In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Mariska Pas haar ouders: Gep (77) en Thea (68) Pas.
Geschreven door Mariska Pas, ter nagedachtenis aan haar ouders Gep (9 juli 1937 – 12 juli 2014) en Thea Pas (25 september 1944 – 15 januari 2013).
Lees ook:
Anne Marijes dochter blies bellen op haar oma’s uitvaart: ‘Als kusje naar de hemel’
Als ik mijn moeder mis, dan kijk ik in de spiegel en zie ik haar glimlach. Wat ben ik trots dat ik zo op haar lijk, niet alleen qua uiterlijk, maar nu ik ouder word, zie ik ook veel gelijkenissen in onze karakters. Ik hoor mijn moeder praten als ik mijn twee puberzonen aanspreek of als ik gewoon met mijn vriendinnen aan het kletsen ben.
Mijn moeder was de meest positieve, lieve en sterke vrouw die ik heb gekend. Vroeger heeft ze het niet altijd makkelijk gehad. Op jonge leeftijd is ze haar ouders verloren door een tragisch ongeluk en ook van haar broer heeft ze te vroeg afscheid moeten nemen. Ze had een passie voor reizen en koken; ik zie haar nog zitten op zondag op de bank met een stapel kookboeken op schoot. Mijn vader was een lieve, nuchtere en rustige man die onvoorwaardelijk van mijn moeder hield, hij ging altijd mee in haar passies. Samen genoten ze volop van het leven en zaten ze vol reislust.
In juli 2012 ging ik met mijn moeder mee naar het ziekenhuis voor de uitslag van longfoto’s. We gingen er eigenlijk nonchalant heen, maar binnen een minuut kregen we te horen dat ze terminale longkanker had en nog maar zes weken zou leven. Mijn wereld stortte in. Met chemotherapie konden we de tijd rekken en ik heb haar gesmeekt dit te doen. Ik wilde haar zo lang mogelijk bij me houden.
Helaas had mijn vader inmiddels beginnende Parkinson en Alzheimer. Samen zijn ze naar een zorghotel gegaan om daar verzorgd te worden tijdens het proces van de chemotherapie. Zo hebben ze nog zoveel mogelijk van elkaar kunnen genieten. In januari 2013, een halfjaar na de diagnose, is mijn moeder op 68-jarige leeftijd overleden. Ik mis haar nog elke dag.
De dag voor haar overlijden is mijn vader opgenomen in een verpleeghuis. Het doet me nog steeds pijn om eraan te denken dat ik mijn vader langzaam heb zien veranderen in een verdrietige man. Hij kon niet zonder mijn moeder en ging gebukt onder het verdriet om haar. Hij wilde gewoon bij haar zijn. Anderhalf jaar later, op 77-jarige leeftijd, werd hij uit zijn lijden verlost en kon hij bij mijn moeder zijn.
Het verdriet en gemis is er nog elke dag. Natuurlijk wordt het anders en krijgt het een plek, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ouders denk.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
