Diecke (31) is dolgelukkig met haar dochter, maar haar bevalling ging niet bepaald van een leien dakje. Ze kreeg niet alleen een spoedkeizersnede, maar ook een levensbedreigende vruchtwaterembolie.
“Ik keek mijn man aan en toen raakte ik buiten bewustzijn”, vertelt ze aan LINDA.
“Ik was dolgelukkig met mijn zwangerschap en hád ook geluk: de zwangerschap verliep soepel en 7 december 2022, mijn uitgerekende datum, kwam steeds dichterbij. Op 5 en 6 december voelde ik me anders dan normaal, en na een geplande controle bleek dat ik wat ontsluiting had. Omdat die na een aantal uur erger werd, besloten we vast naar het ziekenhuis te gaan. De ochtend erna kreeg ik een ruggenprik en liep eigenlijk alles naar behoren. Tot 13.00 uur ’s middags.
Ik had persdrang en op dat moment ging het mis. Ik kreeg hoge koorts, lag enorm te trillen en moest overgeven. Op de monitor zagen we dat onze dochter hierdoor ook in nood begon te raken, dus er moest snel iets gebeuren. De vacuümpomp was niet mogelijk, omdat ons kleintje verkeerd lag. Daardoor werd het een spoedkeizersnede. Ik vond het allemaal prima, want ik werd steeds zieker en wilde vooral dat mijn dochter veilig geboren zou worden.”
Kraamverzorgende Rose Anne was bij bevallingen van vriendinnen: 'Heb altijd tranen in mijn ogen'
“Van de OK heb ik bijna geen eigen herinneringen meer. Ik weet nog dat ik daar nóg een ruggenprik kreeg, en dat ik vlak daarna geen lucht meer kreeg. Ik keek mijn man aan en toen ben ik buiten bewustzijn geraakt. Ze intubeerden me en haalden daarna Rovin met spoed uit mijn buik, wat ook niet gemakkelijk ging door al het bloedverlies. Mijn man heeft haar ook niet geboren zien worden: er stonden zoveel artsen en verpleegkundigen om me heen, dat hij het moment helemaal niet meekreeg.
Ons kleintje moest een aantal uur gemonitord worden wegens verhoging, maar gelukkig ging ze al snel de goede kant op. Ikzelf werd in slaap gehouden op de intensive care, terwijl artsen probeerden uit te zoeken wat er nou mis met me was. Mijn man zegt dat de uren na de bevalling de langste uren van zijn leven waren: vanwege de onzekerheid rondom Rovin, maar ook omdat hij niet wist hoe het met mij zou aflopen. Hij is bang geweest dat ik het niet zou overleven.”
“De volgende dag werd ik wakker en kon ik eindelijk mijn prachtige meisje zien. Eerst op een foto, daarna eindelijk in het echt. Ik was op slag verliefd, maar wel in de war: waarom lag ik eigenlijk aan al die apparatuur? Artsen vertelden me dat ik hoogstwaarschijnlijk een vruchtwaterembolie had gehad: tijdens de bevalling was er veel vruchtwater in mijn bloedsomloop terechtgekomen, wat een heftige allergische reactie veroorzaakte. Vaak is dit fataal, dus ze vertelden me dat ik en mijn dochter door het oog van de naald zijn gekropen.
Diecke met haar man en dochter:
Wel was er restschade: mijn nieren waren op slot gegaan, waardoor ze nog maar amper werkten, ook mijn lever deed niet helemaal meer wat-ie moest doen. Ik moest aan de dialysemachine en kreeg te horen dat ze niet wisten in hoeverre de schade nog zou herstellen. Op dat moment was het natuurlijk érg veel informatie, dus die eerste week heb ik het allemaal maar over me heen laten komen, terwijl ik in het ziekenhuis ook probeerde te wennen aan mijn nieuwe rol als moeder.”
“Naarmate de tijd vorderde, kreeg ik natuurlijk meer vragen. Sowieso moest mijn placenta naar het Radboud ziekenhuis voor verder onderzoek, want ze kunnen nu met ‘maar’ met 99 procent zekerheid zeggen dat het om een vruchtwaterembolie gaat. Het klinkt gek, maar ze kunnen dit dus pas bevestigen als iemand overleden is – wat hier dus gelukkig niet het geval is. Het kan verschillende oorzaken hebben, wat het bij mij getriggerd heeft zullen we waarschijnlijk nooit weten.
De eerste drie weken na de bevalling lag ik in het ziekenhuis, daarna moest moest ik een paar maanden lang om de dag aan de dialysemachine. Dat was best pittig, want elke keer moest ik heen en weer naar het ziekenhuis met de zorgtaxi. Zat ik daar weer op een afdeling met oudere mensen, die allemaal vol verbazing vroegen hoe ik hier terecht was gekomen. Dat was lief, maar ook confronterend: ik zat daar regelmatig te huilen. En als ik thuiskwam voelde ik een overweldigend schuldgevoel, want ik had mijn dochter weer een hele dag achtergelaten. Het voelde alsof ik haar in de steek liet, ook al kon het niet anders en zorgden mijn man en moeder goed voor haar.”
“Bij dit alles komt veel spanning kijken: ik weet tenslotte niet hoe lang mijn nieren het nog gaan volhouden. Inmiddels werken ze voor 25 procent en is duidelijk geworden dat een deel permanent beschadigd is. Gaat dat percentage nog groeien? Blijven ze een jaar werken, of vijf, of zorgt het eerstvolgende griepje ervoor dat ik weer in het ziekenhuis beland? Zal er wel een donornier zijn en hoe zal de transplantatie verlopen?
Op dit moment is de situatie gelukkig redelijk stabiel, maar ik ben wel ontzettend moe door die slecht functionerende nieren. Mezelf aankleden is soms al te veel gevraagd. En als Rovin begint te huilen, doe ik weleens spontaan mee: het is allemaal zo overweldigend. Mijn man kon gelukkig langere tijd thuisblijven, maar is inmiddels weer aan het werk. Dat valt hem ook zwaar, na alles wat er gebeurd is. Gelukkig springt mijn moeder drie tot vier dagen per week bij, waar ik heel dankbaar voor ben.
Daarnaast krijg ik hulp in de huishouding en ga ik naar therapie, om alles te leren verwerken en accepteren. Vooral dat laatste is moeilijk: dat ik zo’n heftige bevalling had en daardoor óók nog eens in een klap nierpatiënt ben geworden? Ik wil het nog niet altijd aannemen. Gelukkig begeleidt mijn psycholoog me hierin, en leert ze me hoe ik om kan gaan met mijn moeheid en paniekaanvallen.”
“Dat Rovin elke ochtend wakker wordt en naar me lacht, en de hele dag met me wil knuffelen, geeft me kracht om door te vechten. Ik wil zo graag weer de oude Diecke worden, maar ik besef me ook heel goed dat ik al veel geluk heb gehad. De meeste verhalen over vruchtwaterembolie lopen fataal af. Het mag dan wel moeilijk en overweldigend zijn, maar wij zíjn er.
Dat is ook een van de redenen dat ik mijn verhaal wilde delen. Ik merk dat weinig mensen weten wat een vruchtwaterembolie überhaupt is, dus daar hoop ik iets aan bij te dragen. Maar vooral wil ik het belangrijk om te benadrukken hoe belangrijk het is om stil te staan bij wat je wél hebt.”
Tara (40) kreeg drie keer kanker: 'Ik kon die laatste diagnose niet serieus meer nemen'
