Dat internationale adoptie geromantiseerd wordt, was al duidelijk. Maar moeten we dan helemaal stoppen met deze vorm van adoptie? Melisse is zelf geadopteerd uit China en denkt dat het antwoord niet zo zwart wit is.
Adoptie is complex en moet vanuit allerlei kanten bekeken worden, zodat adoptieouders weten waar zij voor kiezen.
Geadopteerden voelen altijd een soort gemis of pijn. Een verlangen naar een plek die er niet meer is en er ook nooit meer zal komen, vertelt Melisse. De Welsh hebben er een woord voor: hiraeth. “Ik denk dat dit vrij onbekend is, terwijl dit gemis een hele belangrijke rol speelt in het proces van een geadopteerde. Mijn ouders hebben mij en mijn zusje geadopteerd met de wens voor een fijn gezin, niet-wetende dat deze pijn van hiraeth erbij zou komen.”
“Adoptie kan voorzien in de behoeften van ouders die graag kinderen willen, en de kinderen kunnen in een beter milieu opgroeien, maar dat is maar één kant ervan”, zegt Melisse. “Je hebt een onveilige hechting met je biologische moeder en je bent door verplaatsing naar een ander land weggetrokken bij je wortels en cultuur. Dit zorgt ervoor dat veel geadopteerden zich afvragen wie zij zijn, omdat binnen- en buitenkant niet overeen komen met elkaar. Voor mijn gevoel lijk ik qua karakter niet echt op mijn adoptieouders. Ik vraag mij dus af waar ik mijn karakter vandaan heb.”
“Een jaar geleden ging ik op een retraite in Portugal en toen viel het kwartje. De gevoelens die ik had toen mijn ex-vriend mij verliet, triggerden mijn verlatingsangst enorm. Dit had ik al eerder ervaren, maar ik wist niet goed waar het vandaan kwam. Toen besefte ik dat mijn adoptie toch een grotere rol speelde dan ik dacht. Vlak daarna kreeg ik een depressie.”
“Als je je trauma niet aangaat en de pijn onbewust onderdrukt dan ga je daar op andere manieren last van krijgen”, legt Melisse uit. Bij haar resulteerde dit in een depressie, maar het kan zich op verschillende manieren uiten. Denk aan hechtingsproblemen, angst, emotionele problemen of gedragsproblemen, meldt Project Adopted.
Instanties: deur voor illegale adoptie staat in Nederland wagenwijd open
Geadopteerden hebben volgens Melisse naast de therapie die de GGZ kan bieden nog een diepere vorm van therapie nodig. “De GGZ gaat vooral in op je mentale gesteldheid, maar het trauma dat veroorzaakt wordt door adoptie zit in je lichaam opgeslagen en niet in je hoofd. Dit komt omdat het een preverbaal trauma is.”
Ze legt uit: “Als baby ben je totaal afhankelijk van de buitenwereld. En als je er dan alleen voor staat, kun je deze heftige gebeurtenis niet goed verwerken. Het trauma dat je daardoor krijgt wordt opgeslagen in het lichaam.”
Actrice Roosmarijn Wind (26) maakt documentaire: 'Hanky Panky Goodbye'
AFC (Adoptee & Foster Care) is een organisatie die zich inzet voor het welzijn en de gezondheid van geadopteerden en pleegkinderen. Melisse is afgelopen jaar met de organisatie in aanraking gekomen.
“Bij AFC doe je systemisch werk zoals familieopstellingen. Dat gaat meer in op wat je voelt in je lichaam. Zo kan je het adoptietrauma aanraken en helen. Dit aanraken van het trauma kan zich uiten in bijvoorbeeld pijn in je buik, hart, misselijkheid en met name heel veel verdriet. Het is eigenlijk verlate rouw”, legt Melisse uit.
Maar is adoptie vanuit het buitenland dan iets slechts? Moeten we stoppen met deze vorm van adoptie? Volgens Melisse is dat niet zo makkelijk te zeggen. “Als je alle voors en tegens naast elkaar zet blijft het sowieso een schrijnend verhaal. Afgescheiden worden van je ouders is áltijd pijnlijk. Maar je kunt je afvragen waar betere opvang is voor dit trauma. In het land van herkomst of in een welvarender land? Ik denk momenteel dat dat in de welvarender landen beter is en sluit adoptie daarom niet uit.”
Gestolen tweeling uit Chili na 36 jaar herenigd met biologische familie
“Wel denk ik dat er betere nazorg moet komen voor geadopteerden. Ik vind dat er betere voorlichting moet komen voor de adoptieouders over het adoptietrauma, zodat ze bewust worden van de complexiteit van een adoptiekind. Dit zou ervoor kunnen zorgen dat er meer begrip komt voor alle adoptieproblematiek. Je moet goed begrijpen waar je voor kiest.”
“Het is belangrijk om je te realiseren dat de plek van de biologische ouders niet ingenomen kan worden door de adoptieouders. De leegte die het kind ervaart kan dan ook niet worden opgevuld door hen. Dit is misschien een hard gegeven maar wel nodig om te begrijpen, zodat adoptieouders de best mogelijke verzorgers voor een adoptiekind kunnen zijn. In de essentie gaat adoptie altijd om het kind.”
Melisse zit zelf nog midden in haar verwerkingsproces van adoptie. Ze is al een tijdje voorzichtig op zoek naar haar biologische ouders, maar ze heeft hen nog niet gevonden.
Aan iedereen die zich identificeert met haar verhaal wil Melisse het volgende meegeven: “Ik denk dat we allemaal ons eigen verhaal verzinnen om in een zo fijn mogelijke realiteit te leven die het beste bij ons past. Dat heb ik dus ook gedaan. Daarnaast denk ik ook dat je een onverwachte kracht kunt halen uit je adoptietrauma, waardoor je op een hele krachtige en weerbare manier in het leven kunt staan.”
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.meiden.
Thijs (30) ontmoette zijn biologische moeder: 'Ik heb nu drie geweldige ouders'
