Wanneer kreeg je te horen dat je borstkanker had?

“Eind juli. Ik had het idee dat mijn beha’s anders zaten, en het verschil tussen mijn linker- en rechterborst werd groter. Nadat ik de dokter had gebeld, ging het snel. Twee dagen later hoorde ik dat ik kanker had. Daarna was ik vooral bezig met hoe ik dit aan iedereen moest vertellen. Ik wilde niet dat belangrijke mensen in mijn leven het via-via zouden horen.”

Maar je ging niet bij de pakken neerzitten.

“Nee. Als ik meteen mijn hoofd laat hangen, wordt het niks. Vanaf het begin wilde ik zoveel mogelijk normale dingen doen. Verre reizen of spannende activiteiten hoeven van mij niet: ik wil juist genieten van de kleine dingen. Ik ging ook werken. Ik heb meteen tegen mijn collega’s gezegd dat ik niet als zielig persoon behandeld wil worden.”

En tegelijkertijd werd je behandeld?

“Ja. Ik heb uiteindelijk acht chemo’s gehad. Een chemokuur ging voor mijn gevoel tegen de natuur in: je vergiftigt jezelf om die kanker in je lichaam kapot te maken. Ik had ook geen last van mijn tumor, op het moment zelf werd ik er niet ziek van. Maar ik wist natuurlijk wel dat dat zou gaan gebeuren als ik er niks aan deed. Een paar weken na de laatste chemo ben ik geopereerd. De tumor was daarna weg.”

En nu?

“De artsen hebben nog wel een uitzaaiing in mijn oksel gevonden: daar is een lymfeklier weggehaald. De andere klieren waar nog kankercellen in kunnen zitten zijn bestraald. Het ziekenhuis was vlak bij mijn kantoor, dus ik combineerde dat zo goed mogelijk.”

Lees ook
Prachtig gebaar: vijftien vrouwen helpen moeder met kanker aan borstvoeding

Je krijgt veel steun uit je omgeving rondom je Alpe d’HuZes-deelname. Wat doet dat met je?

“Ik vind het heel mooi dat mensen – van wie je sommigen niet eens zo goed kent – aan alle kanten voor jou klaar staan. Het is prachtig om dat samen te doen, terwijl je in je eentje door de behandelingen heen moet, want dat voelt soms heel eenzaam. Veel mensen van mijn leeftijd zijn met totaal andere dingen bezig en dat schept afstand. Ik probeer nuchter te blijven, maar het laat me natuurlijk niet koud. Ik merk bovendien dat er nog een bepaald taboe heerst in open zijn over kanker.”

Hoe merk je dat?

“Met carnaval 2017 ging ik als kale kip verkleed, en op mijn rug stond: ‘Van een kale kip kun je niks plukken.’ Mensen reageerden daar heel verschillend op: sommigen vonden het stoer, anderen vonden het zichtbaar moeilijk. De maatschappij verwacht dat je een pruik opzet, maar voor mij voelt dat als verbergen. Bovendien: als ze mijn kale hoofd een keer zien, is het een volgende keer minder moeilijk. Er zijn nog steeds teveel mensen die kanker krijgen. Dat moeten we onderkennen en daar moeten we iets aan doen.”

Hoe is het nu, een jaar later, met je?

“Ik heb eindelijk het gevoel dat ik stapjes vooruit ga. Vorig jaar dacht ik dat Alpe d’HuZes de afsluiter zou zijn van een moeilijke tijd, maar het bleek juist het begin daarvan. Ineens ging het van ‘alles doen wat ik kan’ naar ‘niet te hard van stapel’, en daar bleek ik niet goed in te zijn. Ik vond het moeilijk om mijn rust te pakken: waar ik vorig jaar blij was met alles wat lukte, viel ineens alles tegen wat níet lukte.”

Waarom doe je dit jaar opnieuw mee?

“Misschien dat ik het dit jaar nog harder nodig heb, want herstellen blijkt minstens net zo moeilijk te zijn als ziek zijn. Ik wil weer ergens naartoe leven. Maar ik doe niet alleen mee voor mezelf. Ik ga de berg beklimmen voor alle anderen die ziek zijn en voor iedereen die niet zo ver heeft mogen komen als ik. En ook voor iedereen die gezond is, dat kanker hen bespaard mag blijven.”

Alpe d’Huzes 2018 vindt op 6 en 7 juni plaats. Hier kun je Mieke sponsoren.

Ook in het LINDA.tv-programma Kankermonologen spreken vrouwen over waar zij na kanker tegenaan liepen: