Joni (26) ontdekt per toeval dat ze in verwachting is. De zwangerschap valt haar zwaar en uiteindelijk bevalt ze – zonder persdrang – van Foss.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
De zwangerschap van Joni komt als een verrassing. “Een kindje stond zeker op de planning, maar we waren er nog niet mee bezig”, vertelt ze. “Ik zat ’s avonds een wijntje te drinken in de tuin. Ik bedacht me dat ik een week eerder al ongesteld had moeten worden, dus voor de zekerheid deed ik een zwangerschapstest. Die was positief, dus ik heb het wijntje door de gootsteen gespoeld.”
Lichamelijk valt het haar zwaar. “Ik vond het verschrikkelijk. Het eerste trimester had ik last van moeheid en misselijkheid. In het tweede trimester voelde ik me fantastisch en mooi, maar in het derde trimester was het niet leuk meer. Ik ben 1,58 meter, maar mijn buik was gigantisch. Dat zorgde voor flinke rugpijn. Bovendien hield ik veel vocht vast.”
De aanstaande moeder kijkt uit naar de bevalling. “Daar had ik veel zin in. Het leek me leuk om een paar uur toe te werken naar zoiets bijzonders. Het was een avontuur dat mijn vriend Sam en ik samen zouden gaan meemaken. In het begin van de zwangerschap had ik niersteenaanvallen gehad. Die zijn pijnlijker dan bevallen, dus ik dacht: die bevalling wordt een eitje voor mij.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Celine was tijdens zwangerschap continu misselijk: 'Hoe groter zij werd, hoe zieker ik me ging voelen'
Een paar dagen voor de bevalling staat Joni op uit bed. Ze is dan een week overtijd. “Ik liep helemaal leeg. Ik belde de verloskundige en we concludeerden dat mijn vliezen waren gebroken. ‘Je gaat de rest van de dag meer vocht verliezen’, waarschuwde ze. ‘Binnen 24 uur gaat de bevalling beginnen.’ Maar ik verloor geen vocht en er gebeurde niks. Ook de dagen daarna niet. Wat bleek? Ik had gewoon in mijn broek geplast. Daar hebben we erg om gelachen.”
Een paar dagen later maakt ze alsnog een afspraak in het ziekenhuis. “Daar werd ik ingeleid met een ballonnetje.” Diezelfde avond nog verliest ze het ballonnetje op het toilet. ’s Nachts begint de bevalling. “Om 02.30 uur begonnen de weeën, om 04.30 uur was ik weer in het ziekenhuis. Ik kon de weeën prima opvangen. De verloskundige kwam en vroeg of ze wilde dat zij mijn vliezen zou breken. Prima. Maar vanaf dat moment belandde ik in de hel. Ik kreeg een weeënstorm waarbij ik om de minuut weeën had, die soms meerdere minuten aanhielden. Ik trok het niet, kon alleen maar huilen en schreeuwen. Was heel kattig tegen de verloskundige, de verpleegkundige en mijn vriend.”
Na twee uur heeft ze nog steeds maar vier centimeter ontsluiting. “De moed zakte me in mijn schoenen. Ik vroeg om een ruggenprik en kreeg die vrijwel direct. Toen kon ik weer lachen.” Binnen drie uur heeft ze tien centimeter ontsluiting. “Ze zetten de ruggenprik uit. Daarna zou de persdrang beginnen. Ik lag op mijn kamer alsof er niks aan de hand was. Mijn vriend ging even naar het toilet en ineens liep de hele kamer vol. ‘Hij moet er nu uit, zijn hartslag is aan het dalen.’ Ik was overrompeld. Ik moest naar de operatiekamer, zou onder narcose gaan, maar mijn vriend mocht niet mee. Dat wilde ik niet. Ik wilde niet dat onze zoon geboren zou worden, terwijl we allebei niet met ons volle bewustzijn aanwezig waren.”
De reserves van het jongetje worden gecheckt en Joni mag het zonder persdrang en op eigen kracht proberen. “Ik had een soort waas voor mijn ogen en heb heel hard zitten duwen. Ik ervoer een soort oerkracht. Ik zette alles op alles tot ik de gynaecoloog hoorde zeggen: ‘Bel de ok maar af’. Met een knip, een pomp én de navelstreng drie keer om zijn nek kwam onze zoon ter wereld.”
Joni voelt zich niet gelukkig na de bevalling. Of het een postnatale depressie is, weet ze niet. “Maar zo voelde het wel. Ik vond het helemaal niks. De eerste twee weken dacht ik: wanneer komt zijn moeder hem ophalen? En dan realiseerde ik me weer dat ik zijn moeder was. Maar na die twee weken ging het geleidelijk steeds beter. Ineens dacht ik: wat ben je toch schattig, wat ben je toch leuk. En toen ik mijn vriend met hem zag dansen, moest ik huilen van geluk. Dat was míjn gezin.”
Inmiddels is het jongetje een paar maanden oud. “Het gaat supergoed. Hij is een heerlijk, vrolijk jongetje. Hij sliep vrijwel direct door, lacht de hele dag, is lief en tevreden.” Of ze de bevalling als traumatisch heeft ervaren? “Totaal niet, ik ben megatrots.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Pauline raakt totaal in paniek en scheurt volledig uit tijdens bevalling: 'Durf niet meer te bevallen'
