De moeder van Sieb en Juul, een tweeling van zeven jaar, belt me op. “Mijn kinderen klagen de laatste tijd zoveel over hun vader, ik kan dat niet meer negeren. Ik snap ze ook wel, als ik eerlijk ben. Ik weet niet hoe lang ik ze nog naar hun vader toe krijg”. 

Ze vertelt me dat haar kinderen vrijwel helemaal bij haar wonen sinds de scheiding vier jaar geleden. Ze zien hun vader eens per maand, een zaterdag of zondag. Voor kinderen van zeven jaar is dat best weinig, merk ik op.