Mariska brengt een ode aan haar moeder: 'Mijn moeder is de allerbeste'

10-05-2020 | Juliette Essink

Het is vandaag Moederdag en wij vroegen jullie waarom jouw moeder de allerbeste is. Mariska brengt vandaag een ode aan haar moeder Miriam.

Geschreven door Mariska Ruigrok, voor haar moeder Miriam Ruigrok.

Het cliché is waar: mijn moeder is de allerbeste moeder van de hele wereld. Ik begrijp dat iedereen dit van zijn moeder vindt. Maar mijn moeder is écht de allerbeste.

Ik ken niemand die zo zorgzaam is als mijn moeder. Die honderd procent zorgt, elke dag. Ze zorgt thuis voor mijn vader en broertjes. Iedereen mag altijd mee-eten. Ze houdt rekening met wat iedereen lekker vindt en ze accepteert iedereen.

Ze zorgt op haar werk voor mensen met Alzheimer. Ooit heeft ze deze passie ontdekt toen ze mantelzorger was voor mijn oma. Ook op haar werk is corona uitgebroken. En dat heeft helaas het leven gekost van een bewoner. Dat was best even spannend, maar ze hebben zich erdoorheen geknokt en mogen eindelijk weer werken zonder een heel plastic pak voor bescherming. Omdat ze zorgt en gastvrouw is, zorgt ze regelmatig voor extraatjes voor de bewoners. Gisteren stond ze nog kilo’s asperges te schillen. “Ik trakteer dit nog voor m’n verjaardag”, zei ze. “Eh mam, je was in december jarig en had je niet al kroketten getrakteerd?”, zei ik. Maar ik begrijp het wel, het budget voor het eten laat dit niet toe. “En ze vinden het zo lekker.”

Op woensdag maakt ze schoon bij een oudere buurman. Ze maakt een gezellig praatje en doet boodschapjes voor hem.

Elke donderdag zorgt ze voor m’n verstandelijk gehandicapte neefje van zestien. Ze haalt hem op, doet zijn therapie en gaat ook nog lekker met hem zwemmen.

Tussen dit alles door heeft ze mijn huis behangen, gaan we samen fietsen en werkt ze in haar tuin. Ze koopt en schilt ook nog even asperges voor een goede vriendin en haar gezin. “Ze vinden dat zo lekker en kunnen dit nu niet eten, want haar arm is gebroken.” Zo verschrikkelijk lief is mijn moeder. Altijd denkend aan anderen.

Zij is mijn steun en toeverlaat. Gister was ik op afstand bij haar, ze vertelde dat er zoveel mensen overlijden om haar heen en dat ze hierdoor geraakt is. Dan wil ik haar zó graag een knuffel geven. Maar dat mag niet.

Ik denk terug aan m’n mooiste herinnering met mijn moeder. Samen vijf dagen roadtrippen door IJsland. We liepen een verborgen route door het uitgestrekte landschap op zoek naar een van de vele watervallen die het land rijk is. En toen we daar liepen zei ze: ‘Ik vind dit zo ontzettend gaaf, wat voel ik me nu geweldig!” Ik keek naar haar en ik dacht: wat houd ik toch van deze zorgzame, energieke, sterke en levenslustige vrouw! Als ik al voor twintig procent een beetje op haar mag lijken ben ik geslaagd in dit leven.