Marlène (17) schrijft over verlies broertjes en zusje: 'Heel waardevol'

Marlène (17) schrijft over verlies broertjes en zusje: 'Het is verdrietig, maar dat is niet erg'

Familie | Bijzonder

23-12-2022 | Marina van Hooft

De 17-jarige Marlène van den Ende verloor in vier jaar tijd twee broertjes en één zusje. In het boek ‘Onze band is nooit voorbij’, een initiatief van Stichting Nooit Voorbij, schrijft ze hierover.

Aan De Stentor vertelt ze haar verhaal en hoe ze het delen ervan heeft ervaren.

Verlies

Vier jaar geleden verloor Marlène haar broertje Jacob, hij werd stil geboren na twintig weken. Haar broertje Jurre overkwam een jaar later precies hetzelfde. Begin vorig jaar overleed haar zusje Naomi zestien weken na haar geboorte.

Marlène’s moeder wees haar op de mogelijkheid om mee te werken aan het boek Onze band is nooit voorbij, mede om het verlies te verwerken. Op dat moment dacht Marlène dat het goed met haar ging, maar dat bleek achteraf gezien niet altijd zo.

Naomi

Vooral het verlies van haar zusje Naomi heeft Marlène heel bewust meegemaakt. De wereld zat in een zware coronalockdown toen Naomi, die met kerst was geboren, in het ziekenhuis werd opgenomen. “Ze heeft zestien weken geleefd, en in al die tijd heb ik haar drie keer kunnen zien.”

Thumbnail voor De stilgeboren dochter van Peter en Saskia leeft voort in foto's: 'Ze bieden troost'

De stilgeboren dochter van Peter en Saskia leeft voort in foto's: 'Ze bieden troost'Lees ook

Band

Door de coronabeperkingen Marlène geen band met haar zusje kunnen opbouwen zoals ze dat graag had gewild. Ze heeft uiteindelijk wel samen met haar vader afscheid van haar zusje kunnen nemen, waar ze de verpleging dankbaar voor is. “Ze moest toen echt heel hard werken om een beetje zuurstof binnen te krijgen. Dat was heel heftig.” Op Goede Vrijdag is Naomi overleden.

Boek

Toen Marlène zich aanmeldde voor het boek, werd ze uitgenodigd voor een schrijfkamp in het weekend. Ze vond het een bijzondere en intense ervaring. “Niemand voelde verlegenheid, iedereen begon meteen te praten. Dat voelde heel bijzonder. Het was heel intensief: zoveel emoties, zoveel prikkels. Maar het was heel waardevol.”

Inmiddels heeft Marlène haar havo-diploma gehaald en studeert ze. “Ik denk nog elke dag aan Naomi. En soms is dat verdrietig, maar dat is niet erg. Het heeft allemaal wel een plaatsje nu.”