Carla Wisse is tien maanden oud als ze naar een weeshuis in Seoul wordt gebracht, waarna ze geadopteerd wordt door een Nederlands stel. Al dertig jaar lang is ze wanhopig op zoek naar haar biologische ouders.
“Er heerst een groot gevoel van heimwee in mij, al weet ik niet waarnaar”, vertelt Carla aan LINDA.
Volgens Carla’s adoptiedossier werkt haar Koreaanse moeder als serveerster in een club waar Amerikaanse soldaten komen. Zo ook haar vader. Carla is (waarschijnlijk) op 30 januari 1969 geboren, en na ongeveer tien maanden wordt ze naar het weeshuis KSS in Seoul gebracht.
Op 27 februari 1970 wordt Carla geadopteerd, en is daarmee een van de eerste geadopteerde Koreaanse kinderen die in Nederland aankomt. Ze is zwaar ondervoed. “Ik was niet gewassen en mijn kleren vielen uit elkaar. In mijn broek zaten kranten in plaats van een luier. Maar dat maakten mijn adoptieouders niets uit, ze waren op slag verliefd. Ze waren immers zo lang bezig geweest met het krijgen van een kind.”
In haar jonge tienerjaren is Carla nog niet zo bezig met haar adoptie en haar geschiedenis. “In die tijd deed het er niet echt toe of je wel of geen moeite had met je adoptie. Er werd niet over gesproken, nu is dat natuurlijk anders. Ook denk ik dat mijn uiterlijk een rol heeft gespeeld. Ik ben half Koreaans, half Amerikaans, waardoor ik er niet per se Koreaans uitzie. Dat noemen ze ook wel een Hapa. Ik denk dat ik minder met mijn verleden werd geconfronteerd, omdat ik nooit gepest of gediscrimineerd ben.”
Op twintigjarige leeftijd begint haar verleden een steeds grotere rol te spelen en krijgt ze meer vragen. “Waar kom ik vandaan? Waarom ben ik hier? Wie zijn mijn échte ouders? Waarom vind ik aardappels niet lekker? Heb ik mijn zangtalent van mijn vader?”
Tekst gaat verder onder de foto.
Carla besluit op zoek te gaan naar haar biologische ouders. Samen met haar adoptiemoeder vertrekt ze naar Zuid-Korea. “Ik heb al het spaargeld van de rekeningen gehaald en een reis geboekt, niet wetende waar ik terecht zou komen.”
Ze maken een afspraak met het weeshuis in Seoul en even later staan ze op de stoep. Maar dat gaat anders dan gehoopt. “We zaten in een kleine en kille kamer, mochten niet binnenkijken en ze spraken tegen mij alsof ik totaal niets waard was. In die tijd kwam je in Zuid-Korea niet ver als vrouw zijnde. Binnen tien minuten stonden we weer buiten.”
Het was een pijnlijke ervaring. “Uit een soort naïviteit had ik veel te hoge verwachtingen. Ik dacht dat ze mij heel lief zouden opvangen, maar het interesseerde ze niets. Ik mocht niets weten over mijn eigen leven. Ik voelde mij minderwaardig en had het idee dat ik niet welkom was.”
Myranda (52) is door biologische én adoptiemoeder in de steek gelaten: 'Voelde mij weer afgewezen'
Tien jaar later besluit ze het weeshuis nog een keer te bezoeken, maar nu met haar man en een tolk. Ze worden wederom niet verder geholpen, terwijl haar Koreaanse papieren met alle informatie op tafel liggen. “Het is bizar dat de antwoorden waar je naar zoekt gewoon voor je liggen, maar dat je ze niet krijgt. Gelukkig had de tolk stiekem met een schuin oog meegelezen, en kwam zo achter de naam van mijn vader. De vertaling van het Koreaans naar het Engels is een beetje ingewikkeld, maar hij heet Buneo, Bunio of Bumeo. ”
Terug in het hotel komt Carla per toeval een Koreaanse vrouw tegen die voor een lokale televisieproducent werkt. Ze maken documentaires over adoptiekinderen. Carla wil graag meewerken, dus besluit ze de zoektocht te staken om de documentaire af te wachten.
In datzelfde jaar wordt Carla uitgenodigd voor opnames in Zuid-Korea. Na een vlucht van dertien uur krijgt ze direct een camera in haar gezicht. Voor de derde keer bezoekt ze het weeshuis, maar weer zonder succes. Dus besluiten ze het roer om te gooien en bezoeken ze verschillende clubs waar haar moeder misschien gewerkt zou hebben.
Dan komt het moment dat ze denken dat ze haar moeder hebben gevonden. “Ik was zó zenuwachtig en echt door het dolle heen, maar omdat we aan het filmen waren, moesten we dat stuk wel tien keer herhalen. Ik kon niet meer wachten natuurlijk.”
Dan blijkt de vrouw niet haar biologische moeder te zijn. “Ik was compleet gebroken en teleurgesteld, maar ook dat moment moest tien keer worden vastgelegd. Er was geen ruimte voor mijn eigen gevoel, ik werd geleefd door anderen. We zijn naar huis gegaan en hebben de documentaire nooit gezien.”
Sam is slachtoffer van adoptiefraude: 'Ik voel me smokkelwaar'
Nu, twintig jaar later, wil Carla voor de vierde keer op zoek naar haar biologische ouders. “We zijn zoveel jaar verder. De regering is meer open, de cultuur is veranderd en er is een speciaal bureau geopend voor adoptiekinderen die op zoek zijn naar hun familie in Zuid-Korea. Ook worden nu in Amerika, waar mijn vader vandaan komt, veel DNA-testen afgenomen. De kans dat ik nu écht verder kom is veel groter.”
Ook raakt Carla steeds meer in de knoop met zichzelf. “Ik voel dat ik nooit iets goed kan doen, geen eigenwaarde heb en altijd dankbaar moet zijn. Vroeger kon ik dat wegstoppen door afleiding, maar dat lukt niet meer. Ik loop vast in mijn leven en moet weten waar dit vandaan komt en wat mijn achtergrond is.” Ze is op zoek naar iets, zonder te weten naar wat. “Ik voel me een soort zigeunerin, een nomade in het leven. Er heerst een groot gevoel van heimwee in mij, al weet ik niet waarnaar. Het is onrechtvaardig en onmenselijk dat geadopteerden moeten zoeken naar wat hen toebehoort.”
Carla hoopt op antwoorden en haar grootste wens is haar biologische ouders te vinden. Volgens de papieren zijn haar ouders nu ongeveer zeventig jaar. “Ik heb dan ook het gevoel dat mijn tijd opraakt en dat ik haast krijg. Maar ik geef de hoop niet op. Als ik stop, zal ik ze nooit vinden.” Ze verlangt ernaar om met haar ouders te praten, hen aan te raken en zichzelf met hen te vergelijken. “Ik wil weten wat voor mensen het zijn. Zo kom ik misschien meer over mijzelf te weten en leer ik eindelijk een deel van mijn identiteit kennen. Dat klinkt een beetje wanhopig, maar dat ben ik ook.”
Carla heeft in haar leven vaak gefantaseerd over de ontmoeting met haar biologische ouders. “In mijn hoofd speelt dan een sprookje af, hoewel ik weet dat dat niet de realiteit is. Maar als ik daaraan denk, word ik overladen met geluk en blijdschap. Twee liefdevolle, grote armen van mijn moeder om mij heen, waarna ze in mijn oor fluistert dat zij mij heeft gemist, dat alles goed komt en dat ik nooit meer weg hoef.”
Mischa Blok over zoektocht naar moeder: 'Steeds weer m'n eigen verhaal herschrijven'
