hij van me hield en trots op me was. Dat was zo indrukwekkend. Ik wist het ook ergens wel, maar dit bevestigde het.”
In korte tijd verliest Myriam zowel haar moeder als haar broer, waardoor ze samen met haar vader achterblijft. “Ik voelde me leeg, het was zo onwerkelijk dat zij er niet meer waren. In een korte periode hadden we twee uitvaarten. Dat was heel moeilijk.”
Marjoleins zus bleek na vermissing uit het leven te zijn gestapt: 'Ik mis haar verschrikkelijk'
Toch is er ook een lichtpuntje. Myriam zou trouwen en ondanks de nare gebeurtenissen van de afgelopen tijd, besluit ze de bruiloft toch door te laten gaan. “Het was heel dubbel. Ik had mijn eigen rouw en daarnaast de zorg voor mijn vader, die ook in een jaar tijd zijn vrouw en zijn zoon verloren had. En toch wilde ik de bruiloft plannen. Ik had er wel weer zin in. Ik wilde een gezin, ik wilde leven, dat deel zat ook nog in mij.”
Dat gezin komt er, maar als Myriam zwanger van haar tweede dochter is, blijkt het met haar man niet goed te gaan. “Hij had allemaal vage klachten: afvallen, nachtzweten, zijn gezichtskleur werd anders. Na onderzoek blijkt dat haar man een non-Hodgkin lymfoom heeft, een zeldzame vorm van lymfeklierkanker.
En dan is voor Myriam de grens bereikt. “Toen stortte ik in. Maar dat kon niet; ik had al een dochter en kreeg nog een kind. Wat als hij het niet overleeft? Dan ben ik straks alleen met twee kindjes. Dus ik krabbelde weer op.” De behandelingen slaan goed aan en haar man wordt beter. De wereld lijkt weer rooskleurig, zo vinden mensen in haar omgeving. “Maar zo was het niet. Het geluk lachte ons niet toe. Van mijn man was niks meer over. Ik had een patiënt thuis. Ik moest zowel hem als mijn twee kleine kinderen verzorgen. Het was overleven.”
Langzamerhand komt er wel wat meer rust in huis als de controles van haar man goed blijken te gaan wat steeds meer vertrouwen geeft. Helaas is het nog niet helemaal gedaan met alle tegenslag wanneer haar vader op slechts 74-jarige leeftijd in 2010 aan kanker overlijdt. “Toen was mijn familie er niet meer en was ik ineens wees. Dat vind ik nog steeds moeilijk. Zeker toen de kinderen de leeftijd kregen waarop bij mij de ellende begon, vond ik dat nog moeilijker.”
Om met de ellende om te kunnen gaan, ging Myriam schrijven. “Ik vond het zo onterecht dat dit mij allemaal overkwam. Dit bleek mijn manier van verwerking. Ik praatte veel van mij af, maar ik schreef het dus ook van me af. Het waren vooral flarden, over mijn broer, mijn man, mijn moeder; het was een grote brij aan aantekeningen. Maar ik had nooit de intentie het uit te geven.”
Later besluit ze niet alleen de ellende, maar ook de mooie herinneringen op te schrijven. “Die waren er ook in overvloed. Zoals de geboorte en het opgroeien van mijn kinderen.” Het resultaat is het boek: Morgen word ik wakker, dat in 2015 uitkwam. “Dat was bijzonder. Ik kreeg zoveel liefdevolle reacties en werd zelfs voor het programma Koffietijd uitgenodigd. Ik ben er trots op dat het boek er is, maar ik had het liever allemaal niet meegemaakt. Ik hoop vooral dat mijn boek mensen steun biedt in moeilijke tijden.”
Maar ondanks alles heb ik toch altijd het plezier in het leven weten vast te houden. Ik heb een prachtig gezin; mijn oudste dochter gaat trouwen, mijn jongste is net zo’n avonturier als mijn broer en reist veel. Ik denk ook altijd maar dat het leven nog veel erger kan, zeker als je kijkt naar de oorlog in Oekraïne of Gaza. Ondanks alle tegenslag kan ik het ook goed relativeren.”
Isadee Jansen over grote tegenslag: 'Een positieve mindset heeft mij er doorheen gesleept'
