Begin dit jaar komt Angelique (39) erachter dat ze in verwachting is van een tweeling. De bevalling is pittig. Bij haar eerste kindje wordt ze ingeknipt, haar tweede baby laat vervolgens nog drie kwartier op zich wachten.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn zwangerschap was er een uit de boeken”, vertelt Angelique. “Ik had vrijwel geen klachten. Alleen de laatste twee weken vond ik zwaar. Het kostte veel moeite om me om te draaien in bed. Als ik anderhalf uur in dezelfde houding had gelegen, deed alles zeer. Maar tot die tijd was er niks aan de hand. Ik deed alles nog: klusjes in huis, wandelen, fietsen. Ik hield het alleen wat minder lang vol.”
Last van spanning voor de naderende bevalling heeft ze niet. “Ik dacht: ik laat het over me heenkomen. Hele volksstammen zijn mij voorgegaan, dus dit gaat mij ook lukken.” Ze zit in een appgroep met vrouwen die net als zij een tweeling verwachten. “De een na de ander beviel en de verhalen waren heftig: van vroeggeboorte tot spoedkeizersnede, het kwam allemaal voorbij. Ik besefte dat een natuurlijke bevalling niet vanzelfsprekend was.”
Bovendien is haar jongere zus twee jaar eerder van een tweeling bevallen. “Dat was heftig. Mijn man en ik hielden rekening met eenzelfde soort scenario en spraken af dat hij, als er paniek dreigde te ontstaan, zijn moeder zou bellen. We wilden niet dat hij zou moeten kiezen bij wie van de kindjes hij zou zijn.”
Hoe dichter Angelique bij de uitgerekende datum komt, hoe zwaarder het wordt. “Ik sliep weinig en was bang dat ik al doodop zou zijn nog voordat ik aan de bevalling moest beginnen, dat ik het fysiek dan niet meer voor elkaar zou krijgen. Daarom werd besloten de bevalling met 37 weken en 6 dagen in te leiden. In het ziekenhuis werd er een ballonnetje geplaatst, maar dat viel er meteen uit. Ik bleek al ontsluiting te hebben. Omdat ik een medische indicatie had mocht ik meteen blijven.”
De nacht verloopt rustig en ’s ochtends krijgt ze weeënopwekkers. “De ontsluiting vorderde, maar de verloskundige vond dat ik te relaxed was. Ik zat nog op mijn gemak de LINDA. te lezen. Uiteindelijk bleef ik hangen op zeven centimeter ontsluiting. ’s Avonds kreeg ik de keuze: of een keizersnede of alles afkoppelen, na een half uur opnieuw beginnen met de weeënopwekkers en kijken wat er dan zou gebeuren. Ik wilde een keizersnede liever voorkomen, dus koos ik voor het laatste.”
Het werkt: de weeën komen op gang en de rust en ruimte om een tijdschrift te lezen is weg. “Ik kreeg een ruggenprik.” Het is inmiddels ochtend als de eerste baby zich aandient. “Maar het lukte hem niet de bocht te maken. De gynaecoloog werd erbij geroepen en vroeg of ik wel goed perste. Ik perste als een malle! Ik werd ingeknipt, maar de baby had nog steeds hulp nodig. Om 08.07 kwam Stijn met een vacuümpomp ter wereld. Hij reageerde ondanks alles vrij rustig: hij huilde en keek iedereen aan. Het was bijzonder om hem zo te zien.”
Ankes dochter ademde niet na de bevalling: 'Ik wachtte op het moment waarop ik haar zou horen'
Ze krijgt hem kort bij zich, maar moet daarna direct door. Er moet immers nog een kindje uit. “Nummer twee zakte en draaide. Hij lag als sterrenkijker in mijn buik; geen fijne positie voor de bevalling. Een tweeling moet binnen een half uur zijn geboren, anders wordt het voor jezelf en je kindje te zwaar, maar hij kwam maar niet.”
Het is spannend, maar Angelique houdt moed. “Het ziekenhuispersoneel was fantastisch. Ik vertrouwde erop dat ze goed voor mij en mijn baby’s zouden zorgen. Ik legde mijn leven in hun handen.” Maar ze merkt dat de sfeer in de kamer omslaat als hij er na een half uur nog niet is. “Zijn hartje had al aan kracht ingeboet, maar mijn verloskundige was ervan overtuigd dat we er bijna waren. Ik perste en de verpleegkundigen duwden met volle kracht op mijn buik, alsof ik een stuk vee was dat geslacht werd. Na 47 minuten kwam ook Jesse met een vacuümpomp ter wereld.”
Haar man heeft Stijn op zijn arm als de gezondheid van Jesse gecontroleerd wordt. Ondertussen krijgt Angelique een infuus. “De placenta moest nog komen en ik verloor veel bloed. Het was overal. De verpleegkundigen wogen de doeken en gazen om bij te houden hoeveel bloed ik verloor. Het was overal en de tweede moest nog komen. Ik hoorde het getal oplopen: 1.700 milliliter, 1.800 milliliter, 1.900 milliliter. Het ging de verkeerde kant op.”
“De gynaecoloog begon hardhandig mijn buik te masseren. Ondertussen werd ik gehecht om het bloedverlies te beperken. Na een kwartier kwam de placenta. Alles wat geboren moest worden was geboren en ik was gehecht.” Angelique is helemaal van de kaart. “Pas na anderhalf uur heb ik mijn zoons fatsoenlijk vast kunnen houden en kunnen bewonderen.”
Stijn en Jesse maken het goed. Angelique krijgt dezelfde dag nog een bloedtransfusie. “Het ging gewoon niet. Mijn man zei achteraf dat hij tijdens de bevalling vertrouwen had gehad dat het goed kwam, maar dat hij daarna bang was geweest dat ik door zijn handen gleed. Ik was licht in mijn hoofd, ging bijna out en kon niks. We mochten officieel naar huis, maar ik durfde het niet aan. In het ziekenhuis was daar begrip voor. Daarom ben ik nog twee nachten gebleven.”
Na anderhalve week thuis krijgt de kersverse moeder haar levenskracht weer langzaam terug. “Ik kreeg weer kleur in mijn gezicht en pakte alles weer op. Al kostte het leven met twee kleintjes en een bonuszoon me wel veel energie. Na twee weken was ik weer aardig terug bij mezelf.” Gelukkig heeft ze veel steun aan haar man. “Hij deed alles: gaf de flesjes, deed het huishouden en zorgde voor mij. En nog steeds. Als hij ziet dat het niet gaat, dan neemt hij – ondanks dat hij weer aan het werk is – de jongens over en ontziet hij mij.” En haar baby’s? “Die zijn inmiddels drie maanden oud. Ze doen het heel goed en groeien als kool.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Arenda's baby overleed 24 uur na geboorte: 'Onze wereld stortte in'
