Monumentje: Marlou en Renate herdenken hun vader Jan

Marlou en Renate herdenken hun vader Jan: 'We zijn dichter bij elkaar gekomen'

08-02-2020 | Juliette Essink

In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. De zussen Marlou en Renate herdenken hun vader Jan, die overleed aan uitgezaaide kanker.

Geschreven door Marlou, ter nagedachtenis aan Jan (1936 – 2018).

God in Frankrijk

‘Mijn ouders emigreerden in 1994. Ze leefden 23 jaar als God in Frankrijk. Vaders geestelijke gezondheid ging de laatste jaren flink achteruit. Hij veranderde, steeds een beetje meer. Ik wilde het liefst dat jullie naar Nederland zouden komen. Je gaf aan dat je ons miste, zeker toen het nog onrustiger werd in je hoofd. Die onrust zorgde ervoor dat je de ene dag naar Nederland wilde en de andere dag in Frankrijk wilde blijven.’

‘Ondertussen maakten mijn zus Renate en ik ons zorgen. We hoorden dat het echt niet goed ging daar, ook de gezondheid van ma ging achteruit. Je raakte steeds vaker in de war. Grappig was nog dat je probeerde te bellen met de afstandsbediening. Maar het werd zorgelijk toen je geen idee meer had welke dag het was.’

Verward

‘Renate belde je op 6 december 2017 en jij vertelde haar dat ik in het ziekenhuis zou liggen. Zij vroeg of ma misschien in het ziekenhuis lag. Je had geen idee meer, riep paniekerig dat je nog niks had gegeten. Ze belde het ziekenhuis, moeder bleek te zijn opgenomen na een beroerte. Renate belde je terug en je had geen besef dat ma in het ziekenhuis lag. Terwijl je haar er zelf met de auto heen reed.’

‘Op dat moment besloten wij om jullie weg te halen uit Frankrijk. Ik nam vrij om voor jou een kamer in Renates huis in te richten. De dag erna reden we naar Frankrijk. Het was nog erger dan we dachten. Ma had zichzelf uit het ziekenhuis ontslagen, het huis en de hond waren vervuild en jij zat op de bank en kon niks. Je had veel pijn, was mager, grauw en had het koud. We hadden geen idee of je gegeten had. De kachel stond op 26 graden, het was niet te harden.’

Terug naar Nederland

‘We belden de makelaar en gooiden alles in de auto dat belangrijk was: de hond, kleding, dierbare spullen, papieren en zijn toen met drie auto’s teruggereden naar Nederland. Het Frankrijk-avontuur was over, jullie waren weer dichtbij ons. We zouden jullie niet meer laten gaan.’

‘Tot ons grote verdriet was die periode van korte duur. Je was zó ziek en dat had niemand in Frankrijk opgemerkt. Uitgezaaide longkanker, leverkanker en botkanker. Je moet enorm veel pijn hebben gehad, waar je nooit iets over zei. En na vijf weken in Nederland ben je in de nacht overleden, in het bijzijn van Renate.’

Kostbare tijd

‘Ik ben zo blij dat we ingegrepen hebben. Jij kon die beslissing niet meer nemen. Daardoor brachten we in vijf weken nog veel kostbare tijd door samen. Je genoot van de kleine dingen, van het vele bezoek van vrienden en familie. In je heldere momenten was je blij dichtbij ons te zijn. Dat sprak je regelmatig uit: “Meisjes, jullie hebben me gered.” Wij, jouw dochters, zijn dichter bij elkaar gekomen. We kunnen er nu samen zijn voor ma, die alleen is achtergebleven.’

‘Lieve pa, mijn grote held, ik mis je. Ik had nog veel meer mooie dingen samen willen meemaken. Zoals veel dingen in het leven niet gaan zoals je wil, ben ik toch blij dat we die laatste weken zo intens samen konden zijn. Met ons hele gezinnetje, de doeners.’