‘Dag lieverd, tot zo’, zegt Jeroen tegen zijn vrouw Nadja die met hun pasgeboren baby op de bank zit. Met de geboortekaartjes onder zijn arm stapt hij naar buiten. De brievenbus zal hij nooit bereiken, want vlak voor hun voordeur wordt hij door een wildvreemde doodgestoken.
“Het was niet alleen Jeroen die op dat moment overleed. Mijn toekomst en dromen verdwenen ook”, vertelt Nadja.
Nadja en Jeroen wonen in Londen. Ze zijn vijf jaar samen als in 2015 hun dochter Fleur wordt geboren. De beschuit met muisjes staat klaar als het kersverse gezin op de elfde dag na de geboorte bezoek verwacht.
“Vlak voor dat bezoek wilde Jeroen nog even de geboortekaartjes wegbrengen.” Jeroen heeft geen telefoon mee. Als hij na een tijdje nog niet terug is, belt Nadja de vriend die langs zou komen. “Er is iets gebeurd in jullie straat, ik kan het huis niet bereiken”, zegt de vriend. Nadja loopt naar beneden en ziet de chaos op straat: overal loeien politieauto’s en in haar ooghoek wordt een witte tent opgezet. Met Fleur op haar arm stapt zij naar een agent. Die stuurt moeder en dochter vlug naar huis.
Een paar minuten later klinkt de deurbel. Nadja opent de voordeur en ziet drie politieagenten. “Je weet gelijk wat er aan de hand is”, vertelt Nadja. “Is this your husband?“, vraagt een van de agenten terwijl hij Jeroens universiteitsbadge omhoog houdt. “Er opende een zwart gat waar ik in viel. En bleef vallen.”
Nog geen vijf meter van hun voordeur blijkt Jeroen door een wildvreemde te zijn doodgestoken met een keukenmes. “Met dertig messteken heeft hij op Jeroen ingehakt”, vertelt Nadja.
De dagen erna leeft Nadja in een roes. Vrienden en familie vliegen direct naar Londen. Vanwege alle onderzoeken wordt Jeroens lichaam pas na vijf weken vrijgegeven. Dat geeft Nadja de tijd goed na te denken over zijn begrafenis. “Tijdens de dienst móést ik gewoon iets zeggen. Ik wou dat het een mooi afscheid werd. Waar ik het vandaan haalde weet ik niet, maar daar stond ik dan met Fleur op m’n armen.”
In de twee jaren die volgen leeft Nadja in de overlevingsstand. Ze verhuizen van Londen naar Nederland. “Fysiek was ik er, maar emotioneel was ik niet beschikbaar.” Het rouwen is vermoeiend. Nadja slaapt veel om de dagen door te komen. “Je denkt dat je na een tijdje het leven zoals voorheen met Jeroen weer oppakt. Maar zo werkt het niet.”
Het is Nadja’s 39ste verjaardag als zij alleen thuis zit. “Mijn moeder was net overleden, mijn vader zat in rouw en mijn vrienden waren in Londen. Het was geen dag om te vieren. Ik voelde me eenzaam.” Ineens hoort Nadja haar moeders stem die zegt: ga op reis. “Dat voelde ineens zo duidelijk.”
Resoluut boekt ze een ticket naar Bangkok. Met een rugzak op haar rug en de 2,5 jarige Fleur in de kinderwagen vertrekt Nadja. “Ik wou even niet Nadja met het verhaal zijn, maar gewoon Nadja.”
De reis begint niet zoals gehoopt. De drukke, Aziatische steden overprikkelen Fleur. “Ik dacht dat ik tijd had voor yoga en op het strand kon liggen. Maar alles draaide om Fleur. Het is confronterend als je boos wordt op je kind, omdat je een zandkasteel moet bouwen, terwijl je eigenlijk een boekje wil lezen.”
Nadja beseft dat ze haar verwachtingen los moet laten. “Vanaf toen is het een mooie, helende reis geweest.” Het voelt alsof ze tijdens hun reis van tien maanden verloren tijd met haar dochter inhaalt. En Nadja leert wat rouwen écht is. “De diepe rouw en het gemis komen pas binnen als je ’s avonds in je eentje op zo’n prachtig eiland zit. Of als je niet van je hotelkamer kunt, omdat je kind slaapt.”
Ze bezoeken plekken waar Nadja en Jeroen ooit samen van droomden. “Hier wilde je je hele leven naartoe. Maar je bent er niet met Jeroen. Dan besef je de dualiteit van rouwen: geluk en gemis gaan hand in hand.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Na hun reis door Azië brengen Fleur en Nadja wat tijd door in Nederland. Maar inmiddels zijn ze aan een nieuw avontuur begonnen: ze zijn nu vijf maanden met een landrover door Afrika aan het reizen. Fleur, die eigenlijk naar groep 4 zou gaan, leert online en via meegebrachte schoolboeken. “Ze spreekt drie talen vloeiend en weet alle feitjes over de olifanten en zebra’s hier.”
Jeroen was docent aan de universiteit in Londen en deed allerlei onderzoeken in Afrika. Tijdens de roadtrip bezoeken ze collega’s en kennissen die hem hebben gekend. Nadja vindt het belangrijk een stukje van haar vader naar Fleur te brengen. “Ik mis Jeroen elke dag, maar ondanks dat hebben wij een prachtig, mooi leven gecreëerd. Het leven is nog steeds de moeite waard.”
Dit bericht op Instagram bekijken
In haar boek ‘Dag lieverd, tot zo’ schrijft Nadja hoe ze na dit ondenkbare verlies de kracht herwon om haar nieuwe leven te omarmen. Het boek verschijnt 15 september.
Laurie’s vriend Basz werd voor haar ogen doodgeschoten: 'Durfde de deur niet meer uit'
